De Nederlandse huizenmarkt bubbelt rustig verder, waarschijnlijk in een serieuze poging om de geschiedenis nog eens te laten herhalen. Ook op de Portugese huizenmarkt is de vraag naar huizen heel erg groot, dus dit heeft ook hier uiteraard sterk stijgende prijzen tot gevolg. Zeker de laatste jaren is Portugal een zeer populaire vakantiebestemming en behoorlijk ‘hot’ en dat zie je terug op de woningmarkt, vooral in de toeristische gebieden. Als je verder van de kust en het toerisme het binnenland ingaat worden de prijzen beduidend gunstiger (en zelfs ruim goedkoper dan in Nederland). In het rustige Portugese binnenland kun je op prachtige plekken wonen, maar dat zou je ook als eenzaam of afgelegen kunnen ervaren. Het klimaat is ook anders, in vergelijking met het Zuiden / de Algarve, met zeer hete zomers en koudere en natte winters. Behalve dat in de kuststrook van het zonnige zuiden de vraag al vele jaren groter is dan het aanbod (met op dit moment een echte piek), hebben ook de regio’s Lissabon en Porto een groot tekort aan huur- en koopwoningen, dus als je veel wilt uitgegeven dan zijn dat de plekken! Nu in het hoogseizoen krijg je zelfs nog een kippenhok verhuurd en daardoor is huren voor langere termijn misschien nog wel moeilijker dan kopen. Helaas staan de woningprijzen niet in verhouding tot de Portugese salarissen (áls ze al werk hebben) en kunnen de meeste jongeren zelfs niet eens huren, dus kopen is al helemaal moeilijk of onmogelijk. Het (ver)kopen van een huis in Portugal verschilt behoorlijk met Nederland. De verkoper zelf, en dus niet de makelaar, bepaald de prijs en dit heeft grote prijsverschillen met soms gekke prijzen tot gevolg. Hetzelfde huis kan bij diverse makelaars te koop staan, bij vijf verschillende is heel normaal. En waar in Nederland het complete adres op de website staat dien je hier eerst naar een makelaar te gaan om alleen te weten te komen waar het huis precies ligt. Behalve dat hier ook veel huizen aan een naamloze straat staan, wil de makelaar natuurlijk ook dat je het huis via hem koopt en niet bij zijn concurrent. De makelaarskosten in Portugal bedragen zo’n 5%, daarentegen bieden ze meer huizen aan maar verkopen waarschijnlijk maar een vijfde. En waar je in Nederland als verkoper enkele A4’tjes dient in te vullen en te ondertekenen over mogelijke gebreken en opmerkingen is dat hier minder duidelijk (en krijg je mondelinge informatie). De ene makelaar verkoopt een huis zonder woonvergunning waar je volgens hem zonder problemen in kunt wonen en een andere waarschuwt dat hier minstens evenveel regels zijn als in Nederland. De koper van ons huis in Nederland is slechts zo’n 20 minuutjes binnen geweest voordat zij de grote beslissing nam. Hier krijg je een uitgebreide rondleiding met waarschijnlijk ook nog een toertje met extra bezichtigen en open en eerlijke verhalen van de makelaar! Een onbetaalbare tip van ons, als je op vakantie eens een gratis en onvergetelijk middagvullend uitstapje wilt, bezoek dan eens een makelaar. We hebben hier in Portugal (Algarve) inmiddels behoorlijk enthousiaste vraagprijzen gezien, te goedkoop daarentegen nog niet?!? We hebben vraagprijzen met 30% en nóg meer zien zakken en vervolgens dan ook nog onder de prijs verkocht zien worden. Daarentegen geven anderen direct aan dat hun prijs niet onderhandelbaar is. We zijn bij een makelaar binnen gelopen en die vertelde meteen dat je dit huis voor zo’n 20% lager wel zou kunnen krijgen. We hebben ook zelfs vraagprijzen na een of twee jaar niet te zijn verkocht zien stijgen?!? Of wat ook niet ongebruikelijk lijkt te zijn, als het huis niet nu voor deze prijs verkocht wordt, misschien over een (paar) jaar wel en dus gewoon blijven vasthouden aan de te hoge vraagprijs. We hebben ‘te renoveren huizen’ gezien zonder dak en deuren en waar een beetje stucwerk echt niet voldoende was, dan koop je eigenlijk een mooi stuk land met bouwmogelijkheid. Hoe dan ook, het grootste deel van de Portugese huizen is sowieso niet van de kwaliteit die we in Nederland kennen. Kortom, de Portugese huizenmarkt is zeer boeiend en vermakelijk, zolang je in een camper woont. » We hebben feest…
