Toen we het natuurpark Parque Natural do Vale do Guadiana uitreden werd het landschap eerst gedomineerd door olijfgaarden. Daarna zagen we zo ver we konden kijken uitgestrekte grasgele velden met vele steeneiken. Aan weerszijden van de weg staat kilometerslange afrastering met aan de andere kant de 'eindeloze' vrijheid voor grazende runderen. De schapen liggen met name gezellig bij elkaar in de schaduw van de eiken. Wij staan nu ook met onze James aan de juiste kant van de draad, dus ín zo'n typisch glooiend grasgeel Alentejo veldje tussen de eikenbomen. We hadden een camperplek uitgekozen bij iemand die schapen, geiten, kippen en varkens heeft en waar het mogelijk is om door het kopen van haar eigen producten te overnachten. Eenmaal voor de poort vertelt de eigenaresse op een volledig normale en relaxte manier dat we dit prachtige 'landje' daadwerkelijk delen met drie varkens. Als de drie porcos pretos voor een kennismakingsrondje om ons heen beginnen te snuffelen als we buiten in onze stoeltjes zitten lijken we de goedkeuring te hebben gekregen en wandelen ze weer rustig verder. Het avondeten vinden ze blijkbaar behoorlijk lekker ruiken en ditmaal wil het drietal onze tafel niet zo een-twee-drie verlaten, dus 'vluchten' wíj twee halverwege ons romantische diner toch maar snel onze camper in (mét ons eten uiteraard). Als ik lekker relaxed in bed tot de conclusie kom dat we, ondanks het behoorlijk ongelijke terrein, bijzonder goed waterpas staan, begint onze camper heen en weer te schudden! Een van de varkens kan de aantrekking niet weerstaan en is zich aan het schuren tegen onze pas nieuw gespoten James?!? We krijgen hem weggejaagd, alhoewel hij niet van harte afdruipt. Als ik uren later als Doornroosje lig te dromen word ik, net op het moment dat de prinses van Mértola mij verleidelijk in mijn ogen aankijkt, behoorlijk heftig heen-en-weer-schuddend wakker. De varkens blijken toch nog niet uitgeschuurd en eentje schijnt flinke jeuk te hebben!?! Het lukt Jacqueline om de varkens weg te jagen, zij was alert want hoorde de drie niet-zo-kleine biggetjes al rondom onze James knorren. Om onszelf een rustige nacht te gunnen besluiten we toch maar om de rest van de nacht aan de andere kant van de afrastering door te brengen. De volgende ochtend geeft de aardige eigenaresse, enigszins verbaasd dat we buiten de poort de nacht hebben doorgebracht, als antwoord dat ze dit nog nooít hebben gedaan. Misschien was de aantrekkingskracht van de nieuwe blinkende strakke lak te groot of was het een uitdrukking van hun dankbaarheid voor onze vegetarische levenswijze?!? We besluiten dus toch maar om na de eerste nacht al verder Noordwaarts te rijden, richting het stuwmeer Albufeira do Alqueva. Het zien van water in het droge Zuiden van Portugal geeft toch een ander gevoel dan als je een rivier of meer in Nederland tegenkomt. In de droogste regio van Portugal, met slechts zo'n 500-600 millimeter regen per jaar, ligt het grootste kunstmatige meer van Europa met een oppervlakte van zo'n 250 vierkante kilometer en maar liefst 1.100 kilometer aan oevers. Waar tot in 2002 de Guadiana door de dalen stroomde ligt nu over een lengte van zo'n dikke tachtig kilometer het stuwmeer van Alqueva. Behalve als grootste waterreserve van Portugal wordt bij de ruim negentig meter hoge dam ook elektriciteit opgewekt. Dit jaar is het peil van het meer slechts zo'n 3 meter onder het maximale niveau en dat was de laatste jaren blijkbaar anders. Wij zijn in ieder geval helemaal verliefd op dit betoverende lang uitgerekte meer met zijn vele vertakkingen en vele kronkelende uitlopers tussen de 'voormalige heuveltoppen'.
6 Reacties
Het is heerlijk om in eigen land op vakantie te zijn! Om nog meer natuurschoon te zien hebben we koers gezet richting het Parque Natural do Vale do Guadiana (het natuurpark van de Guadiana- vallei) in het Oostelijke deel van de Alentejo. We willen dit rondreisje met onze camper graag maken om weer een beetje meer van het prachtige en uitgestrekte binnenland van Portugal te ontdekken, nu het daar nog niet écht te heet is. De Alentejo, een van de vijf regio's van Portugal met slechts zo'n dikke zevenhonderd duizend inwoners, is bijna even groot als het vasteland van Nederland en begint ten Noorden van de Algarve. Beide regio's strekken zich uit van de ruige Westkust tot aan de Spaanse grens waar de rivier de Guadiana Zuidwaarts stroomt. Als we via een hoge brug de Algarve verlaten en het natuurpark binnenrijden krijgen we meteen al een eerste betoverend uitzicht van de Alentejo. We kijken uit over een prachtig geel-groen rivierdal met een riviertje en bloeiende oleanders. Vanaf hier wordt het behoorlijk heuvelachtige landschap met vele bomen af en toe doorsneden door kleurrijke uitgesleten, deels droge, ravijntjes. Dit natuurpark lijkt minder typisch Alentejo, dus minder glooiende grasvelden en meer bochten, klimmetjes en afdalingen. Gelukkig en opmerkelijk genoeg zijn in deze arme en uitgestrekte streek de doorgaande wegen heel erg goed en dat rijdt dus wel zo prettig.
