Toen we het natuurpark Parque Natural do Vale do Guadiana uitreden werd het landschap eerst gedomineerd door olijfgaarden. Daarna zagen we zo ver we konden kijken uitgestrekte grasgele velden met vele steeneiken. Aan weerszijden van de weg staat kilometerslange afrastering met aan de andere kant de 'eindeloze' vrijheid voor grazende runderen. De schapen liggen met name gezellig bij elkaar in de schaduw van de eiken. Wij staan nu ook met onze James aan de juiste kant van de draad, dus ín zo'n typisch glooiend grasgeel Alentejo veldje tussen de eikenbomen. We hadden een camperplek uitgekozen bij iemand die schapen, geiten, kippen en varkens heeft en waar het mogelijk is om door het kopen van haar eigen producten te overnachten. Eenmaal voor de poort vertelt de eigenaresse op een volledig normale en relaxte manier dat we dit prachtige 'landje' daadwerkelijk delen met drie varkens. Als de drie porcos pretos voor een kennismakingsrondje om ons heen beginnen te snuffelen als we buiten in onze stoeltjes zitten lijken we de goedkeuring te hebben gekregen en wandelen ze weer rustig verder. Het avondeten vinden ze blijkbaar behoorlijk lekker ruiken en ditmaal wil het drietal onze tafel niet zo een-twee-drie verlaten, dus 'vluchten' wíj twee halverwege ons romantische diner toch maar snel onze camper in (mét ons eten uiteraard). Als ik lekker relaxed in bed tot de conclusie kom dat we, ondanks het behoorlijk ongelijke terrein, bijzonder goed waterpas staan, begint onze camper heen en weer te schudden! Een van de varkens kan de aantrekking niet weerstaan en is zich aan het schuren tegen onze pas nieuw gespoten James?!? We krijgen hem weggejaagd, alhoewel hij niet van harte afdruipt. Als ik uren later als Doornroosje lig te dromen word ik, net op het moment dat de prinses van Mértola mij verleidelijk in mijn ogen aankijkt, behoorlijk heftig heen-en-weer-schuddend wakker. De varkens blijken toch nog niet uitgeschuurd en eentje schijnt flinke jeuk te hebben!?! Het lukt Jacqueline om de varkens weg te jagen, zij was alert want hoorde de drie niet-zo-kleine biggetjes al rondom onze James knorren. Om onszelf een rustige nacht te gunnen besluiten we toch maar om de rest van de nacht aan de andere kant van de afrastering door te brengen. De volgende ochtend geeft de aardige eigenaresse, enigszins verbaasd dat we buiten de poort de nacht hebben doorgebracht, als antwoord dat ze dit nog nooít hebben gedaan. Misschien was de aantrekkingskracht van de nieuwe blinkende strakke lak te groot of was het een uitdrukking van hun dankbaarheid voor onze vegetarische levenswijze?!? We besluiten dus toch maar om na de eerste nacht al verder Noordwaarts te rijden, richting het stuwmeer Albufeira do Alqueva. Het zien van water in het droge Zuiden van Portugal geeft toch een ander gevoel dan als je een rivier of meer in Nederland tegenkomt. In de droogste regio van Portugal, met slechts zo'n 500-600 millimeter regen per jaar, ligt het grootste kunstmatige meer van Europa met een oppervlakte van zo'n 250 vierkante kilometer en maar liefst 1.100 kilometer aan oevers. Waar tot in 2002 de Guadiana door de dalen stroomde ligt nu over een lengte van zo'n dikke tachtig kilometer het stuwmeer van Alqueva. Behalve als grootste waterreserve van Portugal wordt bij de ruim negentig meter hoge dam ook elektriciteit opgewekt. Dit jaar is het peil van het meer slechts zo'n 3 meter onder het maximale niveau en dat was de laatste jaren blijkbaar anders. Wij zijn in ieder geval helemaal verliefd op dit betoverende lang uitgerekte meer met zijn vele vertakkingen en vele kronkelende uitlopers tussen de 'voormalige heuveltoppen'.
6 Reacties
Het is heerlijk om in eigen land op vakantie te zijn! Om nog meer natuurschoon te zien hebben we koers gezet richting het Parque Natural do Vale do Guadiana (het natuurpark van de Guadiana- vallei) in het Oostelijke deel van de Alentejo. We willen dit rondreisje met onze camper graag maken om weer een beetje meer van het prachtige en uitgestrekte binnenland van Portugal te ontdekken, nu het daar nog niet écht te heet is. De Alentejo, een van de vijf regio's van Portugal met slechts zo'n dikke zevenhonderd duizend inwoners, is bijna even groot als het vasteland van Nederland en begint ten Noorden van de Algarve. Beide regio's strekken zich uit van de ruige Westkust tot aan de Spaanse grens waar de rivier de Guadiana Zuidwaarts stroomt. Als we via een hoge brug de Algarve verlaten en het natuurpark binnenrijden krijgen we meteen al een eerste betoverend uitzicht van de Alentejo. We kijken uit over een prachtig geel-groen rivierdal met een riviertje en bloeiende oleanders. Vanaf hier wordt het behoorlijk heuvelachtige landschap met vele bomen af en toe doorsneden door kleurrijke uitgesleten, deels droge, ravijntjes. Dit natuurpark lijkt minder typisch Alentejo, dus minder glooiende grasvelden en meer bochten, klimmetjes en afdalingen. Gelukkig en opmerkelijk genoeg zijn in deze arme en uitgestrekte streek de doorgaande wegen heel erg goed en dat rijdt dus wel zo prettig.