7 Reacties
Onze mijlpaal van de eerste vier maanden leven en wonen in een camper (en zonder huis) hebben we bereikt. En waanzinnig mooi en zéker de moeite waard is het (geweest)! Alhoewel ‘moeite’, het blijkt en blijft juist het meest verbazingwekkend hoe gemakkelijk het is om terug te schakelen van een volledig en compleet woonhuis naar een volledige en complete camperbus. Alhoewel ik de stap van de mensheid van rondtrekkend volk naar een vaste woonplek, zeker waar de dagelijkse voorzieningen ‘als vanzelf’ worden aangevuld en geleegd, ook goed kan begrijpen. Het verschil in bewegingsruimte binnenshuis verschilt natuurlijk wel íetsje, maar dit wordt zonder enige moeite gecompenseerd doordat je je steeds in een andere ‘tuin’ bevindt. Heerlijk met onze James in de vrije en wilde natuur met een enorme afwisseling aan uitzichten en panorama’s. De ene dag bovenop een klif, dan in een dennenbos of in een dorpje, een andere dag aan een meer, dan tussen velden vol bloemetjes of aan het strand. Toch ervaren we deze eerste vier maanden anders dan vakantie, je bent toch ook steeds weer bezig met van alles. Om te leven zonder echte planning is écht relaxed. Niet weten waar je morgen slaapt, waar je overmorgen bent en vandaag invullen wat je vandaag (of zelfs vanmorgen of vanmiddag) wilt doen is een overheerlijk gevoel. We geven slechts de richting aan en de rest gebeurd gewoon vanzelf. In deze eerste vier maanden hebben we met onze James een dikke 5.200 kilometer gereden, waarvan 1.882 kilometer tot aan de Portugese grens en de rest dus door het prachtige Portugese landschap. Door het berg- en heuvelachtige binnenland, helemaal over de Serra da Estrela, langs de ruige Westkust en landinwaarts van en langs de Zuidkust, vanaf het Oosten (de grens met Spanje) tot aan Europa’s meest Zuidwestelijke punt. Wie door Portugal reist krijgt heel veel schoonheid en veel vrije en pure natuur te zien (en we hebben ook nog heel veel te ontdekken). Gelukkig wordt door vele nationale natuurparken bescherming geboden, zodat het toerisme, de bebouwing en landschapsingrijpende projecten niet overal de overhand kunnen krijgen. De rotskusten met prachtige strandjes, met name van het Westelijke deel van de Zuidkust en het Zuidelijke deel van de Westkust, blijven verbazingwekkend, hier kunnen we van blijven genieten. Het aantal variaties dat zee, wind en regen krijgt gevormd uit de kliffen is oneindig, de talloze creaties en sculpturen, zuilen, bogen en gaten zijn iedere keer weer anders en prachtig. De eerste vier punten hebben we ook ingevuld (of dit ook de belangrijkste vier is zijn een andere vraag). Portugal verder ontdekken en ervaren of ‘onze’ Zuidwestelijke punt ons nog altijd zo goed bevalt (en ons antwoord is ja). Het weer en klimaat voor langere tijd meemaken. Klaarblijkelijk hebben we een heel raar jaar uitgezocht, want de Portugezen snappen niet wat hier met het weer aan de hand is. En zelfs dít jaar bevalt ons en vinden wij prettiger dan het Nederlandse (alhoewel de winderige zomer in de Zuidwestpunt nu net pas gaat beginnen). Jacqueline kan een bijdrage geven aan een mooi project en dat dit zelfs ook nog met dolfijnenonderzoek is maakt dit nóg leuker (en ook nog eens samen met mooie en hele lieve Portugezen). En om dan behalve dolfijnen ook nog eens twintig meter lange walvissen te zien vond ze héél indrukwekkend (vanuit een klein bootje!). En… En we genieten! De eerste vier maanden lijken behoorlijk lang (langer dan normaal) en tegelijkertijd gaat de tijd door de vele indrukken en afwisseling soms ook wel weer snel. Dit is echte kwaliteitstijd! Eigenlijk is dit leven zoals je hoort te leven, vol verbazing genieten van al het moois dat je tegenkomt (alhoewel het een beetje romantischer wordt omschreven dan dat dit altijd lukt, zelfs op deze manier). Dus we gaan gewoon nog rustig aan verder (en we hebben nog steeds geen heimwee)… » Nog even rust…
