Al in het vliegtuig kregen we een formulier om in te vullen, een ‘Passenger Locator Card’. De Portugese gezondheidsdienst kan zo met ons contact opnemen in het geval dat iemand in dit vliegtuig besmet zou zijn. Goed geregeld, en minstens zo goed is het dat we nog niets hebben gehoord! Toen we alle veertien de ontvangsthal uit wilden 'vliegen' werden we eerst nog opgevangen door bewaking en op ruime afstand van elkaar in de wacht gezet. Ondanks het enorme aantal passagiers ging het toch nog bijna mis, maar niemand was ontglipt. Van iedereen werden de gegevens zoals naam, paspoortnummer, telefoonnummer en verblijfsplaats genoteerd, want we moeten veertien dagen in quarantaine. Dit kwam voor ons niet als een verrassing, want hier hadden we al iets over gehoord. We zouden zelfs op een lijst staan, bekend bij de politie en voor iedereen zichtbaar (helaas heb ik deze echter niet kunnen vinden op internet). Dit geldt overigens nu voor iedereen die per vliegtuig Portugal binnenkomt en de landsgrens met Spanje is voorlopig ook dicht. Schokkender was het echter dat we al binnen tien minuten op Portugese bodem gezakt waren voor ons eerste examen Portugees. Want zelfs alleen al van het uitspreken en spellen van de straat en verblijfsplaats begreep de aardige Portugese bewaakster niet alles en ontstond al enorme verwarring. Alhoewel het volgens óns toch behoorlijk hetzelfde klonk als dat zij het zelf uitsprak!?! Maar gelukkig liet ze ons desondanks toch het land binnen! We hebben dus eindelijk een huisje gevonden dat we voor langere tijd kunnen huren. En we zijn zeer dankbaar dat we hier op deze práchtige plek mogen verblijven. Iets vinden om te huren in dit geliefde en ‘toeristische’ deel van Portugal is een zeer moeilijke opgave, dus de Goden waren ons gunstig gestemd. We zitten net in het natuurpark, Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina, slechts op een paar kilometer van enkele mooie strandjes en op een dikke tien minuten van Lagos. Hier twee weken in quarantaine moeten verblijven zullen de meesten toch niet écht afzien noemen. We hebben een klein en gezellig huisje en een terras met een prachtige oude amandelboom en een uitzicht dat niet zo heel erg snel zal gaan vervelen. Hier is vrede, rust en natuur (maar ja, daar moet je ook maar weer van houden). Ons deel, van de verbouwde schuur, zit vast aan het grote huis van de Duitse eigenaar en zijn gezin en zij blijken de liefste buren te zijn die we ons kunnen wensen. We zijn, heel eerlijk gezegd, best kieskeurig qua ligging en huis, en door deze ervaring zal daar waarschijnlijk ook niet echt veel verandering in gaan komen!?! Voorlopig zitten we hier goed en met regelmatig zonkracht UV5/6 (eind maart / begin april!) is genieten van een levend schilderij behoorlijk aangenaam. De tuin staat vol met bloemetjes en planten en behalve fluitende vogeltjes en af toe een balkende ezel horen we eigenlijk niets. Bij een ruige zee horen we zelfs de golven van Boca do Rio. Aan de oude vijgenboom zien we al véle jonge vijgen hangen, dus we kunnen niet wachten tot ze rijp zijn. Hier zitten we dan in onze nieuwe vrijheid en een heel nieuw land om te ontdekken, verplicht in quarantaine. In Portugal is overigens de noodsituatie ingesteld en dit houdt in dat iedereen thuis dient te blijven. In principe mag je alleen naar buiten voor werk, afspraken of boodschappen, dus zo heel veel meer is dat ook niet dan onze quarantaine. De stranden worden gecontroleerd door de politie, soms zelfs met een helikopter, en we lezen dat ze ook op sommige hoofdwegen staan te checken. Behalve dat je een geldboete van een paar honderd euro kunt krijgen, riskeer je hier in Portugal zelfs een jaar gevangenisstraf voor 'misdaad van ongehoorzaamheid'!?! Ondanks dat ze eerst een waarschuwing (zullen?) geven en we over het algemeen merken dat de Portugese handhavers behoorlijk coulant zijn slaan we een bezoekje aan een strandje voorlopig toch nog maar even over. Met een tuin van ruim vier hectare is ‘verplicht thuis blijven’ ook best nog wel te doen, dus klagen hoor je ons echt niet. In tegendeel, het thuisbezorgd krijgen van je boodschappen kan behoorlijk goed bevallen. Gelukkig hebben we bijzonder vriendelijke buren en natuurlijk zijn we maar al te blij dat zij ons voorzien van verse groenten, brood en het noodzakelijke. Maar dat feest is morgen over, dan zijn de twee weken in quarantaine alweer voorbij. Dus morgen gaan we zelf weer naar de winkel en eigen boodschappen doen is toch ook weer prettig. Dan gaan we ook eens kijken of de ‘gemeente’ open is en of we ons kunnen gaan inschrijven. » Een beetje Portugees...