Alhoewel, de ruïnes van de zo'n zestig jaar geleden verlaten gebouwen van de mijn laten daarentegen zien hoe snel verval kan optreden en geven een speciale spookachtige sfeer. De afgravingen onthullen een prachtig palet aan kleuren en het rode ijzerhoudende water kleurt het plaatje op mysterieuze wijze in. Met de zeer hoge temperaturen van deze regio zal werken in deze oude mijn ongetwijfeld afzien zijn geweest (iets dat hier waarschijnlijk geldt voor al het zwaar fysieke werk). Bij dit opmerkelijke dorpje ligt nu gelukkig een stuwmeer met een Praia Fluvial, een aangelegd zandstrandje, waarin wij dankbaar ter afkoeling een duik nemen. De dichtstbijzijnde overnachtingsplek is een camping in Serpa, bijna zo'n 40 kilometer Noordwaarts. Dat doet pijn, want eigenlijk wilden we nog even in deze omgeving blijven om meer te zien. Als we echter eenmaal in Serpa de Romeinse stadsmuur en het aquaduct zien worden we wederom aangenaam verrast. Bij de wandeling binnen en op de stadsmuren wanen we ons echt weer even in de middeleeuwen en bewonderen we de hele nette en goed onderhouden oude straatjes en huizen. Een afgebroken stuk torentje balanceert boven de ingang en hebben ze maar gewoon sierlijk opgenomen in de bebouwing! Toch maar goed dat we hier zijn uitgekomen, want ook hier schieten we drie fotorolletjes vol. Terwijl het leven in de Westelijke Alentejo zich met name afspeelt langs de mooie ruige kustlijn van het natuurpark Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina liggen in het Oostelijke deel hoofdzakelijk kleine dorpjes van slechts enkele huizen en prachtige, hele oude plaatsjes met stadsmuren, kastelen en kerken met een rijke historie verborgen. Ver weg van alles en terug in de tijd klinkt misschien niet direct als een feest in de oren voor degene die wil flaneren in winkelstraten, een culinair snel opgewarmde hamburger wil eten of in polonaise van bar naar bar wil, maar wij worden erg vrolijk van de schoonheid en de rijke geschiedenis van de betoverende Alentejo. » De andere kant...
We rijden verder Noordwaarts over bochtige wegen door het grillige, bergachtige en beboste landschap van het binnenland van de Algarve. Tien meter voor een splitsing beslissen we dat we richting de Oostelijk gelegen camperplek gaan en niet Noordwaarts blijven rijden. Deze vrijheid hebben we gelukkig nog steeds bij het camperen in Portugal, ook ondanks de nieuwe camperregels. Heerlijk puur en vrij geldt hier zeker ook nog steeds voor de prachtige natuur die de grote afstanden tussen de enkele dorpjes waar we doorheen rijden verrijkt. Terwijl het aantal tegenliggers steeds minder wordt worden ook de kronkelende sterk stijgende en dalende wegen langzaam aan rechter en vlakker. Waar eerst de kleur groen overheerste, neemt langzaam het geel de overhand. Als we Concelho de Alcoutim, de meest Noordoostelijke gemeente van de Algarve tegen de Spaanse grens aan, zijn binnengereden is het landschap glooiend en zien we met name mooie uitgestrekte en dorre grasvelden met daarin verspreid bomen. De vrijheidservaring van het camperen in Portugal is sinds dit voorjaar helaas ingeperkt aangezien de regering de wet heeft aangepast waardoor wildkamperen niet meer is toegestaan. Gezien de grote hoeveelheid campers is dit enigszins begrijpelijk, maar met de claims dat 'campers' verantwoordelijk zijn voor de rotzooi ben ik het toch niet helemaal eens. Dit is namelijk ook niet iets wat ik in het algemeen waarneem. Helaas heeft iedere vorm van toerisme een impact en gaat niet iedereen even respectvol om met de natuur. Het directe contact door 'in de natuur te staan' gaat door de nieuwe wet echter verloren, maar jammer genoeg laat wildkamperen letterlijk zijn sporen achter in de natuur (zelfs ook door degenen die die hun afval netjes opruimen). Om te overnachten dienen we dus steeds een 'toegewezen' camperplek op te zoeken. De camperplek die we vandaag hebben uitgekozen is een van de weinige in de Algarve waar je nog gratis kunt overnachten en heeft behalve een leeg- en vulstation ook nog eens een heerlijk weids landelijk uitzicht. Het naastgelegen stuwmeertje ziet op dit moment helaas niet erg hoopgevend uit, want de echte zomer moet nog beginnen en het lijkt erop dat het water al jaren niet meer op enig peil is geweest. Dus een duik in deze paddenpoel zien we toch maar even niet zitten. Een voordeel is dat volgens ons, aangezien we op een officiële camperplek staan, kampeergedrag is toegestaan en ploffen we dus neer in onze stoeltjes. Ondanks dat het reeds vijf uur is geweest eerst nog maar even in de schaduw, want de zonkracht is gewoon weer negen vandaag. We zijn blij dat op deze hoger gelegen vlakte een stevig warm windje staat zodat het ondanks de hitte, zo tegen de 35 graden, toch nog goed te doen is. We trakteren onszelf op een heerlijk vijgen-amandelen-noten 'worstje' dat we kochten op de markt in Loulé. Geënthousiasmeerd door vanmiddag, tijdens onze lunch op de picknickplek bij Fonte Férrea, en de mooi aangelegde barbecues kan Jacqueline de drang om zelf ook te gaan grillen niet weerstaan. Als toetje worden we verwend met een prachtige zonsondergang. In deze tijd halveert de temperatuur 's nachts gelukkig nog, dus na een onbezorgde nacht worden we fris wakker. De volgende dag besluiten we gewoon nóg een dag op deze mooie plek te blijven, dat blijft toch het gemak en de vrijheid van een camper, ook nog steeds bij het camperen in Portugal. » De betoverende Alentejo...