Alhoewel, de ruïnes van de zo'n zestig jaar geleden verlaten gebouwen van de mijn laten daarentegen zien hoe snel verval kan optreden en geven een speciale spookachtige sfeer. De afgravingen onthullen een prachtig palet aan kleuren en het rode ijzerhoudende water kleurt het plaatje op mysterieuze wijze in. Met de zeer hoge temperaturen van deze regio zal werken in deze oude mijn ongetwijfeld afzien zijn geweest (iets dat hier waarschijnlijk geldt voor al het zwaar fysieke werk). Bij dit opmerkelijke dorpje ligt nu gelukkig een stuwmeer met een Praia Fluvial, een aangelegd zandstrandje, waarin wij dankbaar ter afkoeling een duik nemen. De dichtstbijzijnde overnachtingsplek is een camping in Serpa, bijna zo'n 40 kilometer Noordwaarts. Dat doet pijn, want eigenlijk wilden we nog even in deze omgeving blijven om meer te zien. Als we echter eenmaal in Serpa de Romeinse stadsmuur en het aquaduct zien worden we wederom aangenaam verrast. Bij de wandeling binnen en op de stadsmuren wanen we ons echt weer even in de middeleeuwen en bewonderen we de hele nette en goed onderhouden oude straatjes en huizen. Een afgebroken stuk torentje balanceert boven de ingang en hebben ze maar gewoon sierlijk opgenomen in de bebouwing! Toch maar goed dat we hier zijn uitgekomen, want ook hier schieten we drie fotorolletjes vol. Terwijl het leven in de Westelijke Alentejo zich met name afspeelt langs de mooie ruige kustlijn van het natuurpark Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina liggen in het Oostelijke deel hoofdzakelijk kleine dorpjes van slechts enkele huizen en prachtige, hele oude plaatsjes met stadsmuren, kastelen en kerken met een rijke historie verborgen. Ver weg van alles en terug in de tijd klinkt misschien niet direct als een feest in de oren voor degene die wil flaneren in winkelstraten, een culinair snel opgewarmde hamburger wil eten of in polonaise van bar naar bar wil, maar wij worden erg vrolijk van de schoonheid en de rijke geschiedenis van de betoverende Alentejo. » De andere kant...
We rijden verder Noordwaarts over bochtige wegen door het grillige, bergachtige en beboste landschap van het binnenland van de Algarve. Tien meter voor een splitsing beslissen we dat we richting de Oostelijk gelegen camperplek gaan en niet Noordwaarts blijven rijden. Deze vrijheid hebben we gelukkig nog steeds bij het camperen in Portugal, ook ondanks de nieuwe camperregels. Heerlijk puur en vrij geldt hier zeker ook nog steeds voor de prachtige natuur die de grote afstanden tussen de enkele dorpjes waar we doorheen rijden verrijkt. Terwijl het aantal tegenliggers steeds minder wordt worden ook de kronkelende sterk stijgende en dalende wegen langzaam aan rechter en vlakker. Waar eerst de kleur groen overheerste, neemt langzaam het geel de overhand. Als we Concelho de Alcoutim, de meest Noordoostelijke gemeente van de Algarve tegen de Spaanse grens aan, zijn binnengereden is het landschap glooiend en zien we met name mooie uitgestrekte en dorre grasvelden met daarin verspreid bomen. De vrijheidservaring van het camperen in Portugal is sinds dit voorjaar helaas ingeperkt aangezien de regering de wet heeft aangepast waardoor wildkamperen niet meer is toegestaan. Gezien de grote hoeveelheid campers is dit enigszins begrijpelijk, maar met de claims dat 'campers' verantwoordelijk zijn voor de rotzooi ben ik het toch niet helemaal eens. Dit is namelijk ook niet iets wat ik in het algemeen waarneem. Helaas heeft iedere vorm van toerisme een impact en gaat niet iedereen even respectvol om met de natuur. Het directe contact door 'in de natuur te staan' gaat door de nieuwe wet echter verloren, maar jammer genoeg laat wildkamperen letterlijk zijn sporen achter in de natuur (zelfs ook door degenen die die hun afval netjes opruimen). Om te overnachten dienen we dus steeds een 'toegewezen' camperplek op te zoeken. De camperplek die we vandaag hebben uitgekozen is een van de weinige in de Algarve waar je nog gratis kunt overnachten en heeft behalve een leeg- en vulstation ook nog eens een heerlijk weids landelijk uitzicht. Het naastgelegen stuwmeertje ziet op dit moment helaas niet erg hoopgevend uit, want de echte zomer moet nog beginnen en het lijkt erop dat het water al jaren niet meer op enig peil is geweest. Dus een duik in deze paddenpoel zien we toch maar even niet zitten. Een voordeel is dat volgens ons, aangezien we op een officiële camperplek staan, kampeergedrag is toegestaan en ploffen we dus neer in onze stoeltjes. Ondanks dat het reeds vijf uur is geweest eerst nog maar even in de schaduw, want de zonkracht is gewoon weer negen vandaag. We zijn blij dat op deze hoger gelegen vlakte een stevig warm windje staat zodat het ondanks de hitte, zo tegen de 35 graden, toch nog goed te doen is. We trakteren onszelf op een heerlijk vijgen-amandelen-noten 'worstje' dat we kochten op de markt in Loulé. Geënthousiasmeerd door vanmiddag, tijdens onze lunch op de picknickplek bij Fonte Férrea, en de mooi aangelegde barbecues kan Jacqueline de drang om zelf ook te gaan grillen niet weerstaan. Als toetje worden we verwend met een prachtige zonsondergang. In deze tijd halveert de temperatuur 's nachts gelukkig nog, dus na een onbezorgde nacht worden we fris wakker. De volgende dag besluiten we gewoon nóg een dag op deze mooie plek te blijven, dat blijft toch het gemak en de vrijheid van een camper, ook nog steeds bij het camperen in Portugal. » De betoverende Alentejo...
