We zijn blij en gelukkig dat we de gebeurtenissen van ruim een jaar in levende lijven met onze ouders konden bespreken en dat voelt toch écht prettig en anders. Toen we emigreerden zeiden we nog dat Portugal slechts drie uurtjes vliegen is! Echter vanaf het moment dat het (bijna) onmogelijk is gemaakt om te reizen lijkt zo'n zelfde jaar toch in een keer langer te duren. En Nederland is ook in een keer veel verder weg?!? Opmerkelijk hoe zo'n reisbeperking en blokkades zo'n ander gevoel en beleving kunnen geven van afstand en tijd! Dus de vreugde om elkaar nu even 'in het echt' te kunnen zien voelde extra fijn! Eenmaal bij elkaar bleek het na vijf minuten eigenlijk weer aan te voelen alsof we vorig weekend nog de laatste keer op bezoek waren geweest (gelukkig maar en gelukkig is dit wederzijds)?!? Wellicht komt dit mede ook doordat het zo gemakkelijk is om met beeld te kunnen bellen, maar dit evenaart toch niet het directe contact! Speciaal voor ons hadden ze echt alles uit de kast gehaald om ons te entertainen en te pleasen (misschien stiekem wel om ons over te halen te blijven). We werden in de watten gelegd met onder andere Limburgse vlaai, chocolade en wc-papier. Ze hadden natte sneeuw, een beetje sneeuw en nóg meer sneeuw voor ons geregeld. Zelfs hagelbuien, nachtvorst en een regenbui van een hele dag! En zelfs ook een zonnetje met typische Nederlandse luchten! Voor ons is het weer ruim van ondergeschikt belang, wij zijn gekomen om bij onze familie te zijn. En gelukkig was de ontvangst warm! Ter voorkoming van enige twijfel of discussie of we de afstandsregels wel hebben nageleefd, hebben we na pittig debat besloten om geen foto's met andere personen te plaatsen. Gelukkig herinneren we ons nog alle momenten en zullen we deze koesteren. Ondanks dat van de al weinige vluchten naar Faro alsnog een behoorlijk aantal is geschrapt, vliegen wij volgens planning (gelukkig maar). Ook voor de terugvlucht zetten we ons masker weer op en betreden we de filmset. En warempel (en gelukkig) hebben we wederom een negatieve testuitslag. Voor de goedkoopste RT PCR-test die we konden vinden betaalden we 'slechts' 85 euro per persoon!?! De prettige bijkomstigheid was wel dat deze test beduidend minder heftig en irriterend was! Bij het boarden blijkt het heel belangrijk te zijn dat je kunt aantonen dat je een negatief RT PCR-testbewijs hebt om het vliegtuig en Portugal in te mogen en gelukkig hebben wij die. Of op het testbewijs dezelfde naam staat als op je boardingpass en paspoort wordt bij ons daarentegen niet gecontroleerd?!? Bij het inchecken dienden we ook de voor de Portugese gezondheidsdienst benodigde passenger locator card te uploaden, zodat bekend is waar en naast wie je in het vliegtuig hebt gezeten. Ondanks het grotendeels lege vliegtuig controleren ze streng of iedereen op zijn toegewezen stoel zit. Dus vandaag gezellig naast elkaar, zonder extra te betalen, zit er niet in. Of toch? Ik mag twee rijen naar voren gaan zitten, dus wij kunnen bij elkaar zitten. Misschien mijn natuurlijke charmes of toch gewoon een lieve stewardess?!? En als we in Faro uit het vliegtuig stappen en verwachten deze film te verlaten worden we via een ongebruikelijke route naar controlebalies geleid?!? Hier wordt zorgvuldig het testcertificaat met het paspoort gecontroleerd! En als extra verrassing wordt ons medegedeeld dat reizigers uit Nederland veertien dagen in quarantaine dienen te gaan?!? Door het oplopende besmettingscijfer in Nederland is dit per vandaag ingegaan!?! Lachend en nog een beetje in ongeloof lopen we naar buiten. In ieder geval zijn we opgelucht dat ons deze hereniging niemand meer afneemt en zijn we terug, via een onbegrijpbare fantasyfilm én een bekende omgeving en vertrouwde gezichten. Blij en gelukkig verdwijnen we weer in ons eigen sprookje. » We worden verwend...
6 Reacties
Vroeger, toen alles veel beter was, had je soms een storing op tv. Dan kreeg je het testbeeld met van die gekleurde blokjes en de tekst 'even geduld a.u.b.'. In ons huurhuisje hebben we geen tv en tv-aansluiting en dat bevalt ons prima. Tijdens de winteravonden kijken wij op onze laptop een of ander nostalgisch 'videootje' of iets actueels van een paar dagen of weken geleden via uitzending gemist. Als de internetverbinding het even niet aankan blijft het beeld gewoon vast hangen, dan wachten we ongeduldig en hopen we vol spanning dat we verder kunnen kijken. Voor velen die immigreren is het 'terug naar waar de tijd een beetje meer stil staat' of waar de tijd in ieder geval lijkt te hebben stil gestaan één van de redenen en hiertoe behoren wij zeker. Zoals te zien in programma's op tv waarin mensen vertrekken is ook één van de dingen die moeilijk blijkt te zijn dat wij Nederlanders, en zeker voor degene die Zuidelijk gaan, ook iets meer geduld dienen te hebben. Wij waren (en zijn) ons daar terdege van bewust en denken dat we dit aankunnen! Tegelijkertijd blijven we ons toch ook afvragen en verbazen waarom het (bijna) allemaal ietsje langer duurt. Toen we onze James naar de spuiter brachten hadden we goede hoop dat hij snel klaar zou zijn en het misschien maar ietsje langer zou duren dan de aangegeven twee tot drie weken. De spuiter wilden hem namelijk echt donderdag één oktober hebben en niet pas de maandag erna. Toen we anderhalve week later vol verwachting gingen kijken zagen we dat onze James echter nog exact op dezelfde plek stond waar we hem hadden geparkeerd?!? Zijn collega was niet meer komen opdagen (echt waar!), maar morgen was een andere camper klaar en dan kon onze naar binnen. Weer vijf dagen later bleek onze James nog steeds geen millimeter verplaatst, maar dat vonden de kippen en de hondjes die eronder lagen waarschijnlijk helemaal niet erg. Gelukkig hadden we twee weken een autootje van een lieve Portugese vriendin mogen lenen, maar die waren nu dus inmiddels om. Na een maand en enige reclamatie dat twee tot drie weken toch