We parkeren onze James, met zijn Portugese nummerbord en strak in de lak, tussen de kurkeiken en olijfbomen. Als we een beetje moe van de warmte en de rit neerploffen in onze stoeltjes worden we verwend met fluitende vogeltjes en zoemende bijtjes. Misschien hebben we nu zelfs nóg meer oog voor de schepping, want vandaag bezochten we maar liefst drie kerkjes!?! Op onze niet-uitgestippelde route lagen een aantal bezienswaardigheden die we niet aan ons voorbij konden laten gaan. Het kerkje van Almancil, Igreja Matriz de São Lourenço, heeft een verguld altaar en is volledig betegeld met azulejo's. De beroemde Portugese blauw beschilderde tegeltjes vertellen het verhaal van het leven van de heilige Lourenço. De uitbeeldingen en details zijn te veel om in een keer op te kunnen nemen en maken dit kerkje tot een bijzondere ervaring. Iets verder landinwaarts, in Loulé, is de bekendste markt van de Algarve. De mooie overdekte markthal in Oosterse bouwstijl is vandaag uiterst rustig, maar hoezo deze markt zo geroemd wordt gaat aan mij voorbij. Vlakbij ligt een kapelletje, Ermida de Nossa Senhora da Conceição, ook bekend om zijn azulejo's en altaar van houtsnijwerk met bladgoud. Net op het moment dat we van de gesloten deur weg willen lopen komt iemand lachend naar ons toegelopen en zegt dat ze de deur zal openmaken! De tegeltjes zijn wederom prachtig en gedetailleerd met blauw beschilderd en sieren hier het verhaal van Maria. Door alle prachtige decoraties zou je de plafondschildering bijna over het hoofd zien. De uitgebreide uitleg van de uiterst aardige vrouw maakt dit bezoek nog specialer. Ze is blij dat ze het verhaal in het Portugees kan vertellen en ze doet voor ons extra haar best om rustig en duidelijk te spreken! Met de verbeeltenissen op de tegeltjes en af en toe wat extra handgebaren lukt het ons om zo goed als alles te begrijpen. Enigszins verbaasd zien we dat de besnijdenis van Jezus ook is afgebeeld (dit vernemen wij voor het eerst, althans wij kunnen ons dit niet herinneren)!?! Onze Jezus lijkt hier in Portugal ook een beetje meer Arabiers dan in Nederland. Vrolijk en enthousiast lopen we naar buiten, mede doordat we behoorlijk blij zijn dat ons Portugese gehoor en 'het begrijpen van' toch langzaam aan de goede kant op gaat. De aantrekkingskracht van een koepelkerk boven op de heuvel is natuurlijk groot, maar het is het bijzondere altaarstuk van houtsnijwerk in het oude kapelletje dat de pelgrims trekt naar het heiligdom Santuário de Nossa Senhora da Piedade (Mãe Soberana). Het houten plafond van het kapelletje is prachtig beschilderd en de met hout beklede grote nieuwere koepelkerk is daarentegen schoon door zijn eenvoud. De vredige sfeer en rust zijn een contrast met het stadsleven. De vorige twee nachten stonden we op camperplekken aan de kust, midden in het toeristische deel van de Algarve (alhoewel het ons daar nog ongebruikelijk rustig leek). Inmiddels staan we dus iets verder noordoostelijker in het binnenland van de Algarve op een camperplek tussen het groen waar we de beschaving weer iets verder achter ons laten en waar we worden verwend met de schoonheid van de natuur. In de verte klinkt ieder kwartier het klokkenspel van het kerkje van Alportel en worden we herinnerd aan de magie en de vele indrukken van deze dag. » Camperen in Portugal...