We parkeren onze James, met zijn Portugese nummerbord en strak in de lak, tussen de kurkeiken en olijfbomen. Als we een beetje moe van de warmte en de rit neerploffen in onze stoeltjes worden we verwend met fluitende vogeltjes en zoemende bijtjes. Misschien hebben we nu zelfs nóg meer oog voor de schepping, want vandaag bezochten we maar liefst drie kerkjes!?! Op onze niet-uitgestippelde route lagen een aantal bezienswaardigheden die we niet aan ons voorbij konden laten gaan. Het kerkje van Almancil, Igreja Matriz de São Lourenço, heeft een verguld altaar en is volledig betegeld met azulejo's. De beroemde Portugese blauw beschilderde tegeltjes vertellen het verhaal van het leven van de heilige Lourenço. De uitbeeldingen en details zijn te veel om in een keer op te kunnen nemen en maken dit kerkje tot een bijzondere ervaring. Iets verder landinwaarts, in Loulé, is de bekendste markt van de Algarve. De mooie overdekte markthal in Oosterse bouwstijl is vandaag uiterst rustig, maar hoezo deze markt zo geroemd wordt gaat aan mij voorbij. Vlakbij ligt een kapelletje, Ermida de Nossa Senhora da Conceição, ook bekend om zijn azulejo's en altaar van houtsnijwerk met bladgoud. Net op het moment dat we van de gesloten deur weg willen lopen komt iemand lachend naar ons toegelopen en zegt dat ze de deur zal openmaken! De tegeltjes zijn wederom prachtig en gedetailleerd met blauw beschilderd en sieren hier het verhaal van Maria. Door alle prachtige decoraties zou je de plafondschildering bijna over het hoofd zien. De uitgebreide uitleg van de uiterst aardige vrouw maakt dit bezoek nog specialer. Ze is blij dat ze het verhaal in het Portugees kan vertellen en ze doet voor ons extra haar best om rustig en duidelijk te spreken! Met de verbeeltenissen op de tegeltjes en af en toe wat extra handgebaren lukt het ons om zo goed als alles te begrijpen. Enigszins verbaasd zien we dat de besnijdenis van Jezus ook is afgebeeld (dit vernemen wij voor het eerst, althans wij kunnen ons dit niet herinneren)!?! Onze Jezus lijkt hier in Portugal ook een beetje meer Arabiers dan in Nederland. Vrolijk en enthousiast lopen we naar buiten, mede doordat we behoorlijk blij zijn dat ons Portugese gehoor en 'het begrijpen van' toch langzaam aan de goede kant op gaat. De aantrekkingskracht van een koepelkerk boven op de heuvel is natuurlijk groot, maar het is het bijzondere altaarstuk van houtsnijwerk in het oude kapelletje dat de pelgrims trekt naar het heiligdom Santuário de Nossa Senhora da Piedade (Mãe Soberana). Het houten plafond van het kapelletje is prachtig beschilderd en de met hout beklede grote nieuwere koepelkerk is daarentegen schoon door zijn eenvoud. De vredige sfeer en rust zijn een contrast met het stadsleven. De vorige twee nachten stonden we op camperplekken aan de kust, midden in het toeristische deel van de Algarve (alhoewel het ons daar nog ongebruikelijk rustig leek). Inmiddels staan we dus iets verder noordoostelijker in het binnenland van de Algarve op een camperplek tussen het groen waar we de beschaving weer iets verder achter ons laten en waar we worden verwend met de schoonheid van de natuur. In de verte klinkt ieder kwartier het klokkenspel van het kerkje van Alportel en worden we herinnerd aan de magie en de vele indrukken van deze dag. » Camperen in Portugal...