4 Reacties
Volgens mij zijn we nog nooit zo vroeg op het vliegveld geweest als vandaag. Onze vlucht van donderdag was geannuleerd, maar gelukkig konden we omboeken. Dus gaan we twee dagen eerder, met de voorlopig laatste vlucht van Eindhoven naar Faro. Ondanks een beetje een vreemd gevoel willen we deze vlucht toch echt niet missen, zeker omdat we weten waarom we gaan. Behalve dat hebben we ook geen idee hoe de situatie op het vliegveld nu zal zijn én weten we niet helemaal zeker óf ze ons laten vertrekken. Dus voor de zekerheid zijn we toch maar ruim op tijd die kant op gereden. Voor de rit naar Eindhoven bleek dit echter niet nodig, want zó soepel en vlot zijn we nog nooit tijdens de avondspits over de ringweg van Eindhoven gereden. Geniaal, hoeft niemand in de file te staan, zit iedereen thuis te werken!?! Nóg rustiger was het in de parkeergarage en voor de vertrekhal van het vliegveld, eigenlijk ‘gewoon’ zo goed als leeg. Eenmaal in de vertrekhal blijkt hier slechts één rij te staan met her en der verdeeld enkele wachtenden. Het behoorlijk hoge gehalte aan mensen met mondkapjes maakt de sfeer wel een beetje beangstigend. Hier heerst niet het bruisende en licht gestreste vakantie- en reisgevoel zoals normaal op een vliegveld. Iedereen is erg rustig en tegelijkertijd op z'n hoede. In plaats van een lange rij bij de bagagecheck kunnen we zonder eindeloos te moeten slingeren meteen onze spullen bij de douane op de band leggen! De nieuwe bodyscan werkt super, want beide dienen we nog even extra door de douanemedewerker afgetast te worden. Uitgerekend vandaag, jippie?! Die blauwe handschoentjes beschermen hun wel, maar die hebben ondertussen wel aan heel veel andere mensen en dingen gezeten. Maar ik had mijn zakdoek nog in mijn broekzak en dat mocht niet!?! Had ik die dan ook in die bak naast de riem moeten leggen?!? Lang leve de technologische vooruitgang! Als onze tassen uit de scan komen gerollen rolt spontaan ook mijn croissantje in die lekkere frisse bak. Dus ook die heeft een speciale coronadip gekregen! Waarom uitgerekend vandaag?!? Ons koffer zie ik een andere loopband op gaan, ai. Heerlijk, ook als extraatje voor vandaag zit iemand met z’n blauwe handschoentjes ons koffertje en spullen te doorzoeken. Ondanks dat ikzelf vind dat ik de hele commotie van de laatste weken redelijk gelaten aanschouw, beginnen nu toch enkele hersencellen door te draaien. Gevoed door alle verspreide richtlijnen en, net zoals waarschijnlijk het overgrote deel van de mensen, ben ik spontaan besmet met smetvrees waardoor ik de coronaatjes en andere virussen en bacteriën van zijn handschoenen zie overspringen óns koffer in. Gelukkig, we zijn veilig door de douane! We nemen plaats in een hoekje waar we geduldig wachten tot we kunnen boarden. In tegenstelling tot wat we de afgelopen dagen in de straten en supermarkten zagen heerst hier op het vliegveld wel een vreemd outbreak-sfeertje. De gesloten taxfreeshopping en eettentjes, de lege hal en de vele mondkapjes maken de hele situatie wel een beetje filmachtig, zelfs een beetje eng. Voor een extra dramatisch effect begint het inmiddels donker te worden en verdwijnen de passagiers van de andere twee vluchten door hun gate. We blijven slechts met twaalf andere passagiers en een grondstewardess over in de hal. We kunnen boarden, heerlijk zo zonder wachtrij. Het aantal passagiers dat uit het vliegtuig komt is daarentegen eindeloos, het lijkt wel letterlijk een vlucht uit Portugal (van met name oudere Nederlanders). Slechts veertien mensen in een vliegtuig is ook wel onvergetelijk en bizar. Toen we vanochtend incheckten kregen we stoelen toegewezen twee rijen uit elkaar, een standaard extra service van de budgetmaatschappij!?! Maar van de stewardessen mogen we zelfs bij de nooduitgang gaan zitten, dus met extra beenruimte. Als we, zo’n veertig minuten later dan gepland, richting de startbaan rijden wordt dat toch echt het moment en begint bij ons de spanning tot een hoogtepunt te klimmen. Toen we onze plannen in gang gingen zetten om Nederland voor Portugal te verruilen was alles nog behoorlijk rustig en leek alles op een veilige en verre afstand. Inmiddels staat de hele wereld op z’n kop. En dit door iets van slechts enkele miljoenste millimeters dat als een kudde mammoets over de aarde lijkt te razen. Alle commoties van de laatste weken overschaduwen wel een beetje welke leuke en heerlijke stap wij aan het zetten zijn. In een ander land gaan wonen geeft al een beetje een onzeker en vreemd gevoel, deze tijd maakt dat nog eens extra vreemd. Zeker tijdens het nemen van afscheid was dit raar, waarbij we zelfs een beetje ongemakkelijk en afstandelijk stonden te draaien. Maar nu gaat het dan toch echt gebeuren, ons laatste moment als inwoners van Nederland op Nederlandse bodem. Als het vliegtuig opstijgt van de landingsbaan voelen we daadwerkelijk dat we Nederland gaan verlaten, alsof dit het moment is dat ons van ons land van geboorte losmaakt. Vandaag is het Nieuwe Maan, dus we bewegen helemaal mee in het ritme van de tijd om iets nieuws te beginnen. Na een uiteraard heel relaxte vlucht staan we binnen enkele seconden buiten, dus vandaag geen gestreste mensen die niet meer kunnen wachten en zo snel mogelijk het vliegtuig uit willen. We staan met beide voeten op Portugees grondgebied en dat voelt deze keer toch een beetje kriebelig en onwerkelijk aan. De typische heerlijke geur van Portugal is een warm welkom, dat blijft toch iedere keer weer een verrassing. Hoe verder we van het vliegveld wegrijden en hoe dichter we bij ons tijdelijke huurhuisje komen, hoe minder gek het begint aan te voelen. Pas als we de plaatsnamen Lagos en Sagres op de borden zien verschijnen neemt een fijn gevoel de overhand. Dit is het land waar we nu (gaan) wonen en dat geeft toch een heerlijk en vreemd gevoel! » Verplicht in quarantaine...