We zijn blij en gelukkig dat we de gebeurtenissen van ruim een jaar in levende lijven met onze ouders konden bespreken en dat voelt toch écht prettig en anders. Toen we emigreerden zeiden we nog dat Portugal slechts drie uurtjes vliegen is! Echter vanaf het moment dat het (bijna) onmogelijk is gemaakt om te reizen lijkt zo'n zelfde jaar toch in een keer langer te duren. En Nederland is ook in een keer veel verder weg?!? Opmerkelijk hoe zo'n reisbeperking en blokkades zo'n ander gevoel en beleving kunnen geven van afstand en tijd! Dus de vreugde om elkaar nu even 'in het echt' te kunnen zien voelde extra fijn! Eenmaal bij elkaar bleek het na vijf minuten eigenlijk weer aan te voelen alsof we vorig weekend nog de laatste keer op bezoek waren geweest (gelukkig maar en gelukkig is dit wederzijds)?!? Wellicht komt dit mede ook doordat het zo gemakkelijk is om met beeld te kunnen bellen, maar dit evenaart toch niet het directe contact! Speciaal voor ons hadden ze echt alles uit de kast gehaald om ons te entertainen en te pleasen (misschien stiekem wel om ons over te halen te blijven). We werden in de watten gelegd met onder andere Limburgse vlaai, chocolade en wc-papier. Ze hadden natte sneeuw, een beetje sneeuw en nóg meer sneeuw voor ons geregeld. Zelfs hagelbuien, nachtvorst en een regenbui van een hele dag! En zelfs ook een zonnetje met typische Nederlandse luchten! Voor ons is het weer ruim van ondergeschikt belang, wij zijn gekomen om bij onze familie te zijn. En gelukkig was de ontvangst warm! Ter voorkoming van enige twijfel of discussie of we de afstandsregels wel hebben nageleefd, hebben we na pittig debat besloten om geen foto's met andere personen te plaatsen. Gelukkig herinneren we ons nog alle momenten en zullen we deze koesteren. Ondanks dat van de al weinige vluchten naar Faro alsnog een behoorlijk aantal is geschrapt, vliegen wij volgens planning (gelukkig maar). Ook voor de terugvlucht zetten we ons masker weer op en betreden we de filmset. En warempel (en gelukkig) hebben we wederom een negatieve testuitslag. Voor de goedkoopste RT PCR-test die we konden vinden betaalden we 'slechts' 85 euro per persoon!?! De prettige bijkomstigheid was wel dat deze test beduidend minder heftig en irriterend was! Bij het boarden blijkt het heel belangrijk te zijn dat je kunt aantonen dat je een negatief RT PCR-testbewijs hebt om het vliegtuig en Portugal in te mogen en gelukkig hebben wij die. Of op het testbewijs dezelfde naam staat als op je boardingpass en paspoort wordt bij ons daarentegen niet gecontroleerd?!? Bij het inchecken dienden we ook de voor de Portugese gezondheidsdienst benodigde passenger locator card te uploaden, zodat bekend is waar en naast wie je in het vliegtuig hebt gezeten. Ondanks het grotendeels lege vliegtuig controleren ze streng of iedereen op zijn toegewezen stoel zit. Dus vandaag gezellig naast elkaar, zonder extra te betalen, zit er niet in. Of toch? Ik mag twee rijen naar voren gaan zitten, dus wij kunnen bij elkaar zitten. Misschien mijn natuurlijke charmes of toch gewoon een lieve stewardess?!? En als we in Faro uit het vliegtuig stappen en verwachten deze film te verlaten worden we via een ongebruikelijke route naar controlebalies geleid?!? Hier wordt zorgvuldig het testcertificaat met het paspoort gecontroleerd! En als extra verrassing wordt ons medegedeeld dat reizigers uit Nederland veertien dagen in quarantaine dienen te gaan?!? Door het oplopende besmettingscijfer in Nederland is dit per vandaag ingegaan!?! Lachend en nog een beetje in ongeloof lopen we naar buiten. In ieder geval zijn we opgelucht dat ons deze hereniging niemand meer afneemt en zijn we terug, via een onbegrijpbare fantasyfilm én een bekende omgeving en vertrouwde gezichten. Blij en gelukkig verdwijnen we weer in ons eigen sprookje. » We worden verwend...
Ondanks dat onze wereld lijkt te zijn omgetoverd in een enge en onbegrijpbare fantasyfilm gaan we op pad. Echter wel in een episode waarin reizen naar een ander land bijna onmogelijk wordt gemaakt, iets dat volledig onwerkelijk aanvoelt binnen een EU waar grenzen verdwenen leken en burgers recht op vrij verkeer hebben. Maar de realiteit blijkt dus helaas anders en het lijkt alsof we meewandelen in de nog niet uitgebrachte Suske en Wiske en de opgesloten Wappies. Vol verbazing gaan we van plaatje naar plaatje en van dag naar dag waarin demonen zich proberen schuilen te houden, de grenzen der rijken worden versterkt en slechteriken hun plannetjes hebben gesmeed. Desondanks zijn wij klaar voor dit 'avontuur' en gewapend met een fles desinfectiegel en met een dikke trui en winterjas in de aanslag trekken we de deur van ons huisje achter ons dicht. Gelukkig gaan vanaf Faro weer de eerste vluchten naar Nederland en is Portugal op dit moment 'veilig', en dat is al een opluchting op zich. Angst hebben we niet, maar we zijn vol verlangen om na meer dan een jaar onze familie weer te ontmoeten. Voordat we de vertrekhal van het vliegveld ingaan verwarmen we ons met de 'laatste' zonnestralen en ademen we nog even enkele malen de frisse en heerlijke Portugese lucht in. Want voor de komende uren schijnt het beter voor je eigen en/of andermans gezondheid te zijn om door een mondkapje te ademen. Dat we microvezels en de eigen vochtige 'uitlaatgassen' inademen dienen we hier klaarblijkelijk voor over te hebben. Op het vliegveld domineert leegte en de enkele reiziger loopt gemoedelijk in de stille en voor deze aantallen passagiers buitenproportionele vertrekhallen. Zonder te hoeven aansluiten aan enige rij bij de douane en boarding gate wachten we in de lege gate totdat we het vliegtuig in kunnen. We vliegen overigens net een paar dagen voordat passagiers vanuit Portugal naar Nederland geen test meer hoeven te doen, tja. Tegenwoordig veranderen de regels bijna met de dag, maar deze was dan toevallig prettig geweest. Maar wij hebben het begeerde bewijs, hét bewijs dat we dienen te overleggen om de grens over te mogen en het vliegtuig in te kunnen, het negatieve testresultaat! Een extraatje dat, behalve extra onzekerheid, regel/planwerk en kosten, het reizen en de wereld veiliger schijnt te maken. Een juiste diagnose kan alleen worden gegeven door medici én een 'positieve' testuitslag, maar alleen een negatief testbewijs bepaalt of je een ander land in mag?!? Maar met alle gekheid op een stokje, ik dien te bekennen dat ik gegild heb bij die test. Ik had slechts verwacht dat iemand met een wattenstaafje even in mijn neus zou gaan peuteren, dus zeker niet dat dit watje zover naar binnen werd geduwd dat dit bijna in mijn gehemelte eruit kwam!?! Hoezo een watje? Maar we dachten dat we hier voorlopig niet aan konden ontkomen en vonden het desondanks nodig om toch te gaan. We laten de Portugese geuren even aan onze neus voorbij gaan en stijgen keurig op tijd met slechts dertien passagiers naar hogere regionen. De gedachten dat dit vluchtje per persoon wel een héle grote milieu-impact heeft probeer ik maar los te laten, maar meehelpen duwen is ook niet echt een optie. Ik krijg het idee alsof we zijn beland in een sprookje, van Assepoester en de grote boze wolf. Laten we hopen dat in onze hedendaagse versie ook het immorele en kwade wordt verslagen. Het goede en zuivere zegeviert toch altijd(?), zoals ook in een onbegrijpbare fantasyfilm. » Blij en gelukkig...