Onze James heeft her en der roestplekken dus het wordt ondertussen toch écht wel tijd om actie te ondernemen. De eerste toelating op de weg was in 1997, maar inmiddels weten we dat Westfalia ook nog eventjes tijd nodig had om de bus tot camper om te bouwen, de bus is dus zelfs al van 1995. Toen we onze James kochten had hij ook al iets roest. Het leven aan de Atlantische kust is echter niet erg bevorderlijk of misschien beter gezegd té bevorderlijk. Parkeren op een klif met zeezicht is natuurlijk genieten, maar voor roest is dit ook genieten. Gelukkig weet de eigenaar van een lokale eenmansgrage die we ondertussen een beetje kennen een bedrijfje dat goed werk aflevert. Aangezien hijzelf ook nog twee autootjes heeft om door hun te laten spuiten spreken we bij zijn garage af. Wij Noordelingen weten dat je maar één moment hebt voor een goede eerste indruk. Netjes op tijd en dus ruim voor twee uur parkeren we onze James bij zijn garage en maken we een vluchtig praatje over hoe soepel de toelatingskeuring van onze James was gegaan. Zo tegen drieën komt de garagehouder licht geïrriteerd naar ons toe en vraagt hij zich hardop af waarom zijn landgenoten niet gewoon op tijd kunnen zijn. Maar hij heeft ze net gebeld en ze zeiden dat ze er in twintig tot dertig minuutjes zullen zijn, dus nog heel eventjes wachten. Zo'n drie kwartier later komen twee mannen in een autootje aangereden die naar mijn inzicht niet de meest ideale parkeerplek in het smalle doodlopende straatje kiezen. Het goede nieuws is dat het de autospuiters zijn! Tijdens het kwartiertje dat ze een andere auto bekijken en bespreken dienen ze tweemaal hun auto te verzetten omdat anderen claxonnerend proberen duidelijk te maken dat ze niet door kunnen. Met alle tijd en gemak wordt teruggelopen terug naar hun auto om die te verzetten. Bij de tweede keer mompelt hij zelfs verbaasd: 'Alweer? Nog een auto?!?'. Toen we de dag ervoor heel eventjes in de rij stonden te wachten om een adreswijziging door te geven spraken we met een Engelsman. We moeten buiten wachten, want binnen mag uiteraard maar een persoon per balie. Wijzend naar een van de twee balies in de winkel waaraan iemand staat te praten zegt de waarschijnlijk gepensioneerde golfer (afgaande op het logo van een golf-resort op zijn t-shirt): 'Misschien hebben ze het nu wel gewoon over het weer of wat ze in het weekend hebben gedaan!. Dat weet je hier gewoon niet en het maakt ze echt niets uit.'. Lachend zeg ik dat wij Noordelingen hier nog wel wat van kunnen leren. Wíj zouden gaan jagen en stressen als anderen eventjes staan te wachten. Portugezen blijven gewoon rustig en hebben (en geven!) alle tijd. Hij zegt dat hij na zo'n 10 jaar weet dat het in Portugal zo gaat en ondanks dat hij zich hier ook wel bij neer heeft gelegd kan zijn Engelse mentaliteit het nog steeds niet accepteren. Een Portugese twintiger die ook zit te wachten en ons Noordelingen aanhoort zegt lachend en gebarend: 'Dit is beter voor het hart!'. En spreek dat maar eens tegen! Behalve een sociaal praatje kan het ook zijn dat de medewerker gewoon goede uitleg aan het geven is. Want, dat blijft ons opvallen, als Portugezen iets uitleggen vertellen ze je ook graag en zonder enige moeite enkele malen hetzelfde (ondanks dat je aangeeft dat het duidelijk is) of geven ze extra informatie waarover je je kunt afvragen of dit wel echt zo relevant en nodig is. Portugezen zijn toch zulke lieve en behulpzame mensen. In de tijd dat we, inmiddels ietsje meer dan eventjes, op de autospuiters aan het wachten waren besloot Jacqueline om maar eventjes naar het lokale supermarktje te lopen waar ze lekker brood hebben. Ondanks dat we weten dat ze soms ook wel eens ietsje later open gaan verwachten we dat ze nu inmiddels wel open zijn (tussen een en drie uur zijn ze gesloten voor de middagpauze). Dus daar stond Jacqueline voor een gesloten deur te wachten totdat, zo'n twintig minuutjes later(!?!), de vriendelijke medewerkster met natte haren aankwam. Maar dat maakt niets uit, want we waren toch al aan het wachten. Jacqueline kent de aardige medewerksters inmiddels en maakt als ze bij haar aan de kassa is nog even een kort praatje over hoe het gaat (wel maar kort want er staan nog meer mensen in de rij bij de kassa). Een beetje lachend zegt ze zachtjes: 'Sorry, ik was ietsje te laat. Ik ben in de pauze eventjes naar het strand geweest!'. Iets dat op zich niets geks is als je zo dicht bij de zee woont en werkt, vergelijk het maar met het Nederlandse blokje om in de pauze. Gelukkig was Jacqueline, ondanks het wachten, ruim op tijd terug om bij het gesprek met de autospuiters te zijn. Zij nemen, uiteraard, alle tijd en geven advies over wat het beste is om te doen. Al goed kijkend blijkt de roest helaas toch pijnlijker en nijpender te zijn dan we dachten. Gelukkig staat de garage eigenaar ons bij me de noodzakelijke vertaling en uitleg. Dit bedrijf knapt Duitse campers op, dus ze zijn bekend met onze Noord-Europese maatstaven. Zelfs het extra op en neer laten rijden blijkt, door het lage Portugese uurloon, financieel interessant te zijn. Binnenkort gaat onze James een heel uitgebreide scrub-, wellness- en verjongingsbehandeling krijgen. Als de spuiters zeggen dat het wel zo'n twee tot drie weken zou kunnen gaan duren zegt de garagehouder voorzichtig knikkend: 'Reken maar op een weekje langer.'. Op dit moment blijken ze niet zoveel werk te hebben. We kunnen namelijk al in oktober worden ingepland, dus daarop hoeven we in ieder geval niet erg lang te wachten. » Even geduld a.u.b...