Na een overnachting en het bijbehorende legen en vullen op de camperplaats van Alferce rijden we verder omlaag en omhoog, verder naar een volgend stuwmeer. Het bergachtige Portugal is bijzonder geschikt voor stuwmeren en die zijn op hun beurt weer bijzonder nuttig tijdens de volledig droge zomers, dus daar wordt handig gebruik van gemaakt. Degene die van klimmen en verzuurde kuiten houdt zal zich hier ook bijzonder goed amuseren. Zorg wel dat je een bandenreparatiesetje bij je hebt want het kan even duren voordat je iemand anders tegenkomt en je bent in het binnenland ook zo buiten bereik van wifi! Onze mifi en dus ook de navigatie op de telefoon doet het al niet meer sinds we het authentieke en gezellige dorpje Alferce hebben verlaten en op onze (helaas niet zo gedetailleerde) wegenkaart is het hier verdacht leeg. We dalen verder omlaag en genieten van het groene Portugese landschap. Na zo’n 15 kilometer komt de eerste afslag naar rechts, het bord zegt naar Sapeira en Silves, en Silves is inderdaad de richting die we op willen gaan. Dus we verlaten de doorgaande weg want je weet maar nooit wanneer je wéér eens rechtsaf kunt slaan en om uit te komen op een grote doorgaande weg is weer net niet de bedoeling. Na enkele kilometers rijden we opnieuw het gebied in van de bosbranden (we rijden nu weer in Westelijke richting en dit is het gebied waar we gisteren op uit keken). We slingeren omhoog en omlaag, van links naar rechts, van rechts naar links en weer omlaag en omhoog door een volledig verlaten niemandsland. Prachtig, zeker ook als bijrijder! Helaas doet onze James alweer een tijdje een beetje ‘vervelend’ (waarschijnlijk heeft hij hier zelf ook geen grip op, want hij heeft het altijd goed met ons voor). Hij stottert alsof een beginnende chauffeur rijdt en komt dan maar tot 3.000 toeren. Ons trucje door opnieuw te starten dat tot nu toe behoorlijk goed werkte lijkt te zijn uitgewerkt, maar gelukkig kunnen we toch steeds gewoon verder. Maar op zo’n weg zonder enige afslagen en waar geen huisje of auto is te zien ervaar je dit toch net even anders. En behalve dat wordt ik ondertussen ook benieuwd naar wáár we uit gaan komen, want ik had al lang verwacht een van de twee stuwmeren te zien?!? Gelukkig verschijnt langzaam aan af en toe weer eens een huisje. En in een keer, helemaal uit het niets, verschijnt voor ons de donkerrode kasteelmuur van Silves en zijn we spontaan weer terug in de bewoonde wereld. De 25 kilometer lange weg doet inderdaad wat het bord beloofde en gaat rechtstreeks en zonder enige afslag naar Silves! We zijn nu weliswaar iets verder Westelijk dan gewenst, maar nu kunnen we dan wel ook meteen even het broodnodige inslaan. Iets dat handig is want het laatste sneetje is toch alweer een paar uur geleden in het buikje van Jacqueline verdwenen. Als we bij Barragem do Arade aankomen nemen we meteen een duik in het heerlijke heldere zoete water. Het spreekwoordelijke kwik (van de thermometer die we niet hebben) is inmiddels namelijk behoorlijk omhoog gegaan en met zo’n 35 graden en UV9 is verkoeling echt wel bijzonder prettig en welkom. Hier in de regio van Silves is het een paar graden warmer dan aan de kust en behalve dat is hier minder en ook nog eens een warmere wind (en helaas dus ook niet echt verkoelend). Met een prachtig uitzicht op het stuwmeer en de daarachterliggende bergen sluiten we weer een mooie dag af. Kunnen we weer omhoog gaan klimmen om in ons warme nestje terecht te komen. Nu het avond is gaat de temperatuur wel weer omlaag, maar morgen gaat die gewoon weer net zo ver omhoog. » Een vreemd gevoel...