inmiddels ruim voorbij zijn en we geen auto hebben regelt hij een autootje voor ons dat we kunnen lenen. Regelmatig gaan we weer eens kijken en iedere keer is inderdaad wel weer iets gedaan, maar dat komt toch niet in de buurt van onze verwachtingen. Het goede nieuws is wel steeds dat over een weekje onze James klaar is! De onderlinge uitwisseling van gedachten loopt helaas ook niet erg vlot tussen een Portugees sprekende Bulgaar en onze twee mondjes vol Portugese woorden. Ik dien te bekennen dat dit toch bijna echt zo overkomt als in de tv-programma's (waar ook wij en waarschijnlijk vele kijkers inderdaad hun vraagtekens bij zetten). Voor ons en onze James geldt dus voorlopig toch nog steeds even geduld alstublieft. Het invoerproces van onze James is ook nog niet helemaal afgerond. Inmiddels heeft het IMT (de Portugese RDW) de legeskosten van € 165 in ontvangst genomen en een formulier met een stempel opgestuurd met 'entrada' (een woord met zo'n 22 verschillende betekenissen, van ingang tot toelating). In plaats van een toegezonden kenteken, waar we op hoopten, kregen we twee weken later een brief dat voor campers ook een gaskeuring door een erkende installateur dient te worden verstrekt (dit blijkt in Portugal sinds 2019 te verplicht zijn). Via enkele telefoontjes komen we uit bij een bedrijf dat door heel Portugal zit en ook de gasinstallatie in campers mag keuren. Op de dag van de afspraak zouden ze ons een half uurtje van tevoren bellen. Dus direct na het telefoontje van de Portugees sprekende monteur springen we in de auto om ook naar de garage te rijden. Toen even later een Engels sprekende medewerkster ons belde en zich verontschuldigde dat de inspectie vandaag door omstandigheden niet door kon gaan, concludeerden we dat het misverstand toch echt was gekomen doordat wij het Portugees niet helemaal goed hadden begrepen. Toen ik vroeg of hij al ter plaatse was zei hij inderdaad 'nee', waarop ik hem vrolijk uitlegde dat ik dan de locatie nog wel even zou sms'en. Bij de tweede afspraak heeft Jacqueline twee uur in de auto zitten wachten, maar dit keer geen bericht en ook wederom geen gasinspectie. Laten we zeggen 'gelukkig maar', want we hadden toch niet bij de James gekund aangezien de eigenaar van de spuiterij ook niet was verschenen (ondanks dat we toch echt zelf hadden gezien dat hij het groot op zijn kalender had geschreven). Het Portugese werkwoord voor wachten en hopen is hetzelfde (esperar) en dat zal ongetwijfeld niet toevallig zo ontstaan zijn. Op zich kun je je in Portugal heel goed redden met Engels, maar als je het echte Portugal in gaat is Portugees toch onoverkomelijk. Behalve dat vinden wij dit ook vanzelfsprekend en respectvol naar het land en de inwoners en doen we ook echt ons best om de Portugese taal te ontcijferen. Maar toch, door de voor ons ongebruikelijke klanken, het binnensmondse, de neusklanken en een snelle uitspraak waarbij alles aan elkaar wordt geplakt heb ik toch meestal geen enkel idee wat ze terug zeggen (iets dat Jacqueline gelukkig iets beter afgaat). Ik ben eerlijk gezegd altijd al blij als ze me antwoord geven, maar dan begint het dus eigenlijk pas! Dus ondanks onze lessen en serieuze pogingen hebben ook wij af en toe een storing en trage verbinding en kijken ook wij regelmatig met een blik van even geduld a.u.b.. » Een onbegrijpbare fantasyfilm...
Onze James heeft her en der roestplekken dus het wordt ondertussen toch écht wel tijd om actie te ondernemen. De eerste toelating op de weg was in 1997, maar inmiddels weten we dat Westfalia ook nog eventjes tijd nodig had om de bus tot camper om te bouwen, de bus is dus zelfs al van 1995. Toen we onze James kochten had hij ook al iets roest. Het leven aan de Atlantische kust is echter niet erg bevorderlijk of misschien beter gezegd té bevorderlijk. Parkeren op een klif met zeezicht is natuurlijk genieten, maar voor roest is dit ook genieten. Gelukkig weet de eigenaar van een lokale eenmansgrage die we ondertussen een beetje kennen een bedrijfje dat goed werk aflevert. Aangezien hijzelf ook nog twee autootjes heeft om door hun te laten spuiten spreken we bij zijn garage af. Wij Noordelingen weten dat je maar één moment hebt voor een goede eerste indruk. Netjes op tijd en dus ruim voor twee uur parkeren we onze James bij zijn garage en maken we een vluchtig praatje over hoe soepel de toelatingskeuring van onze James was gegaan. Zo tegen drieën komt de garagehouder licht geïrriteerd naar ons toe en vraagt hij zich hardop af waarom zijn landgenoten niet gewoon op tijd kunnen zijn. Maar hij heeft ze net gebeld en ze zeiden dat ze er in twintig tot dertig minuutjes zullen zijn, dus nog heel eventjes wachten. Zo'n drie kwartier later komen twee mannen in een autootje aangereden die naar mijn inzicht niet de meest ideale parkeerplek in het smalle doodlopende straatje kiezen. Het goede nieuws is dat het de autospuiters zijn! Tijdens het kwartiertje dat ze een andere auto bekijken en bespreken dienen ze tweemaal hun auto te verzetten omdat anderen claxonnerend proberen duidelijk te maken dat ze niet door kunnen. Met alle tijd en gemak wordt teruggelopen terug naar hun auto om die te verzetten. Bij de tweede keer mompelt hij zelfs verbaasd: 'Alweer? Nog een auto?!?'. Toen we de dag ervoor heel eventjes in de rij stonden te wachten om een adreswijziging door te geven spraken we met een Engelsman. We moeten buiten wachten, want binnen mag uiteraard maar een persoon per balie. Wijzend naar een van de twee balies in de winkel waaraan iemand staat te praten zegt de waarschijnlijk gepensioneerde golfer (afgaande op het logo van een golf-resort op zijn t-shirt): 'Misschien hebben ze het nu wel gewoon over het weer of wat ze in het weekend hebben gedaan!. Dat weet je hier gewoon niet en het maakt ze echt niets uit.'