Na een overnachting en het bijbehorende legen en vullen op de camperplaats van Alferce rijden we verder omlaag en omhoog, verder naar een volgend stuwmeer. Het bergachtige Portugal is bijzonder geschikt voor stuwmeren en die zijn op hun beurt weer bijzonder nuttig tijdens de volledig droge zomers, dus daar wordt handig gebruik van gemaakt. Degene die van klimmen en verzuurde kuiten houdt zal zich hier ook bijzonder goed amuseren. Zorg wel dat je een bandenreparatiesetje bij je hebt want het kan even duren voordat je iemand anders tegenkomt en je bent in het binnenland ook zo buiten bereik van wifi! Onze mifi en dus ook de navigatie op de telefoon doet het al niet meer sinds we het authentieke en gezellige dorpje Alferce hebben verlaten en op onze (helaas niet zo gedetailleerde) wegenkaart is het hier verdacht leeg. We dalen verder omlaag en genieten van het groene Portugese landschap. Na zo’n 15 kilometer komt de eerste afslag naar rechts, het bord zegt naar Sapeira en Silves, en Silves is inderdaad de richting die we op willen gaan. Dus we verlaten de doorgaande weg want je weet maar nooit wanneer je wéér eens rechtsaf kunt slaan en om uit te komen op een grote doorgaande weg is weer net niet de bedoeling. Na enkele kilometers rijden we opnieuw het gebied in van de bosbranden (we rijden nu weer in Westelijke richting en dit is het gebied waar we gisteren op uit keken). We slingeren omhoog en omlaag, van links naar rechts, van rechts naar links en weer omlaag en omhoog door een volledig verlaten niemandsland. Prachtig, zeker ook als bijrijder! Helaas doet onze James alweer een tijdje een beetje ‘vervelend’ (waarschijnlijk heeft hij hier zelf ook geen grip op, want hij heeft het altijd goed met ons voor). Hij stottert alsof een beginnende chauffeur rijdt en komt dan maar tot 3.000 toeren. Ons trucje door opnieuw te starten dat tot nu toe behoorlijk goed werkte lijkt te zijn uitgewerkt, maar gelukkig kunnen we toch steeds gewoon verder. Maar op zo’n weg zonder enige afslagen en waar geen huisje of auto is te zien ervaar je dit toch net even anders. En behalve dat wordt ik ondertussen ook benieuwd naar wáár we uit gaan komen, want ik had al lang verwacht een van de twee stuwmeren te zien?!? Gelukkig verschijnt langzaam aan af en toe weer eens een huisje. En in een keer, helemaal uit het niets, verschijnt voor ons de donkerrode kasteelmuur van Silves en zijn we spontaan weer terug in de bewoonde wereld. De 25 kilometer lange weg doet inderdaad wat het bord beloofde en gaat rechtstreeks en zonder enige afslag naar Silves! We zijn nu weliswaar iets verder Westelijk dan gewenst, maar nu kunnen we dan wel ook meteen even het broodnodige inslaan. Iets dat handig is want het laatste sneetje is toch alweer een paar uur geleden in het buikje van Jacqueline verdwenen. Als we bij Barragem do Arade aankomen nemen we meteen een duik in het heerlijke heldere zoete water. Het spreekwoordelijke kwik (van de thermometer die we niet hebben) is inmiddels namelijk behoorlijk omhoog gegaan en met zo’n 35 graden en UV9 is verkoeling echt wel bijzonder prettig en welkom. Hier in de regio van Silves is het een paar graden warmer dan aan de kust en behalve dat is hier minder en ook nog eens een warmere wind (en helaas dus ook niet echt verkoelend). Met een prachtig uitzicht op het stuwmeer en de daarachterliggende bergen sluiten we weer een mooie dag af. Kunnen we weer omhoog gaan klimmen om in ons warme nestje terecht te komen. Nu het avond is gaat de temperatuur wel weer omlaag, maar morgen gaat die gewoon weer net zo ver omhoog. » Een vreemd gevoel...