Eigenlijk is het nooit een droom van mij geweest om met een camper een reis te maken. Om steeds van plek naar plek te gaan was niet iets wat mij aantrok. Dus de keuze om het huis te verkopen en voor enkele maanden in een camper naar het Zuiden van Portugal te gaan is zelfs voor mijzelf verbazingwekkend (iets huren was ons eerste plan, maar bleek heel erg moeilijk). De Portugese aantrekkingskracht was voor ons echter veel sterker dan het aanhouden en door laten draaien van ons Nederlandse leventje. En tot onze verbazing (ja, nog steeds) blijkt de omschakeling van een huis naar het leven en wonen in een camper zelfs gemakkelijk te zijn en heel erg leuk. We vinden het eigenlijk zelfs gek dat we een huis nog niet eens missen. Van de twaalf weken die we nu onderweg zijn huppelen we nu voor het grootste deel van de tijd op en neer over een stukje van zo’n 30 kilometer. Het kleine stukje van dit prachtige land dat, zelfs nu we hier Portugal zijn en waarvan we al het een en ander gezien hebben, ons nog steeds het meeste aantrekt en waar alles zo comfortabel aanvoelt. Het iedere dag kunnen kiezen uit een van de vele nog steeds verbazingwekkende mooie plekjes blijft voor ons genieten. En om onze James dan ergens te parkeren en uit te kijken over het mooie landschap, een heuveltje met wilde bloemetjes of de Portugese geuren op te mogen snuiven is heerlijk. Helaas blijkt het toch echter niet zo te zijn dat je in Portugal vrij mag camperen. Iets dat wij overigens wel dachten toen wij aan onze reis begonnen. Toen we hier op vakantie waren zagen we altijd overal campers staan, maar dat je dit ziet blijk dus toch iets anders dan dat het officieel mag. Het wordt een beetje gedoogd en op sommige plekken meer dan andere. Dus dat is helaas wel een dingetje, maar ook die gedachte went. Voor het leven met het minimale (maar dus toch met al het noodzakelijke) krijgen we wel heel veel prachtige plekjes en schoonheid terug. Af en toe op een officiële camperplaats met douche(!) en wasmachine om niet te ver van de maatschappij af te dwalen en weer terug de mooie natuur in. We hebben vorige week pas de eerste keer in deze hele tijd de stekker van onze James in een stopcontact geplugd. En zelfs toen was het nog niet noodzakelijk, maar als je weinig kilometers rijdt (en ondanks het ene zonnepaneeltje) worden de accu’s toch langzaam aan steeds leger. Zó weinig stroom te verbruiken voelt overigens wel heel erg prettig, alhoewel ik geen idee heb hoeveel ‘zó weinig’ nu in werkelijkheid is. Ondanks dat dus alles comfortabel is heeft de volgend uitdaging zich toch alweer aangediend. Onze tweede propaan gasfles begint op te raken (en lijkt zelfs al te weinig druk te geven voor ons boilertje). Tot onze verbazing schijn je het hier in Portugal bijna (!?) geen Nederlandse propaanflessen om te kunnen ruilen/vullen. Ze koken, stoken en verwarmen hun water hier wel op propaanflessen (ze kennen niet zo’n aardgasnetwerk als in Nederland), maar dat zijn andere flessen met andere aansluitingen (en die passen niet in ons kastje). Misschien hebben we een bedrijfje gevonden waar dit wél zou kunnen, op een uurtje rijden. » Tussen de diertjes…