. Lachend zeg ik dat wij Noordelingen hier nog wel wat van kunnen leren. Wíj zouden gaan jagen en stressen als anderen eventjes staan te wachten. Portugezen blijven gewoon rustig en hebben (en geven!) alle tijd. Hij zegt dat hij na zo'n 10 jaar weet dat het in Portugal zo gaat en ondanks dat hij zich hier ook wel bij neer heeft gelegd kan zijn Engelse mentaliteit het nog steeds niet accepteren. Een Portugese twintiger die ook zit te wachten en ons Noordelingen aanhoort zegt lachend en gebarend: 'Dit is beter voor het hart!'. En spreek dat maar eens tegen! Behalve een sociaal praatje kan het ook zijn dat de medewerker gewoon goede uitleg aan het geven is. Want, dat blijft ons opvallen, als Portugezen iets uitleggen vertellen ze je ook graag en zonder enige moeite enkele malen hetzelfde (ondanks dat je aangeeft dat het duidelijk is) of geven ze extra informatie waarover je je kunt afvragen of dit wel echt zo relevant en nodig is. Portugezen zijn toch zulke lieve en behulpzame mensen. In de tijd dat we, inmiddels ietsje meer dan eventjes, op de autospuiters aan het wachten waren besloot Jacqueline om maar eventjes naar het lokale supermarktje te lopen waar ze lekker brood hebben. Ondanks dat we weten dat ze soms ook wel eens ietsje later open gaan verwachten we dat ze nu inmiddels wel open zijn (tussen een en drie uur zijn ze gesloten voor de middagpauze). Dus daar stond Jacqueline voor een gesloten deur te wachten totdat, zo'n twintig minuutjes later(!?!), de vriendelijke medewerkster met natte haren aankwam. Maar dat maakt niets uit, want we waren toch al aan het wachten. Jacqueline kent de aardige medewerksters inmiddels en maakt als ze bij haar aan de kassa is nog even een kort praatje over hoe het gaat (wel maar kort want er staan nog meer mensen in de rij bij de kassa). Een beetje lachend zegt ze zachtjes: 'Sorry, ik was ietsje te laat. Ik ben in de pauze eventjes naar het strand geweest!'. Iets dat op zich niets geks is als je zo dicht bij de zee woont en werkt, vergelijk het maar met het Nederlandse blokje om in de pauze. Gelukkig was Jacqueline, ondanks het wachten, ruim op tijd terug om bij het gesprek met de autospuiters te zijn. Zij nemen, uiteraard, alle tijd en geven advies over wat het beste is om te doen. Al goed kijkend blijkt de roest helaas toch pijnlijker en nijpender te zijn dan we dachten. Gelukkig staat de garage eigenaar ons bij me de noodzakelijke vertaling en uitleg. Dit bedrijf knapt Duitse campers op, dus ze zijn bekend met onze Noord-Europese maatstaven. Zelfs het extra op en neer laten rijden blijkt, door het lage Portugese uurloon, financieel interessant te zijn. Binnenkort gaat onze James een heel uitgebreide scrub-, wellness- en verjongingsbehandeling krijgen. Als de spuiters zeggen dat het wel zo'n twee tot drie weken zou kunnen gaan duren zegt de garagehouder voorzichtig knikkend: 'Reken maar op een weekje langer.'. Op dit moment blijken ze niet zoveel werk te hebben. We kunnen namelijk al in oktober worden ingepland, dus daarop hoeven we in ieder geval niet erg lang te wachten. » Even geduld a.u.b...
Misschien iets te rustig voort gaat het met het invoeren van onze James. Waarom en waarmee is me eigenlijk niet altijd even duidelijk. Het blijkt toch met name gewoon… rustig… wachten… op antwoorden. Het IMT, Instituto da Mobilidade e dos Transportes (de Portugese RDW), was een hele tijd gesloten, dus dat zal ook niet echt mee meehelpen. Aangezien onze James inmiddels 23 jaar is hebben we niet alle papieren voor het invoeren die ze in Portugal wensen. De meeste voertuigen hebben een COC (Certificate of Conformity) of homologatie, maar onze uit 1997 dus nét niet. Dat ons type nog niet Portugees-gehomologeerd is was het eerste antwoord dat we kregen (alhoewel dat natuurlijk niet echt het antwoord was waarop we zaten te wachten). Dat houdt in dat het traject voor ons anders wordt en daardoor helaas niet makkelijker. Aangezien we reeds meerdere malen hadden gelezen dat een auto invoeren in Portugal toch al een behoorlijke uitdaging is, hadden we wel al besloten het grootste deel uit handen te geven. En dat blijkt een goede keus, want als je dit allemaal zelf dient te doen lijkt me dit een hele serieuze puzzel. Voor het opstarten van de invoerprocedure dient een DAV, Declaração Aduaneiro de Veículo, te worden ingediend en daar dient een Modelo 9 met voertuiggegevens te worden bijgevoegd. De volgende stap, voor ons, was dus meer technische specificaties van ons voertuig krijgen. Daarvoor dienden we eerst honderd euro naar Mercedes in Portugal over te maken. Vol spanning keken we uit naar de post! In plaats van de ontbrekende voertuigspecificaties kregen we het door ons ingevulde formulier Modelo 9 terug met 'slechts' een prachtig zegel. Dit formulier Modelo 9 mét zegel bleken we nodig te hebben om naar de keuring te kunnen. We hadden inmiddels ook begrepen dat de inspectie Tipo B (nova matrícula) voor het invoeren behoorlijk uitgebreider zou zijn dan de jaarlijkse autokeuring (IPO, Inspeção Periódica Obrigatória, de Nederlandse APK). Een van de vereiste bij deze inspectie is het checken van het motornummer. Als we aan de balie de afspraak inplannen benadrukken ze nog dat wíj de locatie van het motornummer dienen aan te wijzen!?! Dus onze Nederlandse genen stonden meteen op actief (die bezitten we dus nog steeds). Ik heb nog nooit zolang onder een motorkap gekeken en gezocht, maar vergeefs. Zelfs met de aanwijzing van Mercedes en na een uur met een monteur konden we geen nummer vinden, dan toch maar zo naar de keuring. Tijdens de keuring, waar we overigens zo'n dikke achtenzeventig euro voor betalen, doorlopen we (ogenschijnlijk) dezelfde stappen als de andere auto's voor de periodieke keuring. Bij ons worden als extraatje de maten van ons voertuig genoteerd en wordt een mooi tekeningetje van de indeling van onze camper gemaakt. We dienen buiten te wachten, in de veronderstelling dat nog een tweede deel zal volgen. Na een tijdje komt de inspecteur met de papieren en de boodschap dat alles goed is en onze