Het is heerlijk om in eigen land op vakantie te zijn! Om nog meer natuurschoon te zien hebben we koers gezet richting het Parque Natural do Vale do Guadiana (het natuurpark van de Guadiana- vallei) in het Oostelijke deel van de Alentejo. We willen dit rondreisje met onze camper graag maken om weer een beetje meer van het prachtige en uitgestrekte binnenland van Portugal te ontdekken, nu het daar nog niet écht te heet is. De Alentejo, een van de vijf regio's van Portugal met slechts zo'n dikke zevenhonderd duizend inwoners, is bijna even groot als het vasteland van Nederland en begint ten Noorden van de Algarve. Beide regio's strekken zich uit van de ruige Westkust tot aan de Spaanse grens waar de rivier de Guadiana Zuidwaarts stroomt. Als we via een hoge brug de Algarve verlaten en het natuurpark binnenrijden krijgen we meteen al een eerste betoverend uitzicht van de Alentejo. We kijken uit over een prachtig geel-groen rivierdal met een riviertje en bloeiende oleanders. Vanaf hier wordt het behoorlijk heuvelachtige landschap met vele bomen af en toe doorsneden door kleurrijke uitgesleten, deels droge, ravijntjes. Dit natuurpark lijkt minder typisch Alentejo, dus minder glooiende grasvelden en meer bochten, klimmetjes en afdalingen. Gelukkig en opmerkelijk genoeg zijn in deze arme en uitgestrekte streek de doorgaande wegen heel erg goed en dat rijdt dus wel zo prettig.
Alhoewel, de ruïnes van de zo'n zestig jaar geleden verlaten gebouwen van de mijn laten daarentegen zien hoe snel verval kan optreden en geven een speciale spookachtige sfeer. De afgravingen onthullen een prachtig palet aan kleuren en het rode ijzerhoudende water kleurt het plaatje op mysterieuze wijze in. Met de zeer hoge temperaturen van deze regio zal werken in deze oude mijn ongetwijfeld afzien zijn geweest (iets dat hier waarschijnlijk geldt voor al het zwaar fysieke werk). Bij dit opmerkelijke dorpje ligt nu gelukkig een stuwmeer met een Praia Fluvial, een aangelegd zandstrandje, waarin wij dankbaar ter afkoeling een duik nemen. De dichtstbijzijnde overnachtingsplek is een camping in Serpa, bijna zo'n 40 kilometer Noordwaarts. Dat doet pijn, want eigenlijk wilden we nog even in deze omgeving blijven om meer te zien. Als we echter eenmaal in Serpa de Romeinse stadsmuur en het aquaduct zien worden we wederom aangenaam verrast. Bij de wandeling binnen en op de stadsmuren wanen we ons echt weer even in de middeleeuwen en bewonderen we de hele nette en goed onderhouden oude straatjes en huizen. Een afgebroken stuk torentje balanceert boven de ingang en hebben ze maar gewoon sierlijk opgenomen in de bebouwing! Toch maar goed dat we hier zijn uitgekomen, want ook hier schieten we drie fotorolletjes vol. Terwijl het leven in de Westelijke Alentejo zich met name afspeelt langs de mooie ruige kustlijn van het natuurpark Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina liggen in het Oostelijke deel hoofdzakelijk kleine dorpjes van slechts enkele huizen en prachtige, hele oude plaatsjes met stadsmuren, kastelen en kerken met een rijke historie verborgen. Ver weg van alles en terug in de tijd klinkt misschien niet direct als een feest in de oren voor degene die wil flaneren in winkelstraten, een culinair snel opgewarmde hamburger wil eten of in polonaise van bar naar bar wil, maar wij worden erg vrolijk van de schoonheid en de rijke geschiedenis van de betoverende Alentejo. » De andere kant...
12 Reacties
We parkeren onze James, met zijn Portugese nummerbord en strak in de lak, tussen de kurkeiken en olijfbomen. Als we een beetje moe van de warmte en de rit neerploffen in onze stoeltjes worden we verwend met fluitende vogeltjes en zoemende bijtjes. Misschien hebben we nu zelfs nóg meer oog voor de schepping, want vandaag bezochten we maar liefst drie kerkjes!?! Op onze niet-uitgestippelde route lagen een aantal bezienswaardigheden die we niet aan ons voorbij konden laten gaan. Het kerkje van Almancil, Igreja Matriz de São Lourenço, heeft een verguld altaar en is volledig betegeld met azulejo's. De beroemde Portugese blauw beschilderde tegeltjes vertellen het verhaal van het leven van de heilige Lourenço. De uitbeeldingen en details zijn te veel om in een keer op te kunnen nemen en maken dit kerkje tot een bijzondere ervaring. Iets verder landinwaarts, in Loulé, is de bekendste markt van de Algarve. De mooie overdekte markthal in Oosterse bouwstijl is vandaag uiterst rustig, maar hoezo deze markt zo geroemd wordt gaat aan mij voorbij. Vlakbij ligt een kapelletje, Ermida de Nossa Senhora da Conceição, ook bekend om zijn azulejo's en altaar van houtsnijwerk met bladgoud. Net op het moment dat we van de gesloten deur weg willen lopen komt iemand lachend naar ons toegelopen en zegt dat ze de deur zal openmaken! De tegeltjes zijn wederom prachtig en gedetailleerd met blauw beschilderd en sieren hier het verhaal van Maria. Door alle prachtige decoraties zou je de plafondschildering bijna over het hoofd zien. De uitgebreide uitleg van de uiterst aardige vrouw maakt dit bezoek nog specialer. Ze is blij dat ze het verhaal in het Portugees kan vertellen en ze doet voor ons extra haar best om rustig en duidelijk te spreken! Met de verbeeltenissen op de tegeltjes en af en toe wat extra handgebaren lukt het ons om zo goed als alles te begrijpen. Enigszins verbaasd zien we dat de besnijdenis van Jezus ook is afgebeeld (dit vernemen wij voor het eerst, althans wij kunnen ons dit niet herinneren)!?! Onze Jezus lijkt hier in Portugal ook een beetje meer Arabiers dan in Nederland. Vrolijk en enthousiast lopen we naar buiten, mede doordat we behoorlijk blij zijn dat ons Portugese gehoor en 'het begrijpen van' toch langzaam aan de goede kant op gaat. De aantrekkingskracht van een koepelkerk boven op de heuvel is natuurlijk groot, maar het is het bijzondere altaarstuk van houtsnijwerk in het oude kapelletje dat de pelgrims trekt naar het heiligdom Santuário de Nossa Senhora da Piedade (Mãe Soberana). Het houten plafond van het kapelletje is prachtig beschilderd en de met hout beklede grote nieuwere koepelkerk is daarentegen schoon door zijn eenvoud. De vredige sfeer en rust zijn een contrast met het stadsleven. De vorige twee nachten stonden we op camperplekken aan de kust, midden in het toeristische deel van de Algarve (alhoewel het ons daar nog ongebruikelijk rustig leek). Inmiddels staan we dus iets verder noordoostelijker in het binnenland van de Algarve op een camperplek tussen het groen waar we de beschaving weer iets verder achter ons laten en waar we worden verwend met de schoonheid van de natuur. In de verte klinkt ieder kwartier het klokkenspel van het kerkje van Alportel en worden we herinnerd aan de magie en de vele indrukken van deze dag. » Camperen in Portugal...