Met onze James op weg richting het Monchique-gebergte willen we eerst een tussenstop maken bij het stuwmeer Barragem da Bravura. Zodra je te Noorden van Bensafrim bent verdwijnt de bebouwing uit het zicht en na de paar huizen van Cotífo bevind je je echt in het verlaten binnenland. We hopen op een leuk plekje aan en een frisse duik in het meer. De wind blijkt toch echter net té enthousiast en we kunnen toch minder dicht bij het meer komen dan gedacht. We hebben deze weg al eens in 2015 gereden, maar het blijkt dan toch weer dat het opgeslagen beeld in je hoofd niet helemaal klopt met de werkelijkheid. Eerst even lunchen en een siësta en dan rustig verder omhoog en verder het binnenland in. Na een klein stukje over de grote ‘provinciale’ weg tussen Aljezur en Monchique nemen we toch weer snel een afslag Noordwaarts. Dit kleine weggetje hebben we gelukkig wel goed onthouden. Inmiddels op zo’n 400 honderd meter boven zeeniveau dalen we eerst met diverse haarspeldbochten flink omlaag, uiteraard om vervolgens weer omhoog en weer omlaag naar links en naar rechts voort te slingeren door dit prachtige groene landschap. Af en toe is een tiental meter onverhard of zitten flínke scheuren in de weg, maar dat mag de pret van deze mooie rit niet drukken. Aan de Noordzijde van de Monchique, waar vorig hevige bosbranden zijn geweest, krijgen we na een flinke klim omhoog een indruk van de omvang. We zien afgebrande hellingen zo ver we kunnen kijken, afgewisseld met enkele groene hellingen die op de een of andere manier door het vuur bespaard zijn gebleven. We zien dat het vuur tot vlakbij de enkele huisjes (die hier slechts heel af toe liggen) is gekomen, gered door de brandweer. Als je hier staat kun je niet verzinnen hoe je zo’n heftige brand in zo’n verlaten gebied met slechts een enkele geasfalteerde weg kunt bestrijden. Gelukkig is de veerkracht van de natuur groot, want de verbrande en kale eucalyptusbomen zijn al opnieuw aan de grond uitgesprongen en de kurkeiken die zichzelf door hun kurk hebben kunnen beschermen hebben alweer nieuwe blaadjes. En ook de lage begroeiing en struiken zijn weer vol goede moed en enthousiasme uit de as herrezen. Echter is van het zo typische Portugese landschap toch echt nog geen sprake en tegelijkertijd zou het je niet eens kunnen opvallen als je dit niet kent. We parkeren onze James voor de nacht in dit gebied van volledige stilte, met zicht op de top van de Monique en met een panorama met twee gezichten. Als we de volgende dag verder omhoog rijden zien we dat het vuur echt tot héél dichtbij het bergplaatsje Monchique is geweest. Hier heeft de brandweer met man en macht gestreden en al het mogelijke gedaan om het vuur tegen te houden. Vorig jaar is alleen al bij deze brand door meer dan 1.400 brandweerlieden, ondersteund door militairen en 14 brandweervliegtuigen, gestreden tegen het gigantische vuur. Zodra wij aan het Portugese binnenland denken ruiken we de geur van eucalyptus. Logisch want het gebied van Monchique bestaat voor zo’n driekwart uit eucalyptusbomen of eigenlijk beter gezegd eucalyptusbommen want de uitgestrektheid en hevigheid van de branden is mede aan deze prachtige bomen te danken. Het plaatsje lijkt gelukkig onaangetast, maar opmerkelijk genoeg blijken de zuidelijke hellingen van de Monchique toch weer verbrand en kaal (in totaal is vorig jaar 27.000 hectare verbrand!). Een triest beeld dat zich blijft herhalen als we verder rijden naar Alferce en zover we met ons blote oog kunnen zien. Toe we deze weg vorig jaar reden, zo’n drie weken voor de branden, reden we door bosgebied en nu kunnen we overal om ons heen de verte in kijken. We zijn de foto’s van vorig jaar gaan bekijken omdat we het niet konden geloven, maar dit beeld blijkt helaas toch echt te kloppen en wordt ook nog eens bevestigd door de streetviewbeelden op het internet. » Omlaag en omhoog...