James is goedgekeurd! We hadden als 'extraatje' een brief van Mercedes met het motornummer (tijdens productie) afgegeven en dit vond hij klaarblijkelijk voldoende (denken we)! Inmiddels zijn we zo'n 8 weken verder en kan eindelijk de digitale DAV worden ingediend. Én mogen we zo'n honderdzestig euro overmaken naar Mercedes voor de technische gegevens van ons voertuig (als je in bezit bent van een COC/homologatie hoeft dit niet). Nu hebben we in ieder geval toch 'al' een aantal stappen van de invoer afgerond en dus gaan we, gewoon zoals dat hier hoort, rustig aan voort. » Heel eventjes wachten...We hebben dus besloten om Nederland een beetje achter ons te laten en gaan proberen om een beetje Portugees te worden. Voordat we naar Portugal kwamen hadden we ons reeds bij onze Nederlandse gemeente uitgeschreven. Het inschrijven als resident in Portugal bestaat slechts uit een aantal stappen. Na onze quarantaine van twee weken konden we naar de Junta de Freguesia, het bestuur/kantoortje van de ‘deelgemeente’. We krijgen, uiteraard uiterst vriendelijk en behulpzaam, uitgelegd hoe dat in deze gemeente gaat. Hier kan dat alleen met een Atestado, een getuigenverklaring van twee echte Portugezen met stemrecht(!) die bevestigen dat je daadwerkelijk op het adres dat je opgeeft woont. We moesten even hard nadenken, want die échte Portugezen dienen ook nog te zijn ingeschreven in dezelfde Freguesia, oftewel de parochie zoals de vertaalmachines zo mooi vertalen. We hebben inmiddels enkele echte Portugezen in onze kring en gelukkig kennen we ook iemand uit een van deze dorpjes! Zonder problemen wilde hij dit voor ons doen en hij stelt zijn ex-vrouw voor als tweede persoon. Natuurlijk, want het zijn van die echte vriendelijke Portugezen! Bij de Junta zeiden ze nog dat we ook iemand uit de supermarkt of de padaria konden vragen, maar onze twee getuigen namen het toch uiterst serieus. Met een bica en bolo maken we het goed met ze! Na heen en weer mailen met de getuigen en de Junta konden we twee weekjes later onze Atestados, met officieel watermerk en handtekening, ophalen (en dat voor slechts twee maal €4,00). Toevalligerwijs exact op onze datum van uitschrijving uit Nederland (die we extra zo laat mogelijk hadden gezet). We zijn een beetje Portugees! Met deze Atestado kun je vervolgens naar de Câmara Municipal, het stadhuis, voor de Certificado de Registo, het Burgerregistratiecertificaat. Aangezien de noodtoestand in Portugal van kracht was kon dat alleen digitaal via de serviços online van de gemeente. Weer uiterst behulpzaam en vriendelijk krijgen we per mail uitleg hoe we dit kunnen doen. Om hier een account voor aan te maken heb je een Número Identificação Fiscal (NIF), een Portugees fiscaal nummer, en de Atestado (of een ander bewijs dat je hier een huis hebt) nodig. Aangezien je een NIF eigenlijk bij alles wat je in Portugal dient te regelen nodig hebt hadden we voor mij zo eentje al eens aangevraagd. Nadat we mijn account hadden aangemaakt en dit werd goedgekeurd konden we inloggen om voor mij het Certificado de Registo aan te vragen. Behalve een lijst met vragen om in te vullen dien je een kopie van het paspoort (voor- en achterzijde), de Atestado, de NIF en het betaalbewijs te uploaden. Het bedrag van €15,00 maak je gewoon per bank over naar de gemeente. Na nog enkele mailtjes en doorsturen van documenten (ergens was het klaarblijkelijk toch niet helemaal goed gegaan) ontvang ik mijn Certificado de Registo de Cidadão da União Europeia. Dus ik ben dan weer een beetje meer Portugees! Met dit bewijs kun je vervolgens het adres van de NIF omzetten naar het Portugese adres. Dit doe je bij de Finanças, maar het ‘gemeentelijke belastingkantoor’ is dicht tijdens de noodtoestand. Maar ook dit kan gelukkig digitaal, namelijk via het Portal das Finanças. We hebben toch enkele telefoontjes en mailtjes nodig gehad om erachter te komen dat je ook als estrangeiro een account kunt aanmaken, uiteraard met je NIF. De codes om in te loggen sturen ze echter op naar je oude Nederlandse adres dat op de NIF staat!?! Na een weekje komt daar inderdaad netjes de brief met inlogcode aan! Via het e-balcão, de digitale balie, van het Portal das Finanças worden de gestelde vragen snel beantwoord en na het uploaden van je Atestado en je paspoort wordt het adres gewijzigd. Je gewijzigde NIF wordt vervolgens opgestuurd naar je Portugese adres! Klein detail, op ons Portugese adres komt helaas geen post aan. Ja dat kan hier nog, alhoewel dit toch ook redelijk uitzonderlijk is. Maar zelfs als we ze dit enkele malen aangeven krijgen we uiterst vriendelijk steeds het antwoord ‘ja, we sturen het u op per post op’. Voor Jacqueline dienen we eerst een nieuwe NIF aan te vragen. Dat kan ook via mijn e-balcão van het Portal das Finanças. Je krijgt echter per post een brief die je vervolgens dient te onderteken en terug dient te sturen én je dient een gecertificeerde kopie van je paspoort op te sturen. Tja, mijn gewijzigde NIF is ook nog niet aangekomen… De in Portugal uitgeroepen noodtoestand is inmiddels al weken slechts nog maar ramptoestand en alles mag, onder bepaalde restricties, weer open zijn. De Finanças blijft aangeven dat ze nog niet open zijn en blijven doorverwijzen naar het Portal das Finanças, uiteraard vriendelijk en behulpzaam. Nogmaals leggen we de situatie per e-mail uit en de aanhouder wint, een dag later hebben we een afspraak! Euh, we? Alleen Jacqueline mag mee naar binnen! Gelukkig wil de uiterst vriendelijke en behulpzame medewerkster mij wel een afdruk van mijn gewijzigde NIF geven, aan de voordeur wel te verstaan. In de paar minuutjes dat ik voor de deur van de Finanças sta te wachten gebaren twee voorbijrijdende auto’s naar mij of ‘ze’ eindelijk open zijn!?! Jacqueline komt in ieder geval lachend naar buiten met haar NIF. Ze hoefde niet eens te betalen, waarschijnlijk het bijkomend voordeel van een ‘gesloten kantoor’! We zijn