Vroeger, toen alles veel beter was, had je soms een storing op tv. Dan kreeg je het testbeeld met van die gekleurde blokjes en de tekst 'even geduld a.u.b.'. In ons huurhuisje hebben we geen tv en tv-aansluiting en dat bevalt ons prima. Tijdens de winteravonden kijken wij op onze laptop een of ander nostalgisch 'videootje' of iets actueels van een paar dagen of weken geleden via uitzending gemist. Als de internetverbinding het even niet aankan blijft het beeld gewoon vast hangen, dan wachten we ongeduldig en hopen we vol spanning dat we verder kunnen kijken. Voor velen die immigreren is het 'terug naar waar de tijd een beetje meer stil staat' of waar de tijd in ieder geval lijkt te hebben stil gestaan één van de redenen en hiertoe behoren wij zeker. Zoals te zien in programma's op tv waarin mensen vertrekken is ook één van de dingen die moeilijk blijkt te zijn dat wij Nederlanders, en zeker voor degene die Zuidelijk gaan, ook iets meer geduld dienen te hebben. Wij waren (en zijn) ons daar terdege van bewust en denken dat we dit aankunnen! Tegelijkertijd blijven we ons toch ook afvragen en verbazen waarom het (bijna) allemaal ietsje langer duurt. Toen we onze James naar de spuiter brachten hadden we goede hoop dat hij snel klaar zou zijn en het misschien maar ietsje langer zou duren dan de aangegeven twee tot drie weken. De spuiter wilden hem namelijk echt donderdag één oktober hebben en niet pas de maandag erna. Toen we anderhalve week later vol verwachting gingen kijken zagen we dat onze James echter nog exact op dezelfde plek stond waar we hem hadden geparkeerd?!? Zijn collega was niet meer komen opdagen (echt waar!), maar morgen was een andere camper klaar en dan kon onze naar binnen. Weer vijf dagen later bleek onze James nog steeds geen millimeter verplaatst, maar dat vonden de kippen en de hondjes die eronder lagen waarschijnlijk helemaal niet erg. Gelukkig hadden we twee weken een autootje van een lieve Portugese vriendin mogen lenen, maar die waren nu dus inmiddels om. Na een maand en enige reclamatie dat twee tot drie weken toch inmiddels ruim voorbij zijn en we geen auto hebben regelt hij een autootje voor ons dat we kunnen lenen. Regelmatig gaan we weer eens kijken en iedere keer is inderdaad wel weer iets gedaan, maar dat komt toch niet in de buurt van onze verwachtingen. Het goede nieuws is wel steeds dat over een weekje onze James klaar is! De onderlinge uitwisseling van gedachten loopt helaas ook niet erg vlot tussen een Portugees sprekende Bulgaar en onze twee mondjes vol Portugese woorden. Ik dien te bekennen dat dit toch bijna echt zo overkomt als in de tv-programma's (waar ook wij en waarschijnlijk vele kijkers inderdaad hun vraagtekens bij zetten). Voor ons en onze James geldt dus voorlopig toch nog steeds even geduld alstublieft. Het invoerproces van onze James is ook nog niet helemaal afgerond. Inmiddels heeft het IMT (de Portugese RDW) de legeskosten van € 165 in ontvangst genomen en een formulier met een stempel opgestuurd met 'entrada' (een woord met zo'n 22 verschillende betekenissen, van ingang tot toelating). In plaats van een toegezonden kenteken, waar we op hoopten, kregen we twee weken later een brief dat voor campers ook een gaskeuring door een erkende installateur dient te worden verstrekt (dit blijkt in Portugal sinds 2019 te verplicht zijn). Via enkele telefoontjes komen we uit bij een bedrijf dat door heel Portugal zit en ook de gasinstallatie in campers mag keuren. Op de dag van de afspraak zouden ze ons een half uurtje van tevoren bellen. Dus direct na het telefoontje van de Portugees sprekende monteur springen we in de auto om ook naar de garage te rijden. Toen even later een Engels sprekende medewerkster ons belde en zich verontschuldigde dat de inspectie vandaag door omstandigheden niet door kon gaan, concludeerden we dat het misverstand toch echt was gekomen doordat wij het Portugees niet helemaal goed hadden begrepen. Toen ik vroeg of hij al ter plaatse was zei hij inderdaad 'nee', waarop ik hem vrolijk uitlegde dat ik dan de locatie nog wel even zou sms'en. Bij de tweede afspraak heeft Jacqueline twee uur in de auto zitten wachten, maar dit keer geen bericht en ook wederom geen gasinspectie. Laten we zeggen 'gelukkig maar', want we hadden toch niet bij de James gekund aangezien de eigenaar van de spuiterij ook niet was verschenen (ondanks dat we toch echt zelf hadden gezien dat hij het groot op zijn kalender had geschreven). Het Portugese werkwoord voor wachten en hopen is hetzelfde (esperar) en dat zal ongetwijfeld niet toevallig zo ontstaan zijn. Op zich kun je je in Portugal heel goed redden met Engels, maar als je het echte Portugal in gaat is Portugees toch onoverkomelijk. Behalve dat vinden wij dit ook vanzelfsprekend en respectvol naar het land en de inwoners en doen we ook echt ons best om de Portugese taal te ontcijferen. Maar toch, door de voor ons ongebruikelijke klanken, het binnensmondse, de neusklanken en een snelle uitspraak waarbij alles aan elkaar wordt geplakt heb ik toch meestal geen enkel idee wat ze terug zeggen (iets dat Jacqueline gelukkig iets beter afgaat). Ik ben eerlijk gezegd altijd al blij als ze me antwoord geven, maar dan begint het dus eigenlijk pas! Dus ondanks onze lessen en serieuze pogingen hebben ook wij af en toe een storing en trage verbinding en kijken ook wij regelmatig met een blik van even geduld a.u.b.. » Een onbegrijpbare fantasyfilm...