De laatste weken kriebelt het weer een beetje in onze buikjes. Wellicht komt dit doordat de vogeltjes druk bezig zijn met het bouwen van hun nestjes en dat het echte frisse en nieuwe begin, het voorjaar, is aangebroken. Of wellicht toch ook omdat de Portugese schoonheid ons steeds weer blijft verbazen. Ieder seizoen heeft zijn eigen charme, zeker als je ook nog in een voor jou ander en nieuw klimaat bent. Het grillige en afwisselende Portugese landschap is nu helemaal groen en ingekleurd met vele wilde bloemen. Het opvallendst zijn de hellingen vol met witte stipjes van de fragiele bloemen van de rotsroosjes (cistus ladanifer). De onmiskenbare, zware en krachtige geur van de plakkerige blaadjes van de rotsrozen kunnen we niet toevoegen, daar dien je toch echt voor naar hier te komen. De hedendaagse techniek is tot veel in staat maar toch nog lang niet tot alles, gelukkig behoren kriebels, verlangens en dromen dus nog steeds tot de realiteit. Onze zoektocht naar een huis was iets meer in een winterslaap terechtgekomen of beter gezegd in een meer passieve en gelaten toestand van volgen. De huizenmarkt had helaas geen last van een winterdip en daar hadden we stiekem toch een beetje meer dan een beetje op gehoopt. En van een crisis op de huizenmarkt lijkt ook nog ieder teken uit zicht. We zien onverminderd (of misschien zelfs nog wel sneller) dat huizen voor té gekke prijzen verkocht worden. Blijkbaar zijn nog meer dan voldoende mensen bereidt om een prijs te betalen die ver boven een reële waarde ligt. Ondanks ons verlangen naar ons huisje in de zon en de vrije natuur voelen wij toch maar weinig om onze spaarcentjes in de spaarpot van iemand te steken. En voor degene waarbij het nu een beetje begint te kriebelen in de hoop dat we dan toch maar een nieuw huisje in het heerlijke Nederland gaan kopen, deze markt is minstens even zo explosief. Door het opkopen van huizen door buitenlanders en zeker ook doordat het voor verhuurders vele malen lucratiever is om te verhuren aan toeristen is het voor langere tijd huren van een huis in de Algarve minstens zo’n uitdaging. Voor de Portugezen zelf is het bijna niet mogelijk iets te vinden om te huren. Het toerisme heeft behalve meer welvaart voor de lokale bevolking helaas toch ook een negatieve impact. En dus zeker ook voor de ‘estrangeiros’, de vreemdelingen zoals wij, is huren heel erg moeilijk. Zeker nu ook de ‘seizoensarbeiders’, die nodig zijn om de vraag van het toerisme te beantwoorden, hun intrek in de voor hun noodzakelijke overnachtingsplekken hebben ingenomen. Echter hoe sterker de verlangens kriebelen, en hoe harder je zoekt, hoe verder weg iets kan voelen. Vandaar dat de wijzen wellicht ook adviseren, leef in het moment in plaats van in verlangen. Gelukkig hebben wij geen noodzaak en kunnen wij alle kanten op, gelukkig hebben we geen haast en een dak boven ons hoofd, we hebben slechts een droom, we hebben slechts een kriebelend verlangen. » Omhoog en omlaag...
De meeste relaties hebben wel een of andere datum met een voor hun bijzondere betekenis, zoals de trouw-, samenwoon- of verkeringsdatum. Wij behoren tot die romantische groep die een week (of soms zelfs nóg later) ná de datum het ons pas weer inschiet!?! Gelukkig geldt dit voor beiden en dat scheelt weer een relatiecrisis. Maar wij hebben nu dus ook zo’n speciale datum die we waarschijnlijk(!?!) niet zullen vergeten, namelijk 15 februari 2018. Alhoewel ik zelf meer heb met de echte dag van de week. Dus dat het vorig jaar een donderdag was zegt mij qua (her)beleving eigenlijk meer en daardoor voelt voor mij de datum dus eigenlijk een dag te laat. Maar dus een jaar geleden die dag waar we nog geen seconde spijt van hebben gehad. Ook al was alles al eerder in gang gezet, deze dag was de grote echte aftrap van een bewogen jaar voor ons. De laatste weken hebben we regelmatig teruggedacht en ons een aantal malen afgevraagd wat we tóen een jaar geleden aan het doen waren. Tóen hadden we de James gekocht en ‘s avonds zaten we het (ver)koopcontract te tekenen. Waarschijnlijk zaten we nú ergens op de zolder en waren we spullen aan het inpakken en nú waren we met de vaders de kasten aan het demonteren. En (eer)eergisteren was het carnavalsdinsdag en was de verhuizer de spullen aan het inladen. Jammer dat we het afwerklijstje niet meer hebben, want we blijken toch ook enkele gaten in het geheugen te hebben en nu zouden we echt met veel meer plezier hierop gekeken hebben. Maar vandaag, of dus eigenlijk gisteren, dus onze grote dag! Het tekenen bij de notaris en na het uitzwaaien bewogen we ons in onze James, ons nieuwe huis, richting het Zuidwesten. En van een bewogen jaar kun je rustig spreken als je dit voor twee derde deel in een camper hebt doorgebracht. Een jaar dat we afsloten zonder in een bewegende en wiegende maar oh zo gezellige camper te slapen. Daarentegen hadden we van die extraatjes die het leven aangenaam maken, oftewel we zijn de winter in ieder geval lekker warm en comfortabel doorgekomen. Dit was echter ook weer een tijd waarbij enige vastheid en afspraken de bewegingen en vrijheid enigszins inperkten. Dus dit was ook wel weer aanpassen en proberen een nieuw ritme te vinden. Zo heeft iedere situatie zijn eigen uitdagingen en voors en tegens, een camper of een huis, de winter en de zomer. We zijn dus niet, zoals het meest logisch en vanzelfsprekende is voor dit jaargetijde, in een winterslaapje terechtgekomen zoals we dit normaal gezamenlijk met de natuur doen. Integendeel, een jaar later voelt 15 februari voor ons als de ingang van een nieuw jaar en lente tegelijkertijd, want behalve terugkijken naar alle veranderingen van het afgelopen jaar is dit ook weer even een goed moment om te evalueren en vooruit te kijken. Welke stappen willen we nu gaan zetten. Welke koers stippelen we dit nieuwe jaar uit en welke bewegingen willen we nu gaan maken. Want met of zonder kompas, je bent zelf degene die de juiste richting geeft aan je leven… » Een kriebelend verlangen...