Al in het vliegtuig kregen we een formulier om in te vullen, een ‘Passenger Locator Card’. De Portugese gezondheidsdienst kan zo met ons contact opnemen in het geval dat iemand in dit vliegtuig besmet zou zijn. Goed geregeld, en minstens zo goed is het dat we nog niets hebben gehoord! Toen we alle veertien de ontvangsthal uit wilden 'vliegen' werden we eerst nog opgevangen door bewaking en op ruime afstand van elkaar in de wacht gezet. Ondanks het enorme aantal passagiers ging het toch nog bijna mis, maar niemand was ontglipt. Van iedereen werden de gegevens zoals naam, paspoortnummer, telefoonnummer en verblijfsplaats genoteerd, want we moeten veertien dagen in quarantaine. Dit kwam voor ons niet als een verrassing, want hier hadden we al iets over gehoord. We zouden zelfs op een lijst staan, bekend bij de politie en voor iedereen zichtbaar (helaas heb ik deze echter niet kunnen vinden op internet). Dit geldt overigens nu voor iedereen die per vliegtuig Portugal binnenkomt en de landsgrens met Spanje is voorlopig ook dicht. Schokkender was het echter dat we al binnen tien minuten op Portugese bodem gezakt waren voor ons eerste examen Portugees. Want zelfs alleen al van het uitspreken en spellen van de straat en verblijfsplaats begreep de aardige Portugese bewaakster niet alles en ontstond al enorme verwarring. Alhoewel het volgens óns toch behoorlijk hetzelfde klonk als dat zij het zelf uitsprak!?! Maar gelukkig liet ze ons desondanks toch het land binnen! We hebben dus eindelijk een huisje gevonden dat we voor langere tijd kunnen huren. En we zijn zeer dankbaar dat we hier op deze práchtige plek mogen verblijven. Iets vinden om te huren in dit geliefde en ‘toeristische’ deel van Portugal is een zeer moeilijke opgave, dus de Goden waren ons gunstig gestemd. We zitten net in het natuurpark, Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina, slechts op een paar kilometer van enkele mooie strandjes en op een dikke tien minuten van Lagos. Hier twee weken in quarantaine moeten verblijven zullen de meesten toch niet écht afzien noemen. We hebben een klein en gezellig huisje en een terras met een prachtige oude amandelboom en een uitzicht dat niet zo heel erg snel zal gaan vervelen. Hier is vrede, rust en natuur (maar ja, daar moet je ook maar weer van houden). Ons deel, van de verbouwde schuur, zit vast aan het grote huis van de Duitse eigenaar en zijn gezin en zij blijken de liefste buren te zijn die we ons kunnen wensen. We zijn, heel eerlijk gezegd, best kieskeurig qua ligging en huis, en door deze ervaring zal daar waarschijnlijk ook niet echt veel verandering in gaan komen!?! Voorlopig zitten we hier goed en met regelmatig zonkracht UV5/6 (eind maart / begin april!) is genieten van een levend schilderij behoorlijk aangenaam. De tuin staat vol met bloemetjes en planten en behalve fluitende vogeltjes en af toe een balkende ezel horen we eigenlijk niets. Bij een ruige zee horen we zelfs de golven van Boca do Rio. Aan de oude vijgenboom zien we al véle jonge vijgen hangen, dus we kunnen niet wachten tot ze rijp zijn. Hier zitten we dan in onze nieuwe vrijheid en een heel nieuw land om te ontdekken, verplicht in quarantaine. In Portugal is overigens de noodsituatie ingesteld en dit houdt in dat iedereen thuis dient te blijven. In principe mag je alleen naar buiten voor werk, afspraken of boodschappen, dus zo heel veel meer is dat ook niet dan onze quarantaine. De stranden worden gecontroleerd door de politie, soms zelfs met een helikopter, en we lezen dat ze ook op sommige hoofdwegen staan te checken. Behalve dat je een geldboete van een paar honderd euro kunt krijgen, riskeer je hier in Portugal zelfs een jaar gevangenisstraf voor 'misdaad van ongehoorzaamheid'!?! Ondanks dat ze eerst een waarschuwing (zullen?) geven en we over het algemeen merken dat de Portugese handhavers behoorlijk coulant zijn slaan we een bezoekje aan een strandje voorlopig toch nog maar even over. Met een tuin van ruim vier hectare is ‘verplicht thuis blijven’ ook best nog wel te doen, dus klagen hoor je ons echt niet. In tegendeel, het thuisbezorgd krijgen van je boodschappen kan behoorlijk goed bevallen. Gelukkig hebben we bijzonder vriendelijke buren en natuurlijk zijn we maar al te blij dat zij ons voorzien van verse groenten, brood en het noodzakelijke. Maar dat feest is morgen over, dan zijn de twee weken in quarantaine alweer voorbij. Dus morgen gaan we zelf weer naar de winkel en eigen boodschappen doen is toch ook weer prettig. Dan gaan we ook eens kijken of de ‘gemeente’ open is en of we ons kunnen gaan inschrijven. » Een beetje Portugees...