beide blij dat het eindelijk gelukt is, we zijn zelfs blij met een nummer om belasting te mogen betalen. Klein detail is wel dat het eerst op het oude Nederlandse adres dient te worden gezet, dat kon niet meteen op haar Portugese adres (zoals dat op haar Atestado staat). Maar hiermee kunnen we wel voor haar bij de Câmara Municipal een account aanmaken en haar Certificado de Registo aanvragen. Als ze deze heeft dienen we weer contact op te nemen met de Finanças om het adres van haar NIF te wijzigen naar haar Portugese adres?!? Maar daar kunnen we haar even voor mailen heeft ze ons beloofd! Na zo’n tien weken na onze quarantaine, en uiteraard mede door de noodtoestand, heeft ook Jacqueline haar Certificado de Registo de Cidadão da União Europeia. Nu zijn we beiden ingeschreven en voelen we ons een beetje meer Portugees. Gelukkig hebben we dit slechts tussendoor hoeven te doen en konden we ondertussen ook genieten van de Portugese zon en de prachtige stranden (sinds we daar weer naar toe mogen). Nu hoeven we ons alleen nog even aan te melden bij de Portugese gezondheidszorg. En aangezien we mijn NIF op Portugees adres hebben kunnen we nu ook gaan beginnen met het invoeren van onze James!?! Eens kijken of het lukt om onze James ook een beetje Portugees te maken! » Gewoon rustig voort...
Al in het vliegtuig kregen we een formulier om in te vullen, een ‘Passenger Locator Card’. De Portugese gezondheidsdienst kan zo met ons contact opnemen in het geval dat iemand in dit vliegtuig besmet zou zijn. Goed geregeld, en minstens zo goed is het dat we nog niets hebben gehoord! Toen we alle veertien de ontvangsthal uit wilden 'vliegen' werden we eerst nog opgevangen door bewaking en op ruime afstand van elkaar in de wacht gezet. Ondanks het enorme aantal passagiers ging het toch nog bijna mis, maar niemand was ontglipt. Van iedereen werden de gegevens zoals naam, paspoortnummer, telefoonnummer en verblijfsplaats genoteerd, want we moeten veertien dagen in quarantaine. Dit kwam voor ons niet als een verrassing, want hier hadden we al iets over gehoord. We zouden zelfs op een lijst staan, bekend bij de politie en voor iedereen zichtbaar (helaas heb ik deze echter niet kunnen vinden op internet). Dit geldt overigens nu voor iedereen die per vliegtuig Portugal binnenkomt en de landsgrens met Spanje is voorlopig ook dicht. Schokkender was het echter dat we al binnen tien minuten op Portugese bodem gezakt waren voor ons eerste examen Portugees. Want zelfs alleen al van het uitspreken en spellen van de straat en verblijfsplaats begreep de aardige Portugese bewaakster niet alles en ontstond al enorme verwarring. Alhoewel het volgens óns toch behoorlijk hetzelfde klonk als dat zij het zelf uitsprak!?! Maar gelukkig liet ze ons desondanks toch het land binnen! We hebben dus eindelijk een huisje gevonden dat we voor langere tijd kunnen huren. En we zijn zeer dankbaar dat we hier op deze práchtige plek mogen verblijven. Iets vinden om te huren in dit geliefde en ‘toeristische’ deel van Portugal is een zeer moeilijke opgave, dus de Goden waren ons gunstig gestemd. We zitten net in het natuurpark, Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina, slechts op een paar kilometer van enkele mooie strandjes en op een dikke tien minuten van Lagos. Hier twee weken in quarantaine moeten verblijven zullen de meesten toch niet écht afzien noemen. We hebben een klein en gezellig huisje en een terras met een prachtige oude amandelboom en een uitzicht dat niet zo heel erg snel zal gaan vervelen. Hier is vrede, rust en natuur (maar ja, daar moet je ook maar weer van houden). Ons deel, van de verbouwde schuur, zit vast aan het grote huis van de Duitse eigenaar en zijn gezin en zij blijken de liefste buren te zijn die we ons kunnen wensen. We zijn, heel eerlijk gezegd, best kieskeurig qua ligging en huis, en door deze ervaring zal daar waarschijnlijk ook niet echt veel verandering in gaan komen!?! Voorlopig zitten we hier goed en met regelmatig zonkracht UV5/6 (eind maart / begin april!) is genieten van een levend schilderij behoorlijk aangenaam. De tuin staat vol met bloemetjes en planten en behalve fluitende vogeltjes en af toe een balkende ezel horen we eigenlijk niets. Bij een ruige zee horen we zelfs de golven van Boca do Rio. Aan de oude vijgenboom zien we al véle jonge vijgen hangen, dus we kunnen niet wachten tot ze rijp zijn. Hier zitten we dan in onze nieuwe vrijheid en een heel nieuw land om te ontdekken, verplicht in quarantaine. In Portugal is overigens de noodsituatie ingesteld en dit houdt in dat iedereen thuis dient te blijven. In principe mag je alleen naar buiten voor werk, afspraken of boodschappen, dus zo heel veel meer is dat ook niet dan onze quarantaine. De stranden worden gecontroleerd door de politie, soms zelfs met een helikopter, en we lezen dat ze ook op sommige hoofdwegen staan te checken. Behalve dat je een geldboete van een paar honderd euro kunt krijgen, riskeer je hier in Portugal zelfs een jaar gevangenisstraf voor 'misdaad van ongehoorzaamheid'!?! Ondanks dat ze eerst een waarschuwing (zullen?) geven en we over het algemeen merken dat de Portugese handhavers behoorlijk coulant zijn slaan we een bezoekje aan een strandje voorlopig toch nog maar even over. Met een tuin van ruim vier hectare is ‘verplicht thuis blijven’ ook best nog wel te doen, dus klagen hoor je ons echt niet. In tegendeel, het thuisbezorgd krijgen van je boodschappen kan behoorlijk goed bevallen. Gelukkig hebben we bijzonder vriendelijke buren en natuurlijk zijn we maar al te blij dat zij ons voorzien van verse groenten, brood en het noodzakelijke. Maar dat feest is morgen over, dan zijn de twee weken in quarantaine alweer voorbij. Dus morgen gaan we zelf weer naar de winkel en eigen boodschappen doen is toch ook weer prettig. Dan gaan we ook eens kijken of de ‘gemeente’ open is en of we ons kunnen gaan inschrijven. » Een beetje Portugees...