De extra kosten die het rondtrekken met een camper met zich meebrengt hebben we de vorige keer besproken. In dit tweede deel geven we een inzichtje in de kosten van de andere (Nederlandse) verplichtingen die blijven doorlopen en verklappen we ook welke kostenposten afvallen. Mooi meegenomen is dat zodra je een huishoudboekje begint bij te houden je direct zuiniger wordt (maar gelukkig neemt dit ook wel weer af na de eerste maanden)! Ondanks dat behappen de kosten voor hetgeen wij dagelijks naar binnen werken toch zo’n €8,45 per dag, dit bedrag is voor vegetarische / veganistische boodschappen zonder kilo’s zoete en zotte lekkernijen, frisdranken, alcohol en andere vormen van drugs of verslavingen. Portugal is in tegenstelling wat vaak gedacht wordt zeker niet goedkoop. De meeste groenten, fruit en brood zijn wel iets goedkoper, maar andere producten zijn zelfs duurder dan in Nederland. En eigenlijk kun je datzelfde ook voor uiteten zeggen, het is wel goedkoper maar daar heb je het dan ook wel mee gezegd. Aan extra’s zoals uiteten, excursies en bijvoorbeeld kaartjes of een presentje hebben wij gemiddeld €4,75 per dag gespendeerd. Behalve onszelf dienen we ook nog het materiële en de financiële systemen te voeden! Aan de verzekeringen (voor inboedel, aansprakelijkheid, rechtsbijstand en uitvaart) en banken betalen we €2,50 per dag. De ziektekostenverzekering (voor twee personen) is met €6,86 per dag een echte prijsknaller. Mocht je overigens ook nog tot de uitverkorene behoren die het eigen risico mag opmaken dan dien je daar dus zelfs nog €2,10 bij op te tellen! En om een beetje te volgen wat allemaal om ons heen gebeurd maken wij gebruik van een mifi (mobile wifi) om te internetten en een slimme telefoon, daar hebben we €1,24 per dag voor over. Dus bovenop het enthousiaste getal van €12,95 voor het reizen en overnachten van het vorige blog komt nog eens €23,80 voor boodschappen, extraatjes en vaste kosten. En dan zitten we dus ineens op een totaal van €36,75 per dag!?! Dit bedrag geeft wel echt behoorlijk uitgeklede kosten weer en dus zonder onverwachte uitgaven, nieuwe kleren en spullen of reparaties, onderhoud of afschrijving. Aangezien wij gekozen hebben om onze inboedel tijdelijk bij de verhuizer op te slaan komt voor onze situatie hier nog eens €3,10 per dag bij (vandaar dus ook dat wij wel nog een inboedelverzekering hebben). Toch ook een flink bedrag, maar alles eerst voor weggeefprijzen verkopen en daarna nieuw kopen is ook niet erg zinnig. En behalve dat, de spullen die in die kasten stonden stonden daar ook niet alleen maar te staan én deze hebben toch echt ook een tijdelijk plekje nodig. Wij hebben dus gekozen om ons huis te verkopen en daardoor vervallen natuurlijk ook een aantal kosten. Als de aanzienlijke kosten van een hypotheek of de huur tegen deze bovenstaande bedragen worden afgezet blijkt de harde werkelijk van een huis een behoorlijk blok aan het been. En zonder een huis maar in een camper valt ook geen rekening van de gemeente en het waterschap op de deurmat. En dus ook geen rekeningen van elektriciteit, gas en water, de opstalverzekering, het TV-abonnement of de internetprovider. En dat is best eens lekker. Voor een reis van een half jaar naar het zonnige Zuiden is het niet helemaal reëel om te laten overkomen dat alle kosten van een huis als sneeuw voor de zon verdwijnen. Want zodra je weer een nieuwe plek wilt binnentreden wordt je natuurlijk weer ontgoocheld door alles wat weer tevoorschijn wordt getoverd. Voor degene die na al dit en en en het een beetje duizelig is geworden en na al dit optellen de telling toch een beetje is kwijtgeraakt hebben we twee mooie afbeeldingen toegevoegd. En die afbeeldinkjes zijn dan weer iets waar je helemaal niets aan hebt als je het verhaaltje niet gelezen hebt want en en en is toch weer net iets anders dan één en één is twee. Maar zoals jullie weten… behaalde resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst. » Een bewogen jaar...