Onze James heeft her en der roestplekken dus het wordt ondertussen toch écht wel tijd om actie te ondernemen. De eerste toelating op de weg was in 1997, maar inmiddels weten we dat Westfalia ook nog eventjes tijd nodig had om de bus tot camper om te bouwen, de bus is dus zelfs al van 1995. Toen we onze James kochten had hij ook al iets roest. Het leven aan de Atlantische kust is echter niet erg bevorderlijk of misschien beter gezegd té bevorderlijk. Parkeren op een klif met zeezicht is natuurlijk genieten, maar voor roest is dit ook genieten. Gelukkig weet de eigenaar van een lokale eenmansgrage die we ondertussen een beetje kennen een bedrijfje dat goed werk aflevert. Aangezien hijzelf ook nog twee autootjes heeft om door hun te laten spuiten spreken we bij zijn garage af. Wij Noordelingen weten dat je maar één moment hebt voor een goede eerste indruk. Netjes op tijd en dus ruim voor twee uur parkeren we onze James bij zijn garage en maken we een vluchtig praatje over hoe soepel de toelatingskeuring van onze James was gegaan. Zo tegen drieën komt de garagehouder licht geïrriteerd naar ons toe en vraagt hij zich hardop af waarom zijn landgenoten niet gewoon op tijd kunnen zijn. Maar hij heeft ze net gebeld en ze zeiden dat ze er in twintig tot dertig minuutjes zullen zijn, dus nog heel eventjes wachten. Zo'n drie kwartier later komen twee mannen in een autootje aangereden die naar mijn inzicht niet de meest ideale parkeerplek in het smalle doodlopende straatje kiezen. Het goede nieuws is dat het de autospuiters zijn! Tijdens het kwartiertje dat ze een andere auto bekijken en bespreken dienen ze tweemaal hun auto te verzetten omdat anderen claxonnerend proberen duidelijk te maken dat ze niet door kunnen. Met alle tijd en gemak wordt teruggelopen terug naar hun auto om die te verzetten. Bij de tweede keer mompelt hij zelfs verbaasd: 'Alweer? Nog een auto?!?'. Toen we de dag ervoor heel eventjes in de rij stonden te wachten om een adreswijziging door te geven spraken we met een Engelsman. We moeten buiten wachten, want binnen mag uiteraard maar een persoon per balie. Wijzend naar een van de twee balies in de winkel waaraan iemand staat te praten zegt de waarschijnlijk gepensioneerde golfer (afgaande op het logo van een golf-resort op zijn t-shirt): 'Misschien hebben ze het nu wel gewoon over het weer of wat ze in het weekend hebben gedaan!. Dat weet je hier gewoon niet en het maakt ze echt niets uit.'. Lachend zeg ik dat wij Noordelingen hier nog wel wat van kunnen leren. Wíj zouden gaan jagen en stressen als anderen eventjes staan te wachten. Portugezen blijven gewoon rustig en hebben (en geven!) alle tijd. Hij zegt dat hij na zo'n 10 jaar weet dat het in Portugal zo gaat en ondanks dat hij zich hier ook wel bij neer heeft gelegd kan zijn Engelse mentaliteit het nog steeds niet accepteren. Een Portugese twintiger die ook zit te wachten en ons Noordelingen aanhoort zegt lachend en gebarend: 'Dit is beter voor het hart!'. En spreek dat maar eens tegen! Behalve een sociaal praatje kan het ook zijn dat de medewerker gewoon goede uitleg aan het geven is. Want, dat blijft ons opvallen, als Portugezen iets uitleggen vertellen ze je ook graag en zonder enige moeite enkele malen hetzelfde (ondanks dat je aangeeft dat het duidelijk is) of geven ze extra informatie waarover je je kunt afvragen of dit wel echt zo relevant en nodig is. Portugezen zijn toch zulke lieve en behulpzame mensen. In de tijd dat we, inmiddels ietsje meer dan eventjes, op de autospuiters aan het wachten waren besloot Jacqueline om maar eventjes naar het lokale supermarktje te lopen waar ze lekker brood hebben. Ondanks dat we weten dat ze soms ook wel eens ietsje later open gaan verwachten we dat ze nu inmiddels wel open zijn (tussen een en drie uur zijn ze gesloten voor de middagpauze). Dus daar stond Jacqueline voor een gesloten deur te wachten totdat, zo'n twintig minuutjes later(!?!), de vriendelijke medewerkster met natte haren aankwam. Maar dat maakt niets uit, want we waren toch al aan het wachten. Jacqueline kent de aardige medewerksters inmiddels en maakt als ze bij haar aan de kassa is nog even een kort praatje over hoe het gaat (wel maar kort want er staan nog meer mensen in de rij bij de kassa). Een beetje lachend zegt ze zachtjes: 'Sorry, ik was ietsje te laat. Ik ben in de pauze eventjes naar het strand geweest!'. Iets dat op zich niets geks is als je zo dicht bij de zee woont en werkt, vergelijk het maar met het Nederlandse blokje om in de pauze. Gelukkig was Jacqueline, ondanks het wachten, ruim op tijd terug om bij het gesprek met de autospuiters te zijn. Zij nemen, uiteraard, alle tijd en geven advies over wat het beste is om te doen. Al goed kijkend blijkt de roest helaas toch pijnlijker en nijpender te zijn dan we dachten. Gelukkig staat de garage eigenaar ons bij me de noodzakelijke vertaling en uitleg. Dit bedrijf knapt Duitse campers op, dus ze zijn bekend met onze Noord-Europese maatstaven. Zelfs het extra op en neer laten rijden blijkt, door het lage Portugese uurloon, financieel interessant te zijn. Binnenkort gaat onze James een heel uitgebreide scrub-, wellness- en verjongingsbehandeling krijgen. Als de spuiters zeggen dat het wel zo'n twee tot drie weken zou kunnen gaan duren zegt de garagehouder voorzichtig knikkend: 'Reken maar op een weekje langer.'. Op dit moment blijken ze niet zoveel werk te hebben. We kunnen namelijk al in oktober worden ingepland, dus daarop hoeven we in ieder geval niet erg lang te wachten. » Even geduld a.u.b...