Volgens mij zijn we nog nooit zo vroeg op het vliegveld geweest als vandaag. Onze vlucht van donderdag was geannuleerd, maar gelukkig konden we omboeken. Dus gaan we twee dagen eerder, met de voorlopig laatste vlucht van Eindhoven naar Faro. Ondanks een beetje een vreemd gevoel willen we deze vlucht toch echt niet missen, zeker omdat we weten waarom we gaan. Behalve dat hebben we ook geen idee hoe de situatie op het vliegveld nu zal zijn én weten we niet helemaal zeker óf ze ons laten vertrekken. Dus voor de zekerheid zijn we toch maar ruim op tijd die kant op gereden. Voor de rit naar Eindhoven bleek dit echter niet nodig, want zó soepel en vlot zijn we nog nooit tijdens de avondspits over de ringweg van Eindhoven gereden. Geniaal, hoeft niemand in de file te staan, zit iedereen thuis te werken!?! Nóg rustiger was het in de parkeergarage en voor de vertrekhal van het vliegveld, eigenlijk ‘gewoon’ zo goed als leeg. Eenmaal in de vertrekhal blijkt hier slechts één rij te staan met her en der verdeeld enkele wachtenden. Het behoorlijk hoge gehalte aan mensen met mondkapjes maakt de sfeer wel een beetje beangstigend. Hier heerst niet het bruisende en licht gestreste vakantie- en reisgevoel zoals normaal op een vliegveld. Iedereen is erg rustig en tegelijkertijd op z'n hoede. In plaats van een lange rij bij de bagagecheck kunnen we zonder eindeloos te moeten slingeren meteen onze spullen bij de douane op de band leggen! De nieuwe bodyscan werkt super, want beide dienen we nog even extra door de douanemedewerker afgetast te worden. Uitgerekend vandaag, jippie?! Die blauwe handschoentjes beschermen hun wel, maar die hebben ondertussen wel aan heel veel andere mensen en dingen gezeten. Maar ik had mijn zakdoek nog in mijn broekzak en dat mocht niet!?! Had ik die dan ook in die bak naast de riem moeten leggen?!? Lang leve de technologische vooruitgang! Als onze tassen uit de scan komen gerollen rolt spontaan ook mijn croissantje in die lekkere frisse bak. Dus ook die heeft een speciale coronadip gekregen! Waarom uitgerekend vandaag?!? Ons koffer zie ik een andere loopband op gaan, ai. Heerlijk, ook als extraatje voor vandaag zit iemand met z’n blauwe handschoentjes ons koffertje en spullen te doorzoeken. Ondanks dat ikzelf vind dat ik de hele commotie van de laatste weken redelijk gelaten aanschouw, beginnen nu toch enkele hersencellen door te draaien. Gevoed door alle verspreide richtlijnen en, net zoals waarschijnlijk het overgrote deel van de mensen, ben ik spontaan besmet met smetvrees waardoor ik de coronaatjes en andere virussen en bacteriën van zijn handschoenen zie overspringen óns koffer in. Gelukkig, we zijn veilig door de douane! We nemen plaats in een hoekje waar we geduldig wachten tot we kunnen boarden. In tegenstelling tot wat we de afgelopen dagen in de straten en supermarkten zagen heerst hier op het vliegveld wel een vreemd outbreak-sfeertje. De gesloten taxfreeshopping en eettentjes, de lege hal en de vele mondkapjes maken de hele situatie wel een beetje filmachtig, zelfs een beetje eng. Voor een extra dramatisch effect begint het inmiddels donker te worden en verdwijnen de passagiers van de andere twee vluchten door hun gate. We blijven slechts met twaalf andere passagiers en een grondstewardess over in de hal. We kunnen boarden, heerlijk zo zonder wachtrij. Het aantal passagiers dat uit het vliegtuig komt is daarentegen eindeloos, het lijkt wel letterlijk een vlucht uit Portugal (van met name oudere Nederlanders). Slechts veertien mensen in een vliegtuig is ook wel onvergetelijk en bizar. Toen we vanochtend incheckten kregen we stoelen toegewezen twee rijen uit elkaar, een standaard extra service van de budgetmaatschappij!?! Maar van de stewardessen mogen we zelfs bij de nooduitgang gaan zitten, dus met extra beenruimte. Als we, zo’n veertig minuten later dan gepland, richting de startbaan rijden wordt dat toch echt het moment en begint bij ons de spanning tot een hoogtepunt te klimmen. Toen we onze plannen in gang gingen zetten om Nederland voor Portugal te verruilen was alles nog behoorlijk rustig en leek alles op een veilige en verre afstand. Inmiddels staat de hele wereld op z’n kop. En dit door iets van slechts enkele miljoenste millimeters dat als een kudde mammoets over de aarde lijkt te razen. Alle commoties van de laatste weken overschaduwen wel een beetje welke leuke en heerlijke stap wij aan het zetten zijn. In een ander land gaan wonen geeft al een beetje een onzeker en vreemd gevoel, deze tijd maakt dat nog eens extra vreemd. Zeker tijdens het nemen van afscheid was dit raar, waarbij we zelfs een beetje ongemakkelijk en afstandelijk stonden te draaien. Maar nu gaat het dan toch echt gebeuren, ons laatste moment als inwoners van Nederland op Nederlandse bodem. Als het vliegtuig opstijgt van de landingsbaan voelen we daadwerkelijk dat we Nederland gaan verlaten, alsof dit het moment is dat ons van ons land van geboorte losmaakt. Vandaag is het Nieuwe Maan, dus we bewegen helemaal mee in het ritme van de tijd om iets nieuws te beginnen. Na een uiteraard heel relaxte vlucht staan we binnen enkele seconden buiten, dus vandaag geen gestreste mensen die niet meer kunnen wachten en zo snel mogelijk het vliegtuig uit willen. We staan met beide voeten op Portugees grondgebied en dat voelt deze keer toch een beetje kriebelig en onwerkelijk aan. De typische heerlijke geur van Portugal is een warm welkom, dat blijft toch iedere keer weer een verrassing. Hoe verder we van het vliegveld wegrijden en hoe dichter we bij ons tijdelijke huurhuisje komen, hoe minder gek het begint aan te voelen. Pas als we de plaatsnamen Lagos en Sagres op de borden zien verschijnen neemt een fijn gevoel de overhand. Dit is het land waar we nu (gaan) wonen en dat geeft toch een heerlijk en vreemd gevoel! » Verplicht in quarantaine...