Met onze James op weg richting het Monchique-gebergte willen we eerst een tussenstop maken bij het stuwmeer Barragem da Bravura. Zodra je te Noorden van Bensafrim bent verdwijnt de bebouwing uit het zicht en na de paar huizen van Cotífo bevind je je echt in het verlaten binnenland. We hopen op een leuk plekje aan en een frisse duik in het meer. De wind blijkt toch echter net té enthousiast en we kunnen toch minder dicht bij het meer komen dan gedacht. We hebben deze weg al eens in 2015 gereden, maar het blijkt dan toch weer dat het opgeslagen beeld in je hoofd niet helemaal klopt met de werkelijkheid. Eerst even lunchen en een siësta en dan rustig verder omhoog en verder het binnenland in. Na een klein stukje over de grote ‘provinciale’ weg tussen Aljezur en Monchique nemen we toch weer snel een afslag Noordwaarts. Dit kleine weggetje hebben we gelukkig wel goed onthouden. Inmiddels op zo’n 400 honderd meter boven zeeniveau dalen we eerst met diverse haarspeldbochten flink omlaag, uiteraard om vervolgens weer omhoog en weer omlaag naar links en naar rechts voort te slingeren door dit prachtige groene landschap. Af en toe is een tiental meter onverhard of zitten flínke scheuren in de weg, maar dat mag de pret van deze mooie rit niet drukken. Aan de Noordzijde van de Monchique, waar vorig hevige bosbranden zijn geweest, krijgen we na een flinke klim omhoog een indruk van de omvang. We zien afgebrande hellingen zo ver we kunnen kijken, afgewisseld met enkele groene hellingen die op de een of andere manier door het vuur bespaard zijn gebleven. We zien dat het vuur tot vlakbij de enkele huisjes (die hier slechts heel af toe liggen) is gekomen, gered door de brandweer. Als je hier staat kun je niet verzinnen hoe je zo’n heftige brand in zo’n verlaten gebied met slechts een enkele geasfalteerde weg kunt bestrijden. Gelukkig is de veerkracht van de natuur groot, want de verbrande en kale eucalyptusbomen zijn al opnieuw aan de grond uitgesprongen en de kurkeiken die zichzelf door hun kurk hebben kunnen beschermen hebben alweer nieuwe blaadjes. En ook de lage begroeiing en struiken zijn weer vol goede moed en enthousiasme uit de as herrezen. Echter is van het zo typische Portugese landschap toch echt nog geen sprake en tegelijkertijd zou het je niet eens kunnen opvallen als je dit niet kent. We parkeren onze James voor de nacht in dit gebied van volledige stilte, met zicht op de top van de Monique en met een panorama met twee gezichten. Als we de volgende dag verder omhoog rijden zien we dat het vuur echt tot héél dichtbij het bergplaatsje Monchique is geweest. Hier heeft de brandweer met man en macht gestreden en al het mogelijke gedaan om het vuur tegen te houden. Vorig jaar is alleen al bij deze brand door meer dan 1.400 brandweerlieden, ondersteund door militairen en 14 brandweervliegtuigen, gestreden tegen het gigantische vuur. Zodra wij aan het Portugese binnenland denken ruiken we de geur van eucalyptus. Logisch want het gebied van Monchique bestaat voor zo’n driekwart uit eucalyptusbomen of eigenlijk beter gezegd eucalyptusbommen want de uitgestrektheid en hevigheid van de branden is mede aan deze prachtige bomen te danken. Het plaatsje lijkt gelukkig onaangetast, maar opmerkelijk genoeg blijken de zuidelijke hellingen van de Monchique toch weer verbrand en kaal (in totaal is vorig jaar 27.000 hectare verbrand!). Een triest beeld dat zich blijft herhalen als we verder rijden naar Alferce en zover we met ons blote oog kunnen zien. Toe we deze weg vorig jaar reden, zo’n drie weken voor de branden, reden we door bosgebied en nu kunnen we overal om ons heen de verte in kijken. We zijn de foto’s van vorig jaar gaan bekijken omdat we het niet konden geloven, maar dit beeld blijkt helaas toch echt te kloppen en wordt ook nog eens bevestigd door de streetviewbeelden op het internet. » Omlaag en omhoog...
De meeste relaties hebben wel een of andere datum met een voor hun bijzondere betekenis, zoals de trouw-, samenwoon- of verkeringsdatum. Wij behoren tot die romantische groep die een week (of soms zelfs nóg later) ná de datum het ons pas weer inschiet!?! Gelukkig geldt dit voor beiden en dat scheelt weer een relatiecrisis. Maar wij hebben nu dus ook zo’n speciale datum die we waarschijnlijk(!?!) niet zullen vergeten, namelijk 15 februari 2018. Alhoewel ik zelf meer heb met de echte dag van de week. Dus dat het vorig jaar een donderdag was zegt mij qua (her)beleving eigenlijk meer en daardoor voelt voor mij de datum dus eigenlijk een dag te laat. Maar dus een jaar geleden die dag waar we nog geen seconde spijt van hebben gehad. Ook al was alles al eerder in gang gezet, deze dag was de grote echte aftrap van een bewogen jaar voor ons. De laatste weken hebben we regelmatig teruggedacht en ons een aantal malen afgevraagd wat we tóen een jaar geleden aan het doen waren. Tóen hadden we de James gekocht en ‘s avonds zaten we het (ver)koopcontract te tekenen. Waarschijnlijk zaten we nú ergens op de zolder en waren we spullen aan het inpakken en nú waren we met de vaders de kasten aan het demonteren. En (eer)eergisteren was het carnavalsdinsdag en was de verhuizer de spullen aan het inladen. Jammer dat we het afwerklijstje niet meer hebben, want we blijken toch ook enkele gaten in het geheugen te hebben en nu zouden we echt met veel meer plezier hierop gekeken hebben. Maar vandaag, of dus eigenlijk gisteren, dus onze grote dag! Het tekenen bij de notaris en na het uitzwaaien bewogen we ons in onze James, ons nieuwe huis, richting het Zuidwesten. En van een bewogen jaar kun je rustig spreken als je dit voor twee derde deel in een camper hebt doorgebracht. Een jaar dat we afsloten zonder in een bewegende en wiegende maar oh zo gezellige camper te slapen. Daarentegen hadden we van die extraatjes die het leven aangenaam maken, oftewel we zijn de winter in ieder geval lekker warm en comfortabel doorgekomen. Dit was echter ook weer een tijd waarbij enige vastheid en afspraken de bewegingen en vrijheid enigszins inperkten. Dus dit was ook wel weer aanpassen en proberen een nieuw ritme te vinden. Zo heeft iedere situatie zijn eigen uitdagingen en voors en tegens, een camper of een huis, de winter en de zomer. We zijn dus niet, zoals het meest logisch en vanzelfsprekende is voor dit jaargetijde, in een winterslaapje terechtgekomen zoals we dit normaal gezamenlijk met de natuur doen. Integendeel, een jaar later voelt 15 februari voor ons als de ingang van een nieuw jaar en lente tegelijkertijd, want behalve terugkijken naar alle veranderingen van het afgelopen jaar is dit ook weer even een goed moment om te evalueren en vooruit te kijken. Welke stappen willen we nu gaan zetten. Welke koers stippelen we dit nieuwe jaar uit en welke bewegingen willen we nu gaan maken. Want met of zonder kompas, je bent zelf degene die de juiste richting geeft aan je leven… » Een kriebelend verlangen...