Misschien iets te rustig voort gaat het met het invoeren van onze James. Waarom en waarmee is me eigenlijk niet altijd even duidelijk. Het blijkt toch met name gewoon… rustig… wachten… op antwoorden. Het IMT, Instituto da Mobilidade e dos Transportes (de Portugese RDW), was een hele tijd gesloten, dus dat zal ook niet echt mee meehelpen. Aangezien onze James inmiddels 23 jaar is hebben we niet alle papieren voor het invoeren die ze in Portugal wensen. De meeste voertuigen hebben een COC (Certificate of Conformity) of homologatie, maar onze uit 1997 dus nét niet. Dat ons type nog niet Portugees-gehomologeerd is was het eerste antwoord dat we kregen (alhoewel dat natuurlijk niet echt het antwoord was waarop we zaten te wachten). Dat houdt in dat het traject voor ons anders wordt en daardoor helaas niet makkelijker. Aangezien we reeds meerdere malen hadden gelezen dat een auto invoeren in Portugal toch al een behoorlijke uitdaging is, hadden we wel al besloten het grootste deel uit handen te geven. En dat blijkt een goede keus, want als je dit allemaal zelf dient te doen lijkt me dit een hele serieuze puzzel. Voor het opstarten van de invoerprocedure dient een DAV, Declaração Aduaneiro de Veículo, te worden ingediend en daar dient een Modelo 9 met voertuiggegevens te worden bijgevoegd. De volgende stap, voor ons, was dus meer technische specificaties van ons voertuig krijgen. Daarvoor dienden we eerst honderd euro naar Mercedes in Portugal over te maken. Vol spanning keken we uit naar de post! In plaats van de ontbrekende voertuigspecificaties kregen we het door ons ingevulde formulier Modelo 9 terug met 'slechts' een prachtig zegel. Dit formulier Modelo 9 mét zegel bleken we nodig te hebben om naar de keuring te kunnen. We hadden inmiddels ook begrepen dat de inspectie Tipo B (nova matrícula) voor het invoeren behoorlijk uitgebreider zou zijn dan de jaarlijkse autokeuring (IPO, Inspeção Periódica Obrigatória, de Nederlandse APK). Een van de vereiste bij deze inspectie is het checken van het motornummer. Als we aan de balie de afspraak inplannen benadrukken ze nog dat wíj de locatie van het motornummer dienen aan te wijzen!?! Dus onze Nederlandse genen stonden meteen op actief (die bezitten we dus nog steeds). Ik heb nog nooit zolang onder een motorkap gekeken en gezocht, maar vergeefs. Zelfs met de aanwijzing van Mercedes en na een uur met een monteur konden we geen nummer vinden, dan toch maar zo naar de keuring. Tijdens de keuring, waar we overigens zo'n dikke achtenzeventig euro voor betalen, doorlopen we (ogenschijnlijk) dezelfde stappen als de andere auto's voor de periodieke keuring. Bij ons worden als extraatje de maten van ons voertuig genoteerd en wordt een mooi tekeningetje van de indeling van onze camper gemaakt. We dienen buiten te wachten, in de veronderstelling dat nog een tweede deel zal volgen. Na een tijdje komt de inspecteur met de papieren en de boodschap dat alles goed is en onze James is goedgekeurd! We hadden als 'extraatje' een brief van Mercedes met het motornummer (tijdens productie) afgegeven en dit vond hij klaarblijkelijk voldoende (denken we)! Inmiddels zijn we zo'n 8 weken verder en kan eindelijk de digitale DAV worden ingediend. Én mogen we zo'n honderdzestig euro overmaken naar Mercedes voor de technische gegevens van ons voertuig (als je in bezit bent van een COC/homologatie hoeft dit niet). Nu hebben we in ieder geval toch 'al' een aantal stappen van de invoer afgerond en dus gaan we, gewoon zoals dat hier hoort, rustig aan voort. » Heel eventjes wachten...We hebben dus besloten om Nederland een beetje achter ons te laten en gaan proberen om een beetje Portugees te worden. Voordat we naar Portugal kwamen hadden we ons reeds bij onze Nederlandse gemeente uitgeschreven. Het inschrijven als resident in Portugal bestaat slechts uit een aantal stappen. Na onze quarantaine van twee weken konden we naar de Junta de Freguesia, het bestuur/kantoortje van de ‘deelgemeente’. We krijgen, uiteraard uiterst vriendelijk en behulpzaam, uitgelegd hoe dat in deze gemeente gaat. Hier kan dat alleen met een Atestado, een getuigenverklaring van twee echte Portugezen met stemrecht(!) die bevestigen dat je daadwerkelijk op het adres dat je opgeeft woont. We moesten even hard nadenken, want die échte Portugezen dienen ook nog te zijn ingeschreven in dezelfde Freguesia, oftewel de parochie zoals de vertaalmachines zo mooi vertalen. We hebben inmiddels enkele echte Portugezen in onze kring en gelukkig kennen we ook iemand uit een van deze dorpjes! Zonder problemen wilde hij dit voor ons doen en hij stelt zijn ex-vrouw voor als tweede persoon. Natuurlijk, want het zijn van die echte vriendelijke Portugezen! Bij de Junta zeiden ze nog dat we ook iemand uit de supermarkt of de padaria konden vragen, maar onze twee getuigen namen het toch uiterst serieus. Met een bica en bolo maken we het goed met ze! Na heen en weer mailen met de getuigen en de Junta konden we twee weekjes later onze Atestados, met officieel watermerk en handtekening, ophalen (en dat voor slechts twee maal €4,00). Toevalligerwijs exact op onze datum van uitschrijving uit Nederland (die we extra zo laat mogelijk hadden gezet). We zijn een beetje Portugees! Met deze Atestado kun je vervolgens naar de Câmara Municipal, het stadhuis, voor de Certificado de Registo, het Burgerregistratiecertificaat. Aangezien de noodtoestand in Portugal van kracht was kon dat alleen digitaal via de serviços online van de gemeente. Weer uiterst behulpzaam en vriendelijk krijgen we per mail uitleg hoe we dit kunnen doen. Om hier een account voor aan te maken heb je een Número Identificação Fiscal (NIF), een Portugees fiscaal nummer, en de Atestado (of een ander bewijs dat je hier een huis hebt) nodig. Aangezien je een NIF eigenlijk bij alles wat je in Portugal dient te regelen nodig hebt hadden we voor mij zo eentje al eens aangevraagd. Nadat we mijn account hadden aangemaakt en dit werd goedgekeurd konden we inloggen om voor mij het Certificado de Registo aan te vragen. Behalve een lijst met vragen om in te vullen dien je een kopie van het paspoort (voor- en achterzijde), de Atestado, de NIF en het betaalbewijs te uploaden. Het bedrag van €15,00 maak je gewoon per bank over naar de gemeente. Na nog enkele mailtjes en doorsturen van documenten (ergens was het klaarblijkelijk toch niet helemaal goed gegaan) ontvang ik mijn Certificado de Registo de Cidadão da União Europeia. Dus ik ben dan weer een beetje meer Portugees! Met dit bewijs kun je vervolgens het adres van de NIF omzetten naar het Portugese adres. Dit doe je bij de Finanças, maar het ‘gemeentelijke belastingkantoor’ is dicht tijdens de noodtoestand. Maar ook dit kan gelukkig digitaal, namelijk via het Portal das Finanças. We hebben toch enkele telefoontjes en mailtjes nodig gehad om erachter te komen dat je ook als estrangeiro een account kunt aanmaken, uiteraard met je NIF. De codes om in te loggen sturen ze echter op naar je oude Nederlandse adres dat op de NIF staat!?! Na een weekje komt daar inderdaad netjes de brief met inlogcode aan! Via het e-balcão, de digitale balie, van het Portal das Finanças worden de gestelde vragen snel beantwoord en na het uploaden van je Atestado en je paspoort wordt het adres gewijzigd. Je gewijzigde NIF wordt vervolgens opgestuurd naar je Portugese adres! Klein detail, op ons Portugese adres komt helaas geen post aan. Ja dat kan hier nog, alhoewel dit toch ook redelijk uitzonderlijk is. Maar zelfs als we ze dit enkele malen aangeven krijgen we uiterst vriendelijk steeds het antwoord ‘ja, we sturen het u op per post op’. Voor Jacqueline dienen we eerst een nieuwe NIF aan te vragen. Dat kan ook via mijn e-balcão van het Portal das Finanças. Je krijgt echter per post een brief die je vervolgens dient te onderteken en terug dient te sturen én je dient een gecertificeerde kopie van je paspoort op te sturen. Tja, mijn gewijzigde NIF is ook nog niet aangekomen… De in Portugal uitgeroepen noodtoestand is inmiddels al weken slechts nog maar ramptoestand en alles mag, onder bepaalde restricties, weer open zijn. De Finanças blijft aangeven dat ze nog niet open zijn en blijven doorverwijzen naar het Portal das Finanças, uiteraard vriendelijk en behulpzaam. Nogmaals leggen we de situatie per e-mail uit en de aanhouder wint, een dag later hebben we een afspraak! Euh, we? Alleen Jacqueline mag mee naar binnen! Gelukkig wil de uiterst vriendelijke en behulpzame medewerkster mij wel een afdruk van mijn gewijzigde NIF geven, aan de voordeur wel te verstaan. In de paar minuutjes dat ik voor de deur van de Finanças sta te wachten gebaren twee voorbijrijdende auto’s naar mij of ‘ze’ eindelijk open zijn!?! Jacqueline komt in ieder geval lachend naar buiten met haar NIF. Ze hoefde niet eens te betalen, waarschijnlijk het bijkomend voordeel van een ‘gesloten kantoor’! We zijn beide blij dat het eindelijk gelukt is, we zijn zelfs blij met een nummer om belasting te mogen betalen. Klein detail is wel dat het eerst op het oude Nederlandse adres dient te worden gezet, dat kon niet meteen op haar Portugese adres (zoals dat op haar Atestado staat). Maar hiermee kunnen we wel voor haar bij de Câmara Municipal een account aanmaken en haar Certificado de Registo aanvragen. Als ze deze heeft dienen we weer contact op te nemen met de Finanças om het adres van haar NIF te wijzigen naar haar Portugese adres?!? Maar daar kunnen we haar even voor mailen heeft ze ons beloofd! Na zo’n tien weken na onze quarantaine, en uiteraard mede door de noodtoestand, heeft ook Jacqueline haar Certificado de Registo de Cidadão da União Europeia. Nu zijn we beiden ingeschreven en voelen we ons een beetje meer Portugees. Gelukkig hebben we dit slechts tussendoor hoeven te doen en konden we ondertussen ook genieten van de Portugese zon en de prachtige stranden (sinds we daar weer naar toe mogen). Nu hoeven we ons alleen nog even aan te melden bij de Portugese gezondheidszorg. En aangezien we mijn NIF op Portugees adres hebben kunnen we nu ook gaan beginnen met het invoeren van onze James!?! Eens kijken of het lukt om onze James ook een beetje Portugees te maken! » Gewoon rustig voort...