We zijn weer terug in Sagres! Aangezien Jacqueline een paar dagen vrij was hebben we een klein rondje Oostwaarts gemaakt. We zijn zelfs voorbij Lagos gereden, de plaats die wij normaliter tijdens onze vakanties als ‘Oostelijke grens’ hanteren (het moet allemaal niet gekker worden). Na een dag en een nachtje op het prachtige strand Praia dos Tres Irmãos was het heel erg leuk om in Praia da Rocha (Portimão) de eerste Limburgse vakantiegangers te bezoeken, althans de eerste die wij kennen. Ook deze kust met zijn gele kliffen en geërodeerde rotsen die als zuilen in zee staan en het ene na andere mooie verscholen strand is een en al bezienswaardigheid. Voor de nacht strijken we neer op de camperplek van Ferragudo die aan de andere kant van de rivier ligt, uit de drukte van de grote stad Portimão. Uiteindelijk verblijven we op deze mooie plek met zijn zeer weidse en afwisselende 360 graden panorama drie nachten! Even een rondje… De rivier de Rio Arade die in de zee uitmond met haar bootjes, schepen en de watertaxi, het kasteeltje op een rots dat beschermend hierover uitkijkt, het schilderachtige vissersdorpje Ferragudo dat tegen een helling is gebouwd met bovenaan het kerkje en op de voorgrond de kleine verankerde vissersbootjes op een zijtakje van de rivier, het nieuwe gedeelte van Ferragudo, een oude fabriek met gemetselde schoorstenen en daarop ooievaarsnesten met ooievaars, een (op zaterdagavond) rood verlichte kubus, het gebergte van de Monchique die de wolken uiteendrijft in een Zuidelijke en Oostelijk richting, de skyline van Portimão met de boulevard en het haventje en direct om ons heen lage, met gras begroeide duinen en de vele vogeltjes. Nu zijn we dus weer in Sagres waar Jacqueline weer een middag aanschuift bij Marilimitado. Na de eerste vier middagen van vorige week, met onder andere biologieles over dolfijnen, walvissen en andere zeezoogdieren, gaan ze weer verder met de uitleg over het dolfijnen foto-ID project. Klaarblijkelijk (en opmerkelijk genoeg) is weinig bekend over de routes en het reisgedrag van dolfijnen, vandaar dat de Portugese marine biologe Sara dit project heeft opgezet. Door dit te combineren met zeesafari’s (voor dolfijnen en andere zeedieren, vogels en kusttoertjes) wordt veel informatie verzameld en draagt het toerisme hierdoor bij aan het onderzoek (en maakt dit onderzoek mogelijk). Portugezen staan bekend als aardig en vriendelijk, de marine biologen die hier werken kunnen dit blijkbaar zelfs overtreffen. Het is mooi dat Jacqueline een vrijwillige bijdrage aan het foto-ID project kan leveren en op deze manier iets terug kan doen voor alle schoonheid die we hier mogen ervaren. En misschien mag ze zelfs wel eens af en toe een rondje mee op de zee… » Het is verbazingwekkend…
Het leven in een camper is voortdurend in beweging. Een ‘noodzakelijke’ beweging die je wel constant zelf in gang dient te houden (legen, vullen, waar overnachten, enzovoort). Op een camping of camperplaats kun je alle voorziening op loopafstand bij de hand hebben en kan die beweging (even) tot rust komen. Maar ja, op ons wensenlijstje stonden campertje aan campertje staan en de romantiek van het campingleven niet heel hoog bovenaan (de campings en camperplaatsen zijn hier echt goed gevuld in de winter kunnen we verklappen!). Zo klinkt het alsof het leven in een camper geen pretje is, maar integendeel! We zagen hier op vakantie altijd die campertjes staan en ik dacht (en zei) dat me dat nooít zou lukken om daarin te leven (althans langer dan twee weekjes vakantie). Maar dat gaat dus (tot onze verbazing!?!) zonder problemen. Het scheelt waarschijnlijk ook wel dat wij gewoon een wc’tje hebben, dit in tegenstelling tot sommige van die busjes die dat niet hebben (en dus ergens achter een struik zitten te… ?!?). In onze James hebben we gewoon al het noodzakelijke direct bij de hand (wellicht voor het gevoel soms misschien iets té bij de hand, maar oké). Maar met name die noodzakelijke beweging aan blijven slingeren is iets dat ik niet had verwacht en dat geeft dan ook ietwat extra bezigheden dan wij op ons wensenlijstje hadden staan. We hebben nu dus even het geluk dat Elizabeth ons haar huisje heeft aangeboden. Even in een