Na een overnachting en het bijbehorende legen en vullen op de camperplaats van Alferce rijden we verder omlaag en omhoog, verder naar een volgend stuwmeer. Het bergachtige Portugal is bijzonder geschikt voor stuwmeren en die zijn op hun beurt weer bijzonder nuttig tijdens de volledig droge zomers, dus daar wordt handig gebruik van gemaakt. Degene die van klimmen en verzuurde kuiten houdt zal zich hier ook bijzonder goed amuseren. Zorg wel dat je een bandenreparatiesetje bij je hebt want het kan even duren voordat je iemand anders tegenkomt en je bent in het binnenland ook zo buiten bereik van wifi! Onze mifi en dus ook de navigatie op de telefoon doet het al niet meer sinds we het authentieke en gezellige dorpje Alferce hebben verlaten en op onze (helaas niet zo gedetailleerde) wegenkaart is het hier verdacht leeg. We dalen verder omlaag en genieten van het groene Portugese landschap. Na zo’n 15 kilometer komt de eerste afslag naar rechts, het bord zegt naar Sapeira en Silves, en Silves is inderdaad de richting die we op willen gaan. Dus we verlaten de doorgaande weg want je weet maar nooit wanneer je wéér eens rechtsaf kunt slaan en om uit te komen op een grote doorgaande weg is weer net niet de bedoeling. Na enkele kilometers rijden we opnieuw het gebied in van de bosbranden (we rijden nu weer in Westelijke richting en dit is het gebied waar we gisteren op uit keken). We slingeren omhoog en omlaag, van links naar rechts, van rechts naar links en weer omlaag en omhoog door een volledig verlaten niemandsland. Prachtig, zeker ook als bijrijder! Helaas doet onze James alweer een tijdje een beetje ‘vervelend’ (waarschijnlijk heeft hij hier zelf ook geen grip op, want hij heeft het altijd goed met ons voor). Hij stottert alsof een beginnende chauffeur rijdt en komt dan maar tot 3.000 toeren. Ons trucje door opnieuw te starten dat tot nu toe behoorlijk goed werkte lijkt te zijn uitgewerkt, maar gelukkig kunnen we toch steeds gewoon verder. Maar op zo’n weg zonder enige afslagen en waar geen huisje of auto is te zien ervaar je dit toch net even anders. En behalve dat wordt ik ondertussen ook benieuwd naar wáár we uit gaan komen, want ik had al lang verwacht een van de twee stuwmeren te zien?!? Gelukkig verschijnt langzaam aan af en toe weer eens een huisje. En in een keer, helemaal uit het niets, verschijnt voor ons de donkerrode kasteelmuur van Silves en zijn we spontaan weer terug in de bewoonde wereld. De 25 kilometer lange weg doet inderdaad wat het bord beloofde en gaat rechtstreeks en zonder enige afslag naar Silves! We zijn nu weliswaar iets verder Westelijk dan gewenst, maar nu kunnen we dan wel ook meteen even het broodnodige inslaan. Iets dat handig is want het laatste sneetje is toch alweer een paar uur geleden in het buikje van Jacqueline verdwenen. Als we bij Barragem do Arade aankomen nemen we meteen een duik in het heerlijke heldere zoete water. Het spreekwoordelijke kwik (van de thermometer die we niet hebben) is inmiddels namelijk behoorlijk omhoog gegaan en met zo’n 35 graden en UV9 is verkoeling echt wel bijzonder prettig en welkom. Hier in de regio van Silves is het een paar graden warmer dan aan de kust en behalve dat is hier minder en ook nog eens een warmere wind (en helaas dus ook niet echt verkoelend). Met een prachtig uitzicht op het stuwmeer en de daarachterliggende bergen sluiten we weer een mooie dag af. Kunnen we weer omhoog gaan klimmen om in ons warme nestje terecht te komen. Nu het avond is gaat de temperatuur wel weer omlaag, maar morgen gaat die gewoon weer net zo ver omhoog. » Een vreemd gevoel...