De extra kosten die het rondtrekken met een camper met zich meebrengt hebben we de vorige keer besproken. In dit tweede deel geven we een inzichtje in de kosten van de andere (Nederlandse) verplichtingen die blijven doorlopen en verklappen we ook welke kostenposten afvallen. Mooi meegenomen is dat zodra je een huishoudboekje begint bij te houden je direct zuiniger wordt (maar gelukkig neemt dit ook wel weer af na de eerste maanden)! Ondanks dat behappen de kosten voor hetgeen wij dagelijks naar binnen werken toch zo’n €8,45 per dag, dit bedrag is voor vegetarische / veganistische boodschappen zonder kilo’s zoete en zotte lekkernijen, frisdranken, alcohol en andere vormen van drugs of verslavingen. Portugal is in tegenstelling wat vaak gedacht wordt zeker niet goedkoop. De meeste groenten, fruit en brood zijn wel iets goedkoper, maar andere producten zijn zelfs duurder dan in Nederland. En eigenlijk kun je datzelfde ook voor uiteten zeggen, het is wel goedkoper maar daar heb je het dan ook wel mee gezegd. Aan extra’s zoals uiteten, excursies en bijvoorbeeld kaartjes of een presentje hebben wij gemiddeld €4,75 per dag gespendeerd. Behalve onszelf dienen we ook nog het materiële en de financiële systemen te voeden! Aan de verzekeringen (voor inboedel, aansprakelijkheid, rechtsbijstand en uitvaart) en banken betalen we €2,50 per dag. De ziektekostenverzekering (voor twee personen) is met €6,86 per dag een echte prijsknaller. Mocht je overigens ook nog tot de uitverkorene behoren die het eigen risico mag opmaken dan dien je daar dus zelfs nog €2,10 bij op te tellen! En om een beetje te volgen wat allemaal om ons heen gebeurd maken wij gebruik van een mifi (mobile wifi) om te internetten en een slimme telefoon, daar hebben we €1,24 per dag voor over. Dus bovenop het enthousiaste getal van €12,95 voor het reizen en overnachten van het vorige blog komt nog eens €23,80 voor boodschappen, extraatjes en vaste kosten. En dan zitten we dus ineens op een totaal van €36,75 per dag!?! Dit bedrag geeft wel echt behoorlijk uitgeklede kosten weer en dus zonder onverwachte uitgaven, nieuwe kleren en spullen of reparaties, onderhoud of afschrijving. Aangezien wij gekozen hebben om onze inboedel tijdelijk bij de verhuizer op te slaan komt voor onze situatie hier nog eens €3,10 per dag bij (vandaar dus ook dat wij wel nog een inboedelverzekering hebben). Toch ook een flink bedrag, maar alles eerst voor weggeefprijzen verkopen en daarna nieuw kopen is ook niet erg zinnig. En behalve dat, de spullen die in die kasten stonden stonden daar ook niet alleen maar te staan én deze hebben toch echt ook een tijdelijk plekje nodig. Wij hebben dus gekozen om ons huis te verkopen en daardoor vervallen natuurlijk ook een aantal kosten. Als de aanzienlijke kosten van een hypotheek of de huur tegen deze bovenstaande bedragen worden afgezet blijkt de harde werkelijk van een huis een behoorlijk blok aan het been. En zonder een huis maar in een camper valt ook geen rekening van de gemeente en het waterschap op de deurmat. En dus ook geen rekeningen van elektriciteit, gas en water, de opstalverzekering, het TV-abonnement of de internetprovider. En dat is best eens lekker. Voor een reis van een half jaar naar het zonnige Zuiden is het niet helemaal reëel om te laten overkomen dat alle kosten van een huis als sneeuw voor de zon verdwijnen. Want zodra je weer een nieuwe plek wilt binnentreden wordt je natuurlijk weer ontgoocheld door alles wat weer tevoorschijn wordt getoverd. Voor degene die na al dit en en en het een beetje duizelig is geworden en na al dit optellen de telling toch een beetje is kwijtgeraakt hebben we twee mooie afbeeldingen toegevoegd. En die afbeeldinkjes zijn dan weer iets waar je helemaal niets aan hebt als je het verhaaltje niet gelezen hebt want en en en is toch weer net iets anders dan één en één is twee. Maar zoals jullie weten… behaalde resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst. » Een bewogen jaar...