ander ritme en een bepaald soort rust. Even gewoon de tuin in lopen (en dat doe je hier met het grootste plezier!). Even gewoon onder je ‘eigen’ douche. En even geen klimpartij om in bed te kruipen. En wellicht nog belangrijker voor misschien wel de langere termijn en voor op ons Portugese wensenlijstje… Zo leren we ook weer meer over de Portugese huisjes, want die (in combinatie met het bijbehorende klimaat) zijn toch heel anders dan we in Nederland gewend zijn. » De vredige schoonheid… We zijn nu de vierde dag ‘huisloos’, maar beide hebben we dit gevoel eigenlijk helemaal nog niet!?! We hebben drie dagen gereden, dus die dagen dan ben je bezig en afgeleid. Eigenlijk lijkt het nog of we gewoon op reis zijn. Alleen rijden wij dan normaal gesproken liever geen 1.280 kilometer in zo’n tijd. En we zijn pas op helft! Vandaag, tijdens onze rust- en acclimatisatiedag, lijkt het gewoon alsof we een weekendje op de camping zijn. Alhoewel ‘gewoon’, ons laatste campingbezoek was ook alweer 14 jaar gelden. Deze mooie vierde dag mogen onze James (althans het motorgedeelte) en captain Jack (die alle kilometers tot nu toe heeft gecruised) een dagje relaxen (en ik doe graag even mee). Dit is ook even een goed (en noodzakelijk) moment om weer orde op zaken te stellen. Dit waren ook onze eerste drie nachten in onze James, dus het is ook een intensieve kennismaking waarin we ook alle in en outs van de James én het camperen dienen te leren. Gelukkig heeft onze James inmiddels 20 jaar ervaring, dus dan zal het allemaal wel goed gaan komen. Als iemand mij zou zeggen dat hij een maand of acht met een camper op pad zou gaan zonder van tevoren nog niet één nacht in ’n of zijn eigen camper geslapen te hebben, zou ik hem voor gek verklaren. Dus bij deze! Maar eigenlijk gaat alles vanzelf! Wij gaan super met ons drieën, onze James en wij. Het voelt vertrouwd en zeer prettig! Het voel nog steeds zoals we toen we bij de dealer voor de eerste keer in deze Mercedes James Cook stapte, dat heerlijke en vrolijke gevoel. Door de indeling, de ruimte en het licht is dit echt de geschikte buscamper voor ons. Ik heb altijd al eens in deze Franse regio (St. Jean-de-Luz) op vakantie gewild. Dus aangezien we hier nu toch langs ‘moeten’, een mooie gelegenheid. We zitten hier precies tussen de uitlopers van de Pyreneeën en de Atlantische zee. Ja, dit is leven zoals een God in Frankrijk! Een camping, een pingpongtafel en wit stokbrood! En vandaag al helemaal, een hele mooie grijze dag, meer dan voldoende water en een graadje of 13. Niet verder vertellen… maar wíj weten waar God op vakantie gaat, dus morgen gaan we de derde landsgrens passeren en heel misschien zelfs de mooie vierde. » Over de grens...
Deze hele morgen ging voorbij alsof het slechts vijf minuutjes waren. Tijd is relatief en blijkt toch heel iets anders dan een klok. Het inpakken van de laatste spullen in de camper, het net te gejaagde ontbijt, de opname van het huis, het tekenen bij de notaris en het laatste afscheid, dit leek allemaal in nog geen vijf minuten te zijn gebeurd. Na het tekenen van de akte, waarbij mijn hartslag toch wel lichtjes omhoog ging, overhandigen we de sleutel aan de nieuwe bewoonster en wensen haar veel geluk en plezier in ‘ons’ huisje. Uitzwaaiend stappen we in ons nieuwe onderkomen, starten de motor en op naar het Zuiden! Ik was nog met de kabeltjes van de navigatie bezig en we reden de Belgische grens al over (dus dit fotomoment hebben we helaas gemist). Opmerkelijk hoe afscheid nemen en alle bijkomende gevoelens de tijdbeleving zo kunnen beïnvloeden. Uitgerekend op de parkeerplaats van de Belgisch-Franse grens eten we een Nederlands croissantje (eentje van gisteren!), maar goed dat ze dat daar niet hebben geweten. Vanaf die pauze leek de tijd zich in een keer om te draaien. Eenmaal voor Parijs aangekomen, en dat duurde gevoelsmatig