Met onze James op weg richting het Monchique-gebergte willen we eerst een tussenstop maken bij het stuwmeer Barragem da Bravura. Zodra je te Noorden van Bensafrim bent verdwijnt de bebouwing uit het zicht en na de paar huizen van Cotífo bevind je je echt in het verlaten binnenland. We hopen op een leuk plekje aan en een frisse duik in het meer. De wind blijkt toch echter net té enthousiast en we kunnen toch minder dicht bij het meer komen dan gedacht. We hebben deze weg al eens in 2015 gereden, maar het blijkt dan toch weer dat het opgeslagen beeld in je hoofd niet helemaal klopt met de werkelijkheid. Eerst even lunchen en een siësta en dan rustig verder omhoog en verder het binnenland in. Na een klein stukje over de grote ‘provinciale’ weg tussen Aljezur en Monchique nemen we toch weer snel een afslag Noordwaarts. Dit kleine weggetje hebben we gelukkig wel goed onthouden. Inmiddels op zo’n 400 honderd meter boven zeeniveau dalen we eerst met diverse haarspeldbochten flink omlaag, uiteraard om vervolgens weer omhoog en weer omlaag naar links en naar rechts voort te slingeren door dit prachtige groene landschap. Af en toe is een tiental meter onverhard of zitten flínke scheuren in de weg, maar dat mag de pret van deze mooie rit niet drukken. Aan de Noordzijde van de Monchique, waar vorig hevige bosbranden zijn geweest, krijgen we na een flinke klim omhoog een indruk van de omvang. We zien afgebrande hellingen zo ver we kunnen kijken, afgewisseld met enkele groene hellingen die op de een of andere manier door het vuur bespaard zijn gebleven. We zien dat het vuur tot vlakbij de enkele huisjes (die hier slechts heel af toe liggen) is gekomen, gered door de brandweer. Als je hier staat kun je niet verzinnen hoe je zo’n heftige brand in zo’n verlaten gebied met slechts een enkele geasfalteerde weg kunt bestrijden. Gelukkig is de veerkracht van de natuur groot, want de verbrande en kale eucalyptusbomen zijn al opnieuw aan de grond uitgesprongen en de kurkeiken die zichzelf door hun kurk hebben kunnen beschermen hebben alweer nieuwe blaadjes. En ook de lage begroeiing en struiken zijn weer vol goede moed en enthousiasme uit de as herrezen. Echter is van het zo typische Portugese landschap toch echt nog geen sprake en tegelijkertijd zou het je niet eens kunnen opvallen als je dit niet kent. We parkeren onze James voor de nacht in dit gebied van volledige stilte, met zicht op de top van de Monique en met een panorama met twee gezichten. Als we de volgende dag verder omhoog rijden zien we dat het vuur echt tot héél dichtbij het bergplaatsje Monchique is geweest. Hier heeft de brandweer met man en macht gestreden en al het mogelijke gedaan om het vuur tegen te houden. Vorig jaar is alleen al bij deze brand door meer dan 1.400 brandweerlieden, ondersteund door militairen en 14 brandweervliegtuigen, gestreden tegen het gigantische vuur. Zodra wij aan het Portugese binnenland denken ruiken we de geur van eucalyptus. Logisch want het gebied van Monchique bestaat voor zo’n driekwart uit eucalyptusbomen of eigenlijk beter gezegd eucalyptusbommen want de uitgestrektheid en hevigheid van de branden is mede aan deze prachtige bomen te danken. Het plaatsje lijkt gelukkig onaangetast, maar opmerkelijk genoeg blijken de zuidelijke hellingen van de Monchique toch weer verbrand en kaal (in totaal is vorig jaar 27.000 hectare verbrand!). Een triest beeld dat zich blijft herhalen als we verder rijden naar Alferce en zover we met ons blote oog kunnen zien. Toe we deze weg vorig jaar reden, zo’n drie weken voor de branden, reden we door bosgebied en nu kunnen we overal om ons heen de verte in kijken. We zijn de foto’s van vorig jaar gaan bekijken omdat we het niet konden geloven, maar dit beeld blijkt helaas toch echt te kloppen en wordt ook nog eens bevestigd door de streetviewbeelden op het internet. » Omlaag en omhoog...
|
Onderwerpen
Alles
Verhalen
Nieuwste verhalen...
Eerste verhaal... Overzicht alle verhalen... De andere kant... De betoverende Alentejo... Camperen in Portugal... We worden verwend... Blij en gelukkig... Een onbegrijpbare fantasyfilm... Even geduld a.u.b... Heel eventjes wachten... Gewoon rustig voort... Een beetje Portugees... Verplicht in quarantaine... Een vreemd gevoel... Omlaag en omhoog... Omhoog en omlaag... Een kriebelend verlangen... Een bewogen jaar... En en en… Wat kost dat… Omringd door luxe… In een keer… Met onrustige kriebels… Dat is pech… We hebben feest… De Portugese huizenmarkt… Een orka gered… En weer verder… In een sprookje… Een warm vaarwel… Nog even rust… De eerste vier… Tussen de Spanjaarden… Natuurpark Ria Formosa... Even op vakantie… Tussen de diertjes… Het is verbazingwekkend… Even een rondje… Een vermakelijk schouwspel… De vredige schoonheid… Op ons wensenlijstje… Even geen tijd… Te midden van… Rustig en onrustig… Om te lachen… Een zoute douche… Anders dan anders… De eerste week… Naar het Zuiden… Relaxed en chill… Een heerlijke nacht… Een flink eind… We zijn terug… Over de grens... De mooie vierde… En dan ineens... Onderweg in Frankrijk... In vijf minuutjes... Daar gaan ze... Twee serieuze stappen... Sinds 2021 is overnachten met de camper in Portugal alleen nog toegestaan op de daarvoor aangegeven plaatsen.
all rights reserved
|