Volgens mij zijn we nog nooit zo vroeg op het vliegveld geweest als vandaag. Onze vlucht van donderdag was geannuleerd, maar gelukkig konden we omboeken. Dus gaan we twee dagen eerder, met de voorlopig laatste vlucht van Eindhoven naar Faro. Ondanks een beetje een vreemd gevoel willen we deze vlucht toch echt niet missen, zeker omdat we weten waarom we gaan. Behalve dat hebben we ook geen idee hoe de situatie op het vliegveld nu zal zijn én weten we niet helemaal zeker óf ze ons laten vertrekken. Dus voor de zekerheid zijn we toch maar ruim op tijd die kant op gereden. Voor de rit naar Eindhoven bleek dit echter niet nodig, want zó soepel en vlot zijn we nog nooit tijdens de avondspits over de ringweg van Eindhoven gereden. Geniaal, hoeft niemand in de file te staan, zit iedereen thuis te werken!?! Nóg rustiger was het in de parkeergarage en voor de vertrekhal van het vliegveld, eigenlijk ‘gewoon’ zo goed als leeg. Eenmaal in de vertrekhal blijkt hier slechts één rij te staan met her en der verdeeld enkele wachtenden. Het behoorlijk hoge gehalte aan mensen met mondkapjes maakt de sfeer wel een beetje beangstigend. Hier heerst niet het bruisende en licht gestreste vakantie- en reisgevoel zoals normaal op een vliegveld. Iedereen is erg rustig en tegelijkertijd op z'n hoede. In plaats van een lange rij bij de bagagecheck kunnen we zonder eindeloos te moeten slingeren meteen onze spullen bij de douane op de band leggen! De nieuwe bodyscan werkt super, want beide dienen we nog even extra door de douanemedewerker afgetast te worden. Uitgerekend vandaag, jippie?! Die blauwe handschoentjes beschermen hun wel, maar die hebben ondertussen wel aan heel veel andere mensen en dingen gezeten. Maar ik had mijn zakdoek nog in mijn broekzak en dat mocht niet!?! Had ik die dan ook in die bak naast de riem moeten leggen?!? Lang leve de technologische vooruitgang! Als onze tassen uit de scan komen gerollen rolt spontaan ook mijn croissantje in die lekkere frisse bak. Dus ook die heeft een speciale coronadip gekregen! Waarom uitgerekend vandaag?!? Ons koffer zie ik een andere loopband op gaan, ai. Heerlijk, ook als extraatje voor vandaag zit iemand met z’n blauwe handschoentjes ons koffertje en spullen te doorzoeken. Ondanks dat ikzelf vind dat ik de hele commotie van de laatste weken redelijk gelaten aanschouw, beginnen nu toch enkele hersencellen door te draaien. Gevoed door alle verspreide richtlijnen en, net zoals waarschijnlijk het overgrote deel van de mensen, ben ik spontaan besmet met smetvrees waardoor ik de coronaatjes en andere virussen en bacteriën van zijn handschoenen zie overspringen óns koffer in. Gelukkig, we zijn veilig door de douane! We nemen plaats in een hoekje waar we geduldig wachten tot we kunnen boarden. In tegenstelling tot wat we de afgelopen dagen in de straten en supermarkten zagen heerst hier op het vliegveld wel een vreemd outbreak-sfeertje. De gesloten taxfreeshopping en eettentjes, de lege hal en de vele mondkapjes maken de hele situatie wel een beetje filmachtig, zelfs een beetje eng. Voor een extra dramatisch effect begint het inmiddels donker te worden en verdwijnen de passagiers van de andere twee vluchten door hun gate. We blijven slechts met twaalf andere passagiers en een grondstewardess over in de hal. We kunnen boarden, heerlijk zo zonder wachtrij. Het aantal passagiers dat uit het vliegtuig komt is daarentegen eindeloos, het lijkt wel letterlijk een vlucht uit Portugal (van met name oudere Nederlanders). Slechts veertien mensen in een vliegtuig is ook wel onvergetelijk en bizar. Toen we vanochtend incheckten kregen we stoelen toegewezen twee rijen uit elkaar, een standaard extra service van de budgetmaatschappij!?! Maar van de stewardessen mogen we zelfs bij de nooduitgang gaan zitten, dus met extra beenruimte. Als we, zo’n veertig minuten later dan gepland, richting de startbaan rijden wordt dat toch echt het moment en begint bij ons de spanning tot een hoogtepunt te klimmen. Toen we onze plannen in gang gingen zetten om Nederland voor Portugal te verruilen was alles nog behoorlijk rustig en leek alles op een veilige en verre afstand. Inmiddels staat de hele wereld op z’n kop. En dit door iets van slechts enkele miljoenste millimeters dat als een kudde mammoets over de aarde lijkt te razen. Alle commoties van de laatste weken overschaduwen wel een beetje welke leuke en heerlijke stap wij aan het zetten zijn. In een ander land gaan wonen geeft al een beetje een onzeker en vreemd gevoel, deze tijd maakt dat nog eens extra vreemd. Zeker tijdens het nemen van afscheid was dit raar, waarbij we zelfs een beetje ongemakkelijk en afstandelijk stonden te draaien. Maar nu gaat het dan toch echt gebeuren, ons laatste moment als inwoners van Nederland op Nederlandse bodem. Als het vliegtuig opstijgt van de landingsbaan voelen we daadwerkelijk dat we Nederland gaan verlaten, alsof dit het moment is dat ons van ons land van geboorte losmaakt. Vandaag is het Nieuwe Maan, dus we bewegen helemaal mee in het ritme van de tijd om iets nieuws te beginnen. Na een uiteraard heel relaxte vlucht staan we binnen enkele seconden buiten, dus vandaag geen gestreste mensen die niet meer kunnen wachten en zo snel mogelijk het vliegtuig uit willen. We staan met beide voeten op Portugees grondgebied en dat voelt deze keer toch een beetje kriebelig en onwerkelijk aan. De typische heerlijke geur van Portugal is een warm welkom, dat blijft toch iedere keer weer een verrassing. Hoe verder we van het vliegveld wegrijden en hoe dichter we bij ons tijdelijke huurhuisje komen, hoe minder gek het begint aan te voelen. Pas als we de plaatsnamen Lagos en Sagres op de borden zien verschijnen neemt een fijn gevoel de overhand. Dit is het land waar we nu (gaan) wonen en dat geeft toch een heerlijk en vreemd gevoel! » Verplicht in quarantaine...