En in een keer zien we weer veel van die witte kentekenplaten met rode letters (en die hebben we slechts sporadisch gezien) en ook steeds meer van die gele platen met zwarte letters (en ook die zagen we maar weinig). De autosnelwegen zijn weer vol en aanzienlijk veel drukker dan de bijna lege tolwegen (dat blijft toch opmerkelijk). De straten en huizen geven een vertrouwd beeld en zijn tegelijkertijd ook een beetje gek, toch ook wel door de ontwenning van de afgelopen maanden (maar zeker ook door de 'überburgerlijkheid’). Zo’n Portugees dorpje dat met zijn witte en gekleurde gevels tegen een helling ligt opgepropt ziet op de een of andere manier toch veel romantischer en gezelliger uit. Of die dorpjes, waar sommige straatjes écht te smal zijn, praktisch zijn is een ander verhaal, waarschijnlijk dat daarom ook in Portugal de nieuwbouwwijken en relatief jongere plaatsen beduidend meer gestructureerd zijn. Minstens zo opmerkelijk zijn de ‘vertrouwde gezichten’ die we in een keer weer om ons heen zien. Het lijkt in een keer of je iedereen kent?!? Als je een hele tijd omringt bent geweest door vele nationaliteiten blijken de verschillen tussen al deze mensen met een andere afkomst toch opzienbarend groot, en dit ‘slechts’ door een lijntje in het landschap en op een kaart!?! De taal (en de bijbehorende klanken en intonatie) weerspiegelen ‘gewoon’ het bijbehorende gedrag van de inwoners van een heel land. En de gezichten en lichaamsbouw die bij een bepaalde nationaliteit lijken te horen verklappen tegelijktijdig de kenmerken en cultuur van dit land. En dus zelfs, zo valt ons nu des te sterker op nu we ons weer op bekend terrein bevinden, is dit op lokaal gebied ook merkbaar en herkenbaar. Zo blijkt de uitspraak of het dialect en de gezichten van de inwoners weer een weerspiegeling te zijn van een stad of streek. Uiteraard wil ik niet te zeer generaliseren en geldt dit als ‘gemiddelden’. Overigens zijn de kleuren van de gezichten hier in Nederland wel behoorlijk veel bleker en witter dan we op basis van alle verhalen over de tropische zomer hadden verwacht. In september op het strand hadden wij ons ook al eens afgevraagd over hoe sommige Noordelingen nog zó wit konden zijn na zó’n zomer. Laten we het maar erop houden dat het hier gewoon te warm is geweest om buiten te zitten?!? Behalve bekende kentekenplaten, gekke huizen en ‘vertrouwde gezichten’ is het natuurlijk toch het meest mooie om na al die maanden in een keer weer échte vertrouwde gezichten te zien en je (schoon)ouders in real life te zien (zonder haperingen, vertragingen of vasthangers). En iedereen zei (gelukkig) dat het leek alsof we helemaal niet weg waren geweest. Misschien heeft de moderne technologie dit wel gemakkelijker gemaakt of komt dit doordat iedereen nu meer intieme verhalen van ons heeft gehoord via dit blog dan voor onze reis. Kortom, voldoende redenen om snel weer terug te gaan. Jammer dat de huidige technologie nog niet zo ver is dat we ons in een keer kunnen teleporteren, dan zou alles echt veel gemakkelijker zijn. » Omringd door luxe…
Als we afgelopen maandag even na elven in Sagres van de hoofdweg af willen rijden naar Marilimitado begint Jacqueline in een keer te rijden alsof ze net haar eerste rijles heeft (en dat doet ze normaal nooít!). We hebben problemen met het gasgeven!?! Behalve het indrukken van het gaspedaal gebeurt niet veel, de auto gaat in ieder geval niet vooruit of geeft in een keer te veel gas. Na opnieuw starten gaat het weer even goed, maar dan toch weer hetzelfde verhaal. Eenmaal in het haventje van Sagres wil het echt niet meer lukken, dat is pech. In onze camperverzekering zit ook pech en ongevallen hulp, dus laten we die maar eens bellen. We dienen het algemene SOS internationaal nummer te bellen (zo erg is het nu ook weer niet), maar dat schijnt zo te gaan. We worden vriendelijk en behulpzaam te woord gestaan en zullen worden teruggebeld. Jacqueline gaat toch maar even naar Marilimitado, want je weet nooit hoe lang zoiets gaat duren. Zij hebben voor de 4e dag op rij behalve dolfijnen ook walvissen gespot, maar dat tripje laten we toch even voorbij schieten. Na een half uur worden we door de Portugese pechhulp gebeld dat we over een half uur of drie kwartier iemand kunnen verwachten. En inderdaad, we zijn in Portugal, na een dikke twee uur gaat onze telefoon dat de assistência over een minuutje of tien bij ons is. Deze goede man blijkt echter alleen Portugees te spreken, dus dat gaat nog wat worden verwachten we. In plaats van zo’n geel autootje gevuld met allerlei schroevendraaiers, sleutels en heel veel andere handigheidjes verschijnt een sleepauto. Dat is pech en niet waar we op hadden gehoopt, want deze aardige Portugees is geen monteur en enkel bevoegd om onze James op zijn auto te zetten. Uiteraard kunnen we nu weer normaal gasgeven, dat scheelt gelukkig wel om onze James op de sleepauto te zetten. Ondanks dat we helaas echt veel te weinig hebben geoefend om ons Portugees te verbeteren lukt het ons toch weer om met enkele kleine zinnen de rit naar de garage leuk te laten verlopen. Dus toch verstond hij ons en wij hem en dat is wellicht nog het moeilijkste aan het Portugees, maar misschien hebben we ondertussen toch meer praktijkervaring opgedaan dan we denken. De Portugezen, die zelf heel goed ontwikkeld zijn op gebied van talen en veelal meteen op Engels overgaan, stellen het altijd op prijs als je Portugees probeert te praten. De garagehouder, die ons herkend van de keren toen we een nieuw kapje van het knipperlicht en een nieuw koplampje nodig hadden, geeft aan dat het druk is en dat het zeker een uur gaat duren. Gelukkig hebben we alle spullen altijd bij de hand, hét grote voordeel van een camper! Ondanks dat we ons toch nog eens hebben laten zien in de garage komt pas om sluitingstijd (dus net na zessen) een monteur onze kant op gelopen. Na het doormeten en uitlezen zijn een aantal opties mogelijk en de goedkoopste en eerste stap is de dieselfilter vervangen en de boel even schoonmaken. Het filter is helaas niet op voorraad, maar wordt direct besteld en komt morgenvroeg tussen half tien en elf binnen. Ondertussen hebben we de SOS hulp al diverse