Menigeen zal zich wel eens hebben afgevraagd ‘wat kost dat wel allemaal niet!?!’. En het schijnt weer tijd te zijn om terug te kijken, lijstjes en goede voornemens, dus dat komt goed uit. Wij hebben ons huishoudboekje goed bijgehouden en geven een inzichtje in de kosten van ons camperleven. De volgende getallen zijn gebaseerd op een half jaartje leven en wonen in een camper, inclusief de reis van Nederland naar de meest Zuidwestelijke punt van Europa. We hebben vele soorten camperaars gezien en iedereen zal wel zijn eigen prioriteiten hebben of stellen. Wij behoren niet tot de zuinigste en zeker ook niet tot de luxe categorie, dus waarschijnlijk zijn we nog steeds gewoon lekker gemiddeld?!? Kortom wat het óns heeft gekost en dit een beetje toegelicht met misschien zelfs enkele gratis tips. Laten we beginnen met de directe kosten die een camperreis met zich meebrengt. We hebben in de eerste zes maanden net geen 7.000 kilometer gereden, dat is gemiddeld 38 kilometer per dag. Wij hebben een groot deel van deze tijd binnen een kuststrook van zo’n 30 kilometer doorgebracht, dus onze kilometers zijn waarschijnlijk minder dan als je voortdurend doorreisd. Ondanks dat slurpt de diesel met zo’n 14,6 cent per kilometer toch de eerste €5,55 per dag op (maar gelukkig betaal je deze dan toch liever dan aan je woon-werkverkeer). In Portugal betaal je overigens €1,30 / €1,50 voor een litertje! Behalve dat betaal je op Franse, Spaanse en Portugese snelwegen tol, hier komt dus ook nog €1,50 per dag aan tol bij. Dit met extra grote dank aan Frankrijk die met zijn €188 oftewel €1,00 per dag wel behoorlijk op dit getal drukt. Door geautomatiseerde tolpoortjes en onze hoogte van 3,15 meter kwamen wij in klasse 3 terecht, dit was onterecht maar daar kwamen we uiteraard pas later achter. Frankrijk is echter moeilijk te ontwijken als je naar het Iberisch schiereiland wilt rijden en gezien het jaargetijde hadden wij nu eenmaal gekozen zo snel mogelijk zuidwaarts te reizen (maar alleen al voor de tol geldt dat vliegen goedkoper kan zijn). Gelukkig betaal je voor een camper een zogenoemd kwarttarief bij de Nederlandse belastingdienst, oftewel je hoeft eigenlijk maar één kwartaal per jaar wegenbelasting te betalen (iets dat gezien het gewicht van zo’n mobiel huis de lasten beduidend lichter maakt). Voor de wegenbelasting en autoverzekering betalen we €4,00 per dag en voor de reisverzekering komt daar €0,23 per dag bij. Een reisverzekering hoeft uiteraard niet, maar anders ben je enkel voor noodzakelijke medische kosten verzekerd. Houdt bij de verzekeringen wel de kleine lettertjes in de gaten, want als je langere tijd in het buitenland verblijft gelden soms spontaan andere voorwaarden (bijvoorbeeld hoe lang je maximaal in het buitenland mag zijn).
» En en en…
|
Onderwerpen
Alles
Verhalen
Nieuwste verhalen...
Eerste verhaal... Overzicht alle verhalen... De andere kant... De betoverende Alentejo... Camperen in Portugal... We worden verwend... Blij en gelukkig... Een onbegrijpbare fantasyfilm... Even geduld a.u.b... Heel eventjes wachten... Gewoon rustig voort... Een beetje Portugees... Verplicht in quarantaine... Een vreemd gevoel... Omlaag en omhoog... Omhoog en omlaag... Een kriebelend verlangen... Een bewogen jaar... En en en… Wat kost dat… Omringd door luxe… In een keer… Met onrustige kriebels… Dat is pech… We hebben feest… De Portugese huizenmarkt… Een orka gered… En weer verder… In een sprookje… Een warm vaarwel… Nog even rust… De eerste vier… Tussen de Spanjaarden… Natuurpark Ria Formosa... Even op vakantie… Tussen de diertjes… Het is verbazingwekkend… Even een rondje… Een vermakelijk schouwspel… De vredige schoonheid… Op ons wensenlijstje… Even geen tijd… Te midden van… Rustig en onrustig… Om te lachen… Een zoute douche… Anders dan anders… De eerste week… Naar het Zuiden… Relaxed en chill… Een heerlijke nacht… Een flink eind… We zijn terug… Over de grens... De mooie vierde… En dan ineens... Onderweg in Frankrijk... In vijf minuutjes... Daar gaan ze... Twee serieuze stappen... Sinds 2021 is overnachten met de camper in Portugal alleen nog toegestaan op de daarvoor aangegeven plaatsen.
all rights reserved
|