best nog wel lang, lagen we aardig op schema (uiteraard iets achter!?!). Maar ja, vanaf toen ging met iedere vijf minuten de voorspelde aankomsttijd met een half uur omhoog!?! Ik zei nog dat we zeker níet in de spits rond Parijs zouden gaan rijden!?! Nu is het aantal campings rondom Parijs die ook in februari open zijn best behoorlijk beperkt, dus veel andere keus hadden we ook niet echt. Dus toch maar richting die ene die we gisteren gevonden hadden. De navigatie stelt een alternatieve route voor die de reistijd weer met een uur verkort, gelukkig! Dit houdt echter wel in dat we dwars door en veel langer dan vijf minuten voor de vele verkeerslichten staan in een van de buitensteden (Sevran!). De natte avondspits blijkt ’n behoorlijke ravage. Want ook bij deze snellere route blijkt met name de verwachte aankomsttijd sneller vooruit te gaan dan het klokje! Behalve in files weet ik echt niet waar we overal zijn geweest!?! Uiteindelijk komen we via smalle weggetjes aan bij een gesloten(!?!) camping in Boulancourt! Op de poort staat gelukkig wel een telefoonnummer en de vriendelijke campingeigenaar loodst ons op afstand toch door de poorten. Dat geeft wel een veilig gevoel. Zo, eten en klaarmaken voor onze allereerste nacht in een camper! We dachten binnen vijf minuutjes in slaap te vallen, maar alle momenten van de dag komen toch nog eerst even voorbij. » Onderweg in Frankrijk...
Een wagen volgeladen met drie lege kisten staat voor de deur! De hele inboedel gaat in een tijdelijke opslag! Aangezien al onze spullen zeker niet in onze camper gaan passen (ook niet met héél hard duwen), leek ons dit het meest logische om te doen. Een heel huis aan blijven houden voor alleen de meubels is niet echt een optie en alles verkopen en later weer (nieuw) kopen is ook zo iets. Behalve behoorlijk veel sjouwwerk wordt ons ook een pittige stapelklus uit handen genomen. Om onze hele inboedel in drie houten kisten van ieder 10m3 te krijgen dien je toch over een behoorlijke dosis aan 3D-puzzelkwaliteiten te bezitten! Gezien de lange opslagduur doen de verhuizers hun best om onze spullen zorgvuldig te in te pakken en gelukkig verloopt alles goed. En daar gaan ze dan... een wagen volgeladen met drie vólle kisten met al onze spulletjes en meubels. Wij mensen hebben zo'n gekke eigenschap dat wij emoties aan spullen kunnen verbinden. Wij gaan ons hechten aan dingen, en als je deze dan ziet wegrijden (en je weet dat je ze 'voorlopig' niet zult zien) geeft dat toch een vreemd gevoel. Het lijk alsof een beetje van jezelf weggaat. En als je je vervolgens omdraait en je volledig lege huis weer binnen loopt wordt dit vreemde gevoel nog gekker! Nu blijkt dat het vertrouwde beeld dat je hier in al die jaren hebt opgebouwd in een keer verdwenen is. Natuurlijk hebben we hiernaartoe gewerkt, maar als het huis dan toch eenmaal helemaal leeg is, is dit toch een gekke en aparte gewaarwording. Zo, de campingstoelen en -tafel kunnen naar binnen en de matrasjes van de camper gaan nog voor twee nachtjes onze slaapkamer in! Dat is dan weer een van de voordelen als je met een camper op weg gaat! Eenmaal aan tafel blijkt het avondeten toch nét ietsje anders te smaken dan normaal. En daar gaan ze dan... van die vreemde kriebeltjes door je lijf en van die gekke (en misschien zelfs onrustige) gevoelens. Alles waar je je aan hebt gehecht en wat z'n eigen plekje heeft in je vertrouwde huis is nu weg. Een gekke leegte blijft over (zowel qua kamers als qua gevoel) en de voetstappen klinken vreemd. Nu is een lege woonkamer ook alles behalve normaal en is zo'n gevoel dan toch wel weer heel normaal (waarschijnlijk!?!). Allerlei gebeurtenissen, emoties en herinneringen die je hier in je huis hebt meegemaakt en die je tegelijkertijd hebt gekoppeld aan spullen verhuizen mee, allemaal op zoek naar een andere plek. » In vijf minuutjes...