malen aan de lijn gehad of alles opgelost is en of nog iets geregeld dient te worden. Bijzonder attent en behulpzaam, maar ze zullen toch weten dat het in de Zuidelijke landen iets langer duurt (of juist wellicht daarom). Als we de volgende morgen om half elf weer naar binnenlopen geeft de monteur aan dat het filter zo zal arriveren. Uiteraard als alles goed gaat met bestellen en we hebben pech want dat is nu niet het geval. Dus opnieuw bestellen en nu zal het filter rond een uur of drie vier aankomen! Als we even na vijven weer bij de garage aankomen (we zijn toch eventjes weg geweest en hebben de sleutel achtergelaten) staat de auto nog op dezelfde plek langs de weg voor de garage. Ai, dat is geen goed teken dacht ik. De altijd nuchtere maar vriendelijke garagehouder geeft echter aan dat het filter is vervangen en dat bij het testritje alles in orden leek! Inmiddels zo’n twee dagen en een kleine 50 kilometer verder en alles verloopt soepel en als normaal, dat is mooi! » Met onrustige kriebels…
De Nederlandse huizenmarkt bubbelt rustig verder, waarschijnlijk in een serieuze poging om de geschiedenis nog eens te laten herhalen. Ook op de Portugese huizenmarkt is de vraag naar huizen heel erg groot, dus dit heeft ook hier uiteraard sterk stijgende prijzen tot gevolg. Zeker de laatste jaren is Portugal een zeer populaire vakantiebestemming en behoorlijk ‘hot’ en dat zie je terug op de woningmarkt, vooral in de toeristische gebieden. Als je verder van de kust en het toerisme het binnenland ingaat worden de prijzen beduidend gunstiger (en zelfs ruim goedkoper dan in Nederland). In het rustige Portugese binnenland kun je op prachtige plekken wonen, maar dat zou je ook als eenzaam of afgelegen kunnen ervaren. Het klimaat is ook anders, in vergelijking met het Zuiden / de Algarve, met zeer hete zomers en koudere en natte winters. Behalve dat in de kuststrook van het zonnige zuiden de vraag al vele jaren groter is dan het aanbod (met op dit moment een echte piek), hebben ook de regio’s Lissabon en Porto een groot tekort aan huur- en koopwoningen, dus als je veel wilt uitgegeven dan zijn dat de plekken! Nu in het hoogseizoen krijg je zelfs nog een kippenhok verhuurd en daardoor is huren voor langere termijn misschien nog wel moeilijker dan kopen. Helaas staan de woningprijzen niet in verhouding tot de Portugese salarissen (áls ze al werk hebben) en kunnen de meeste jongeren zelfs niet eens huren, dus kopen is al helemaal moeilijk of onmogelijk. Het (ver)kopen van een huis in Portugal verschilt behoorlijk met Nederland. De verkoper zelf, en dus niet de makelaar, bepaald de prijs en dit heeft grote prijsverschillen met soms gekke prijzen tot gevolg. Hetzelfde huis kan bij diverse makelaars te koop staan, bij vijf verschillende is heel normaal. En waar in Nederland het complete adres op de website staat dien je hier eerst naar een makelaar te gaan om alleen te weten te komen waar het huis precies ligt. Behalve dat hier ook veel huizen aan een naamloze straat staan, wil de makelaar natuurlijk ook dat je het huis via hem koopt en niet bij zijn concurrent. De makelaarskosten in Portugal bedragen zo’n 5%, daarentegen bieden ze meer huizen aan maar verkopen waarschijnlijk maar een vijfde. En waar je in Nederland als verkoper enkele A4’tjes dient in te vullen en te ondertekenen over mogelijke gebreken en opmerkingen is dat hier minder duidelijk (en krijg je mondelinge informatie). De ene makelaar verkoopt een huis zonder woonvergunning waar je volgens hem zonder problemen in kunt wonen en een andere waarschuwt dat hier minstens evenveel regels zijn als in Nederland. De koper van ons huis in Nederland is slechts zo’n 20 minuutjes binnen geweest voordat zij de grote beslissing nam. Hier krijg je een uitgebreide rondleiding met waarschijnlijk ook nog een toertje met extra bezichtigen en open en eerlijke verhalen van de makelaar! Een onbetaalbare tip van ons, als je op vakantie eens een gratis en onvergetelijk middagvullend uitstapje wilt, bezoek dan eens een makelaar. We hebben hier in Portugal (Algarve) inmiddels behoorlijk enthousiaste vraagprijzen gezien, te goedkoop daarentegen nog niet?!? We hebben vraagprijzen met 30% en nóg meer zien zakken en vervolgens dan ook nog onder de prijs verkocht zien worden. Daarentegen geven anderen direct aan dat hun prijs niet onderhandelbaar is. We zijn bij een makelaar binnen gelopen en die vertelde meteen dat je dit huis voor zo’n 20% lager wel zou kunnen krijgen. We hebben ook zelfs vraagprijzen na een of twee jaar niet te zijn verkocht zien stijgen?!? Of wat ook niet ongebruikelijk lijkt te zijn, als het huis niet nu voor deze prijs verkocht wordt, misschien over een (paar) jaar wel en dus gewoon blijven vasthouden aan de te hoge vraagprijs. We hebben ‘te renoveren huizen’ gezien zonder dak en deuren en waar een beetje stucwerk echt niet voldoende was, dan koop je eigenlijk een mooi stuk land met bouwmogelijkheid. Hoe dan ook, het grootste deel van de Portugese huizen is sowieso niet van de kwaliteit die we in Nederland kennen. Kortom, de Portugese huizenmarkt is zeer boeiend en vermakelijk, zolang je in een camper woont. » We hebben feest…
Inmiddels hebben we alweer een aantal nachten doorgebracht op Boca do Rio en voor het fort van Sagres, dus we zijn weer in de Zuidwestpunt van Portugal. De sprookjes van Sintra hebben we zo’n twee en halve weken geleden achter ons gelaten. Aangezien we voor onze ‘terugreis naar het Zuiden’ via Lissabon dienden te rijden leek het ons een gemiste kans om hier niet nóg een korte stop te maken. Deze keer hebben we uitzicht op de prachtige rode metalen hangbrug waardoor we ons zelfs even in Los Angeles waanden (de brug heeft dezelfde architect). Om ook een indruk te krijgen van de andere kant en het centrum van deze stad maken we, zoals echte toeristen dat doen, een rondrit met een ‘hop on hop off bus’. Lissabon is groot maar toch ook ruim en overzichtelijk en zelfs niet overvol in het hoogseizoen. Echt een hele nette, mooie en gezellige stad met een relaxte vibe. Toen we langs de stranden ten Westen van Lissabon reden lagen we in een deuk van het lachen door de enorme drukte op deze stranden. Toen we