Menigeen zal zich wel eens hebben afgevraagd ‘wat kost dat wel allemaal niet!?!’. En het schijnt weer tijd te zijn om terug te kijken, lijstjes en goede voornemens, dus dat komt goed uit. Wij hebben ons huishoudboekje goed bijgehouden en geven een inzichtje in de kosten van ons camperleven. De volgende getallen zijn gebaseerd op een half jaartje leven en wonen in een camper, inclusief de reis van Nederland naar de meest Zuidwestelijke punt van Europa. We hebben vele soorten camperaars gezien en iedereen zal wel zijn eigen prioriteiten hebben of stellen. Wij behoren niet tot de zuinigste en zeker ook niet tot de luxe categorie, dus waarschijnlijk zijn we nog steeds gewoon lekker gemiddeld?!? Kortom wat het óns heeft gekost en dit een beetje toegelicht met misschien zelfs enkele gratis tips. Laten we beginnen met de directe kosten die een camperreis met zich meebrengt. We hebben in de eerste zes maanden net geen 7.000 kilometer gereden, dat is gemiddeld 38 kilometer per dag. Wij hebben een groot deel van deze tijd binnen een kuststrook van zo’n 30 kilometer doorgebracht, dus onze kilometers zijn waarschijnlijk minder dan als je voortdurend doorreisd. Ondanks dat slurpt de diesel met zo’n 14,6 cent per kilometer toch de eerste €5,55 per dag op (maar gelukkig betaal je deze dan toch liever dan aan je woon-werkverkeer). In Portugal betaal je overigens €1,30 / €1,50 voor een litertje! Behalve dat betaal je op Franse, Spaanse en Portugese snelwegen tol, hier komt dus ook nog €1,50 per dag aan tol bij. Dit met extra grote dank aan Frankrijk die met zijn €188 oftewel €1,00 per dag wel behoorlijk op dit getal drukt. Door geautomatiseerde tolpoortjes en onze hoogte van 3,15 meter kwamen wij in klasse 3 terecht, dit was onterecht maar daar kwamen we uiteraard pas later achter. Frankrijk is echter moeilijk te ontwijken als je naar het Iberisch schiereiland wilt rijden en gezien het jaargetijde hadden wij nu eenmaal gekozen zo snel mogelijk zuidwaarts te reizen (maar alleen al voor de tol geldt dat vliegen goedkoper kan zijn). Gelukkig betaal je voor een camper een zogenoemd kwarttarief bij de Nederlandse belastingdienst, oftewel je hoeft eigenlijk maar één kwartaal per jaar wegenbelasting te betalen (iets dat gezien het gewicht van zo’n mobiel huis de lasten beduidend lichter maakt). Voor de wegenbelasting en autoverzekering betalen we €4,00 per dag en voor de reisverzekering komt daar €0,23 per dag bij. Een reisverzekering hoeft uiteraard niet, maar anders ben je enkel voor noodzakelijke medische kosten verzekerd. Houdt bij de verzekeringen wel de kleine lettertjes in de gaten, want als je langere tijd in het buitenland verblijft gelden soms spontaan andere voorwaarden (bijvoorbeeld hoe lang je maximaal in het buitenland mag zijn).
» En en en…
In een camper ben je omringd door luxe. Je mobiele huisje kunnen parkeren in een landschap naar keuze en dit voor hoe lang je zelf wilt is minstens vijfsterren waardig. Zodra je weer iets anders wilt zien is het slechts een kwestie van starten en op naar het volgende. Tegelijkertijd wordt je wel getest op flexibiliteit! De compactheid van een camper zorgt voor vele ‘bewegingen’ zoals draaien, reiken, en bukken waardoor je steeds als twee slangenmensen langs en over elkaar heen kronkelt. Tegelijkertijd heb je wel ook echt alles binnen handbereik en dat merk je pas echt als je weer in een huis bent. Je maakt de hele dag door meters en meters om iets te pakken of te doen en zélfs om te gaan zitten of te gaan liggen. De grote luxe van een huis zit vooral in de aansluiting op water, elektriciteit en rioleringen en de grote koelkast, diepvries en voorraadkasten. Alles lijkt hier oneindig te zijn. Gelukkig werden we in Nederland verwelkomt met zeer mooi nazomer weer en voor Noord-Europese begrippen (wederom) zelfs abnormaal voor die tijd. Dit was zeker genieten, maar toch ook geen vergelijk met Zuid-Europese en zeker Zuid Portugese begrippen. Klaarblijkelijk verklapt de zonkracht (en de UV-waardes) pas écht hoe zomers, nazomers of verwarmend het aanvoelt, zelfs bij gelijke temperatuurwaardes. En zélfs als je beide hebt beleefd is de andere weersituatie moeilijk voor te stellen!?! Maar we gaan niet mopperen, de herfst met al zijn kleuren is prachtig en zonder regen zou het ook maar een dooie en saaie boel zijn. De veranderingen van de seizoenen zijn van een niet te evenaren schoonheid en zorgen voor het zichtbaar maken van de tijd. Bijzonder opmerkelijk is het dat je in een huis in een keer tijd over blijkt te hebben en dat zelfs verveling optreedt!?! Iets waar je in een camper écht geen last van hebt! In het wilde en vrije leven stap je op zo’n moment waarschijnlijk uit je camper een strandje op, geniet je van het uitzicht vanaf een klif of laat je je gewoon verwonderen door de andere en ‘nieuwe’ natuur en het landschap om je heen. Maar wat is het een luxe dat in je tuin gewoon je luxe tuinset klaarstaat en dat je hierin ook gewoon mag zitten (op parkeerplaatsen wordt daar namelijk heel anders over gedacht). En helemaal gestrekt op een luxe bank neerploffen is ook niet verkeerd. En wat een luxe dat je je niet hoeft af te vragen of je in je niet-verplaatsbare huisje ook gewoon mag slapen, dat is ook ontspannend en heerlijk. De vrijheid van het camperen in de natuur en op gedoogde (parkeer)plaatsen is helaas toch niet helemaal vrij. Regels en wetten (hoe noodzakelijk deze ook voor sommige blijken te zijn) maken het leven voor de gewone mens echt niet mooier en makkelijker (en gezien de rotzooi die op sommige plekken wordt achtergelaten is dit ook wel weer te begrijpen). We zijn omringd door luxe, alhoewel we daar waarschijnlijk vaak net niet voldoende bij stil blijven staan. Hoe dan ook als je de tuindeuren opent en je stapt de natuur in dan ben je omringd door luxe (alleen jammer dat het niet het hele jaar zonnig en 25 graden is). » Wat kost dat…