Je hebt van die dagen die je niet zult vergeten. En voor ons is vandaag zeker zo eentje. Een dag met een ruil die wijzelf een jaar geleden niet hadden voorspeld. Als de dag begint lijkt nog niet alles in de flow te zitten die we hadden verwacht. Het 'vaste en oude' lijkt zich nog niet over te willen geven. Maar uiteindelijk vertrekken we toch. Uiteraard(?!?) door alle kleine 'tegenwerkingen' ietsje later dan gepland en bíjna missen we zelfs nog een afslag... Vanaf het moment dat we de showroom inlopen en onze 'James' daar staat te blinken lijkt dan toch de eerste serieuze stap van vandaag helemaal echt worden. Gelukkig blijkt nu eindelijk toch het spaargeld op onze betaalrekening te zijn overgeboekt, dat scheelt want anders was het moeilijk om zo'n aankoop te doen! We krijgen een uitvoerige uitleg en rondleiding door onze James Cook buscamper. Ook dat scheelt weer, dit hoeven we tenminste zelf niet meer uit te zoeken! We bedanken voor alle goede zorgen en we starten de motoren om terug naar Limburg te rijden. Het 205je van 27 jaar voorop en de Sprinter van 20 jaar erachteraan. Bij de eerste rotonde slaat de navigator al te vroeg af!?! Dat wordt dus al meteen draaien en keren. Hoe krijg je zo'n Sprinter eigenlijk in de achteruit?!? Na wat enthousiast getoeter van enkele (geïrriteerde?!?) medeweggebruikers koersen we dan toch richting huis (oké, we stonden inderdaad niet helemaal op een ideale plek). Als ons 'nieuwe' dak eenmaal op onze vertrouwde oprit staat (en dat past eigenlijk ook maar net!) kunnen we ons klaar maken voor de tweede serieuze en nóg grotere stap van vandaag. Het moment van het tekenen van het koopcontract. Na bijna 20 jaar (en Jacqueline 13 jaar) is het voor ons nu het juiste moment om afscheid te nemen van ons leuke en gezellige huisje in Einighausen (althans dat denken we). Na heel veel paraafjes en een handtekening is zowel de koopster als wij erg blij dat het nu definitief is, nu is het helemaal echt! Zo, nu kan de onrust van 'of het doorgaat' zich eindelijk omzetten in de stress van de verhuizing. Dit zijn nog eens twee flinke stappen voor op één dag! Het nieuwe ophalen en beginnen met afscheid te nemen van het oude. Dit zijn geen handtekeningen die je iedere dag in je leven zet. Sterker nog, dit is een serieuze ruil die we zelf ook niet hadden zien aankomen. Maar wel eentje die nu helemaal echt is! Maar ons verlangen is te groot en te sterk om te ontkennen... » Daar gaan ze...
|
Onderwerpen
Alles
Verhalen
Nieuwste verhalen...
Eerste verhaal... Overzicht alle verhalen... De andere kant... De betoverende Alentejo... Camperen in Portugal... We worden verwend... Blij en gelukkig... Een onbegrijpbare fantasyfilm... Even geduld a.u.b... Heel eventjes wachten... Gewoon rustig voort... Een beetje Portugees... Verplicht in quarantaine... Een vreemd gevoel... Omlaag en omhoog... Omhoog en omlaag... Een kriebelend verlangen... Een bewogen jaar... En en en… Wat kost dat… Omringd door luxe… In een keer… Met onrustige kriebels… Dat is pech… We hebben feest… De Portugese huizenmarkt… Een orka gered… En weer verder… In een sprookje… Een warm vaarwel… Nog even rust… De eerste vier… Tussen de Spanjaarden… Natuurpark Ria Formosa... Even op vakantie… Tussen de diertjes… Het is verbazingwekkend… Even een rondje… Een vermakelijk schouwspel… De vredige schoonheid… Op ons wensenlijstje… Even geen tijd… Te midden van… Rustig en onrustig… Om te lachen… Een zoute douche… Anders dan anders… De eerste week… Naar het Zuiden… Relaxed en chill… Een heerlijke nacht… Een flink eind… We zijn terug… Over de grens... De mooie vierde… En dan ineens... Onderweg in Frankrijk... In vijf minuutjes... Daar gaan ze... Twee serieuze stappen... Sinds 2021 is overnachten met de camper in Portugal alleen nog toegestaan op de daarvoor aangegeven plaatsen.
all rights reserved
|