de parkeerplaats van een van de stranden ten Zuiden opreden vonden we ditzelfde beeld minder leuk, eerst filerijden en gelukkig net een plekje vinden om te parkeren om vervolgens uit te komen bij een strand vol parasolletjes en vele mensen! En op zich ook wel terecht want de kustlijn van Caparica is prachtig. Hier liggen de kliffen ietsje verder landinwaarts waardoor ook begroeiing doorloopt tot direct aan het strand en dat ziet dan meteen weer heel tropisch uit. Maar om nu nóg een dag en nacht op een overvolle en zanderige parkeerplaats te blijven staan?!? Na een nachtje bij de vuurtoren en het voormalige bedevaartsoord/klooster van Espichel, waar het dan weer opvallend rustig is, worden we wakker in de mist en de aanvoer vanuit zee is zo sterk dat we zelfs het bovenste deel van de vuurtoren niet meer kunnen zien. Dus rijden we verder richting Setúbal en als we via de Serra da Arrábida met zijn 500 meter hoogte omlaag slingeren blijken we weer in een ander paradijs terecht te komen (het houdt gewoon niet op in dit land). Het contrast met de prachtige diepe groene begroeiing en de azuurblauwe zee is adembenemend mooi. We rijden door totdat de kustweg is afgesloten voor verkeer!?! Dat doen ze hier klaarblijkelijk (waarschijnlijk om het verkeer onder controle te houden, alhoewel me dit niet helemaal duidelijk is). Helaas zijn we dus genoodzaakt om bij zo’n paradijselijk strandje een pauze in te lassen, want pas vanaf een uur of half acht gaat de weg richting Setúbal weer open. Het uitzicht op de steile rotsige en begroeide Serra da Arrábida is minstens even mooi als het oogverblindend mooie strand zelf (Praia de Galapinhos). Helaas is hier een camperverbod, dus ook dit pareltje dienen we weer achter ons te laten. De parkeerplaats van de plaatselijke voetbalclub in Mourisca lijkt ons een goed alternatief. Gelukkig zijn alle drie de gebieden waar we hebben overnacht natuurparken en wordt de natuurlijke schoonheid beschermd tegen de behoorlijke verstedelijking van dit gebied. Als we op de camperplek van Santo André aankomen blijkt ook dit een gewone mixparking (en eentje met een groot aantal campers). Het kustgebied dat ten Zuiden van Setúbal begint bestaat uit zandduinen en hier bij Santo André ligt ook een prachtige lagune (gelukkig is ook dit weer een natuurpark). We hoopten hier langer te kunnen verblijven, zeker nu we hier ook nog een gratis koud water douche hebben gevonden (ja, als camperaar ga je op de een of andere gekke manier écht op de kleintjes letten en dan wordt je heel vrolijk van zoiets)! Na een heerlijke nacht begint rond een uur of half tien ‘s ochtends de politie op de deuren van enkele campers te kloppen. Uiteindelijk gaan ze bijna alle campers af met de boodschap niet híer maar op de nabij gelegen camping te overnachten!?! Wij (en nog een enkeling) worden overgeslagen, want anders hadden we ze wel willen laten zien dat deze plek in de ACSI-gids en de camperapp staan?! Tegen de avond (en na nog een gratis koude douche!) vinden wij het dan toch tijd om weer verder te gaan, want je weet nooit of ze het alleen bij deze bijzonder vriendelijke actie laten. Net onder Sines ligt de volgende camperplek, behalve net onder Sines ligt deze plek ook onder de elektriciteitscentrale en om het nóg romantischer te maken met uitzicht op het industriegebied en de zeehaven van Sines. We twijfelen nog om door te rijden, alleen voor dit nachtje dan en weer verder. De volgende ochtend rijden we na zo’n 100 meter het Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina binnen. Het grote natuurpark (van ruim 60.000 hectare) dat vanaf hier helemaal doorloopt tot aan Sagres en dan langs de Zuidkust doorloopt tot aan Burgau (Boca do Rio). Vanaf hier beginnen de eerste rotsen weer tevoorschijn te komen en wordt de kust weer grilliger! Op het schitterende Praia da Malhão, met prachtig uitzicht vanaf de klif, zegt de politie te paard enkel vriendelijk goedendag terug, dus op deze plek gedogen ze campers gelukkig/hopelijk wel! Hè, hè, even niet verder. Ondanks dat het aantal prachtige en bezichtigingswaardige stranden in Portugal eindeloos (b)lijkt te zijn rijden we via Odemira het eindeloos uitgestrekte (en uitgestorven) binnenland in en na een flinke rit slingeren we de Monchique omhoog. Dit panorama is altijd geweldig, met uitzicht op de Zuidkust en de steden Lagos, Portimão, Albufeira en zelfs tot aan Sagres en de Westkust toe. We genieten niet alleen, want de uitgebroken koetjes hebben vanavond ook plezier (de volgende ochtendvroeg wandelt de boer weer met ze terug naar hun wei). Als de zon onder gaat wordt de horizon versierd door vele lampjes. Als laatste stop van ons uitstapje naar Lissabon stoppen we bij Barragem da Bravura net boven Bensafrim en Lagos en zijn we weer zo goed als thuis. » Een orka gered…
|
Onderwerpen
Alles
Verhalen
Nieuwste verhalen...
Eerste verhaal... Overzicht alle verhalen... De andere kant... De betoverende Alentejo... Camperen in Portugal... We worden verwend... Blij en gelukkig... Een onbegrijpbare fantasyfilm... Even geduld a.u.b... Heel eventjes wachten... Gewoon rustig voort... Een beetje Portugees... Verplicht in quarantaine... Een vreemd gevoel... Omlaag en omhoog... Omhoog en omlaag... Een kriebelend verlangen... Een bewogen jaar... En en en… Wat kost dat… Omringd door luxe… In een keer… Met onrustige kriebels… Dat is pech… We hebben feest… De Portugese huizenmarkt… Een orka gered… En weer verder… In een sprookje… Een warm vaarwel… Nog even rust… De eerste vier… Tussen de Spanjaarden… Natuurpark Ria Formosa... Even op vakantie… Tussen de diertjes… Het is verbazingwekkend… Even een rondje… Een vermakelijk schouwspel… De vredige schoonheid… Op ons wensenlijstje… Even geen tijd… Te midden van… Rustig en onrustig… Om te lachen… Een zoute douche… Anders dan anders… De eerste week… Naar het Zuiden… Relaxed en chill… Een heerlijke nacht… Een flink eind… We zijn terug… Over de grens... De mooie vierde… En dan ineens... Onderweg in Frankrijk... In vijf minuutjes... Daar gaan ze... Twee serieuze stappen... Sinds 2021 is overnachten met de camper in Portugal alleen nog toegestaan op de daarvoor aangegeven plaatsen.
all rights reserved
|