En in een keer zien we weer veel van die witte kentekenplaten met rode letters (en die hebben we slechts sporadisch gezien) en ook steeds meer van die gele platen met zwarte letters (en ook die zagen we maar weinig). De autosnelwegen zijn weer vol en aanzienlijk veel drukker dan de bijna lege tolwegen (dat blijft toch opmerkelijk). De straten en huizen geven een vertrouwd beeld en zijn tegelijkertijd ook een beetje gek, toch ook wel door de ontwenning van de afgelopen maanden (maar zeker ook door de 'überburgerlijkheid’). Zo’n Portugees dorpje dat met zijn witte en gekleurde gevels tegen een helling ligt opgepropt ziet op de een of andere manier toch veel romantischer en gezelliger uit. Of die dorpjes, waar sommige straatjes écht te smal zijn, praktisch zijn is een ander verhaal, waarschijnlijk dat daarom ook in Portugal de nieuwbouwwijken en relatief jongere plaatsen beduidend meer gestructureerd zijn. Minstens zo opmerkelijk zijn de ‘vertrouwde gezichten’ die we in een keer weer om ons heen zien. Het lijkt in een keer of je iedereen kent?!? Als je een hele tijd omringt bent geweest door vele nationaliteiten blijken de verschillen tussen al deze mensen met een andere afkomst toch opzienbarend groot, en dit ‘slechts’ door een lijntje in het landschap en op een kaart!?! De taal (en de bijbehorende klanken en intonatie) weerspiegelen ‘gewoon’ het bijbehorende gedrag van de inwoners van een heel land. En de gezichten en lichaamsbouw die bij een bepaalde nationaliteit lijken te horen verklappen tegelijktijdig de kenmerken en cultuur van dit land. En dus zelfs, zo valt ons nu des te sterker op nu we ons weer op bekend terrein bevinden, is dit op lokaal gebied ook merkbaar en herkenbaar. Zo blijkt de uitspraak of het dialect en de gezichten van de inwoners weer een weerspiegeling te zijn van een stad of streek. Uiteraard wil ik niet te zeer generaliseren en geldt dit als ‘gemiddelden’. Overigens zijn de kleuren van de gezichten hier in Nederland wel behoorlijk veel bleker en witter dan we op basis van alle verhalen over de tropische zomer hadden verwacht. In september op het strand hadden wij ons ook al eens afgevraagd over hoe sommige Noordelingen nog zó wit konden zijn na zó’n zomer. Laten we het maar erop houden dat het hier gewoon te warm is geweest om buiten te zitten?!? Behalve bekende kentekenplaten, gekke huizen en ‘vertrouwde gezichten’ is het natuurlijk toch het meest mooie om na al die maanden in een keer weer échte vertrouwde gezichten te zien en je (schoon)ouders in real life te zien (zonder haperingen, vertragingen of vasthangers). En iedereen zei (gelukkig) dat het leek alsof we helemaal niet weg waren geweest. Misschien heeft de moderne technologie dit wel gemakkelijker gemaakt of komt dit doordat iedereen nu meer intieme verhalen van ons heeft gehoord via dit blog dan voor onze reis. Kortom, voldoende redenen om snel weer terug te gaan. Jammer dat de huidige technologie nog niet zo ver is dat we ons in een keer kunnen teleporteren, dan zou alles echt veel gemakkelijker zijn. » Omringd door luxe…
|
Onderwerpen
Alles
Verhalen
Nieuwste verhalen...
Eerste verhaal... Overzicht alle verhalen... De andere kant... De betoverende Alentejo... Camperen in Portugal... We worden verwend... Blij en gelukkig... Een onbegrijpbare fantasyfilm... Even geduld a.u.b... Heel eventjes wachten... Gewoon rustig voort... Een beetje Portugees... Verplicht in quarantaine... Een vreemd gevoel... Omlaag en omhoog... Omhoog en omlaag... Een kriebelend verlangen... Een bewogen jaar... En en en… Wat kost dat… Omringd door luxe… In een keer… Met onrustige kriebels… Dat is pech… We hebben feest… De Portugese huizenmarkt… Een orka gered… En weer verder… In een sprookje… Een warm vaarwel… Nog even rust… De eerste vier… Tussen de Spanjaarden… Natuurpark Ria Formosa... Even op vakantie… Tussen de diertjes… Het is verbazingwekkend… Even een rondje… Een vermakelijk schouwspel… De vredige schoonheid… Op ons wensenlijstje… Even geen tijd… Te midden van… Rustig en onrustig… Om te lachen… Een zoute douche… Anders dan anders… De eerste week… Naar het Zuiden… Relaxed en chill… Een heerlijke nacht… Een flink eind… We zijn terug… Over de grens... De mooie vierde… En dan ineens... Onderweg in Frankrijk... In vijf minuutjes... Daar gaan ze... Twee serieuze stappen... Sinds 2021 is overnachten met de camper in Portugal alleen nog toegestaan op de daarvoor aangegeven plaatsen.
all rights reserved
|