De laatste weken kriebelt het weer een beetje in onze buikjes. Wellicht komt dit doordat de vogeltjes druk bezig zijn met het bouwen van hun nestjes en dat het echte frisse en nieuwe begin, het voorjaar, is aangebroken. Of wellicht toch ook omdat de Portugese schoonheid ons steeds weer blijft verbazen. Ieder seizoen heeft zijn eigen charme, zeker als je ook nog in een voor jou ander en nieuw klimaat bent. Het grillige en afwisselende Portugese landschap is nu helemaal groen en ingekleurd met vele wilde bloemen. Het opvallendst zijn de hellingen vol met witte stipjes van de fragiele bloemen van de rotsroosjes (cistus ladanifer). De onmiskenbare, zware en krachtige geur van de plakkerige blaadjes van de rotsrozen kunnen we niet toevoegen, daar dien je toch echt voor naar hier te komen. De hedendaagse techniek is tot veel in staat maar toch nog lang niet tot alles, gelukkig behoren kriebels, verlangens en dromen dus nog steeds tot de realiteit. Onze zoektocht naar een huis was iets meer in een winterslaap terechtgekomen of beter gezegd in een meer passieve en gelaten toestand van volgen. De huizenmarkt had helaas geen last van een winterdip en daar hadden we stiekem toch een beetje meer dan een beetje op gehoopt. En van een crisis op de huizenmarkt lijkt ook nog ieder teken uit zicht. We zien onverminderd (of misschien zelfs nog wel sneller) dat huizen voor té gekke prijzen verkocht worden. Blijkbaar zijn nog meer dan voldoende mensen bereidt om een prijs te betalen die ver boven een reële waarde ligt. Ondanks ons verlangen naar ons huisje in de zon en de vrije natuur voelen wij toch maar weinig om onze spaarcentjes in de spaarpot van iemand te steken. En voor degene waarbij het nu een beetje begint te kriebelen in de hoop dat we dan toch maar een nieuw huisje in het heerlijke Nederland gaan kopen, deze markt is minstens even zo explosief. Door het opkopen van huizen door buitenlanders en zeker ook doordat het voor verhuurders vele malen lucratiever is om te verhuren aan toeristen is het voor langere tijd huren van een huis in de Algarve minstens zo’n uitdaging. Voor de Portugezen zelf is het bijna niet mogelijk iets te vinden om te huren. Het toerisme heeft behalve meer welvaart voor de lokale bevolking helaas toch ook een negatieve impact. En dus zeker ook voor de ‘estrangeiros’, de vreemdelingen zoals wij, is huren heel erg moeilijk. Zeker nu ook de ‘seizoensarbeiders’, die nodig zijn om de vraag van het toerisme te beantwoorden, hun intrek in de voor hun noodzakelijke overnachtingsplekken hebben ingenomen. Echter hoe sterker de verlangens kriebelen, en hoe harder je zoekt, hoe verder weg iets kan voelen. Vandaar dat de wijzen wellicht ook adviseren, leef in het moment in plaats van in verlangen. Gelukkig hebben wij geen noodzaak en kunnen wij alle kanten op, gelukkig hebben we geen haast en een dak boven ons hoofd, we hebben slechts een droom, we hebben slechts een kriebelend verlangen. » Omhoog en omlaag...
De meeste relaties hebben wel een of andere datum met een voor hun bijzondere betekenis, zoals de trouw-, samenwoon- of verkeringsdatum. Wij behoren tot die romantische groep die een week (of soms zelfs nóg later) ná de datum het ons pas weer inschiet!?! Gelukkig geldt dit voor beiden en dat scheelt weer een relatiecrisis. Maar wij hebben nu dus ook zo’n speciale datum die we waarschijnlijk(!?!) niet zullen vergeten, namelijk 15 februari 2018. Alhoewel ik zelf meer heb met de echte dag van de week. Dus dat het vorig jaar een donderdag was zegt mij qua (her)beleving eigenlijk meer en daardoor voelt voor mij de datum dus eigenlijk een dag te laat. Maar dus een jaar geleden die dag waar we nog geen seconde spijt van hebben gehad. Ook al was alles al eerder in gang gezet, deze dag was de grote echte aftrap van een bewogen jaar voor ons. De laatste weken hebben we regelmatig teruggedacht en ons een aantal malen afgevraagd wat we tóen een jaar geleden aan het doen waren. Tóen hadden we de James gekocht en ‘s avonds zaten we het (ver)koopcontract te tekenen. Waarschijnlijk zaten we nú ergens op de zolder en waren we spullen aan het inpakken en nú waren we met de vaders de kasten aan het demonteren. En (eer)eergisteren was het carnavalsdinsdag en was de verhuizer de spullen aan het inladen. Jammer dat we het afwerklijstje niet meer hebben, want we blijken toch ook enkele gaten in het geheugen te hebben en nu zouden we echt met veel meer plezier hierop gekeken hebben. Maar vandaag, of dus eigenlijk gisteren, dus onze grote dag! Het tekenen bij de notaris en na het uitzwaaien bewogen we ons in onze James, ons nieuwe huis, richting het Zuidwesten. En van een bewogen jaar kun je rustig spreken als je dit voor twee derde deel in een camper hebt doorgebracht. Een jaar dat we afsloten zonder in een bewegende en wiegende maar oh zo gezellige camper te slapen. Daarentegen hadden we van die extraatjes die het leven aangenaam maken, oftewel we zijn de winter in ieder geval lekker warm en comfortabel doorgekomen. Dit was echter ook weer een tijd waarbij enige vastheid en afspraken de bewegingen en vrijheid enigszins inperkten. Dus dit was ook wel weer aanpassen en proberen een nieuw ritme te vinden. Zo heeft iedere situatie zijn eigen uitdagingen en voors en tegens, een camper of een huis, de winter en de zomer. We zijn dus niet, zoals het meest logisch en vanzelfsprekende is voor dit jaargetijde, in een winterslaapje terechtgekomen zoals we dit normaal gezamenlijk met de natuur doen. Integendeel, een jaar later voelt 15 februari voor ons als de ingang van een nieuw jaar en lente tegelijkertijd, want behalve terugkijken naar alle veranderingen van het afgelopen jaar is dit ook weer even een goed moment om te evalueren en vooruit te kijken. Welke stappen willen we nu gaan zetten. Welke koers stippelen we dit nieuwe jaar uit en welke bewegingen willen we nu gaan maken. Want met of zonder kompas, je bent zelf degene die de juiste richting geeft aan je leven… » Een kriebelend verlangen...
We hebben feest en niet zomaar een feest. Vandaag zes maanden (en precies 26 weken) geleden hebben we huisje, boompje en beestjes achter ons gelaten en zijn we vertrokken in onze James! En op een paar dagen na zijn we al deze tijd al in Portugal. Huisloos maar altijd thuis. Je eigen plekje altijd bij de hand, of beter gezegd altijd op loopafstand! En wat voelt het hier lekker en op z’n plek. Die heerlijke ruige kust met al z’n prachtige formaties en rotsen, de ogenschijnlijk oneindige wilde natuur met al zijn variaties en geuren en de kraakheldere zee met al zijn kleuren blauw en bewegingen. Zes maanden (op een paar weekjes na) leven en wonen we in camper, wie had dat gedacht?!? Wijzelf in ieder geval niet! We maken zelfs goed gebruik van de ruimte waarvan gezegd wordt dat die daarvoor nooit wordt gebruikt. Alhoewel ‘douchen’ (zelfs in onze eigen prinsessenbadkamer met warm water) een enthousiaste benaming is, maar het is toch lekker en je voelt je weer heerlijk fris. Ons oude huis missen we nog steeds niet, maar een eigen ‘oneindige’ warme douche?!? We hebben feest, want we wilden graag de natuur ervaren en dat is gelukt! Van groen en een enorme variatie aan wilde bloemetjes naar droog, dor en stoffig. Op dit moment is de ene plek nog stoffiger dan de andere en dus ook onze James, zowel van binnen als van buiten! Gelukkig zijn we met stoffen en vegen zo klaar, maar de frequentie ligt op dit moment wel iets aan de hoge kant. Van windstil en een beetje wind tot en met ijskoude Noorderwind en warme Saharawind (de laatste slechts een paar daagjes). En gelukkig blijkt de koude harde ‘zomerse’ wind goed te doen (dat was misschien wel mijn grootste vraag) en blijkt deze het in de zomer aangenaam te houden. Van koud en fris tot lekker zonnetje, warm en heet. We (of eigenlijk de liefhebber van ons twee) konden de chocopasta niet smeren omdat deze te hard was door de kou ín de camper. En we hebben de chocolade in de koelkast moeten leggen omdat deze gesmolten was van de warmte ín de camper (tijdens het hittegolfje met +40 graden aan de kust). We dienen op te biechten dat we, behalve familie en vrienden, niet veel aan Nederland missen. En zelfs dit blijkt geen onoverkomelijke gevoelens met zich mee te brengen (sorry). In deze moderne tijd is contact via alle slimme en sociale technologieën niet meer zo begrenst als vroeger. Nu heb ik nooit van Nederland gedacht, waar iedere vierkante meter omkaderd is en een bestemming dient te hebben, dat dit een vijf sterren locatie is. Alleen gewone goede vlakke wegen, zonder uithollingen overdwars of in de lengterichting en zonder gaten, scheuren en deuken mis ik soms wel eens. Alhoewel de onverharde strandweggetjes hier zeker zo dienen te blijven, zo vinden tenminste niet alle toeristen alles. We zijn tijdens dit uitstapje minder op strandjes geweest (en zelfs nog niet alle bezocht) dan toen we hier op vakantie waren, dus het is toch echt wel anders dan vakantie. Wat zullen we vanmiddag eens gaan doen? Naar een strandje, uiteten of toch de James een verdiende wasbeurt geven? We zijn een half jaar op weg, dus we hebben feest vandaag! » Dat is pech…
|
Onderwerpen
Alles
Verhalen
Nieuwste verhalen...
Eerste verhaal... Overzicht alle verhalen... De andere kant... De betoverende Alentejo... Camperen in Portugal... We worden verwend... Blij en gelukkig... Een onbegrijpbare fantasyfilm... Even geduld a.u.b... Heel eventjes wachten... Gewoon rustig voort... Een beetje Portugees... Verplicht in quarantaine... Een vreemd gevoel... Omlaag en omhoog... Omhoog en omlaag... Een kriebelend verlangen... Een bewogen jaar... En en en… Wat kost dat… Omringd door luxe… In een keer… Met onrustige kriebels… Dat is pech… We hebben feest… De Portugese huizenmarkt… Een orka gered… En weer verder… In een sprookje… Een warm vaarwel… Nog even rust… De eerste vier… Tussen de Spanjaarden… Natuurpark Ria Formosa... Even op vakantie… Tussen de diertjes… Het is verbazingwekkend… Even een rondje… Een vermakelijk schouwspel… De vredige schoonheid… Op ons wensenlijstje… Even geen tijd… Te midden van… Rustig en onrustig… Om te lachen… Een zoute douche… Anders dan anders… De eerste week… Naar het Zuiden… Relaxed en chill… Een heerlijke nacht… Een flink eind… We zijn terug… Over de grens... De mooie vierde… En dan ineens... Onderweg in Frankrijk... In vijf minuutjes... Daar gaan ze... Twee serieuze stappen... Sinds 2021 is overnachten met de camper in Portugal alleen nog toegestaan op de daarvoor aangegeven plaatsen.
all rights reserved
|