Toen we het natuurpark Parque Natural do Vale do Guadiana uitreden werd het landschap eerst gedomineerd door olijfgaarden. Daarna zagen we zo ver we konden kijken uitgestrekte grasgele velden met vele steeneiken. Aan weerszijden van de weg staat kilometerslange afrastering met aan de andere kant de 'eindeloze' vrijheid voor grazende runderen. De schapen liggen met name gezellig bij elkaar in de schaduw van de eiken. Wij staan nu ook met onze James aan de juiste kant van de draad, dus ín zo'n typisch glooiend grasgeel Alentejo veldje tussen de eikenbomen. We hadden een camperplek uitgekozen bij iemand die schapen, geiten, kippen en varkens heeft en waar het mogelijk is om door het kopen van haar eigen producten te overnachten. Eenmaal voor de poort vertelt de eigenaresse op een volledig normale en relaxte manier dat we dit prachtige 'landje' daadwerkelijk delen met drie varkens. Als de drie porcos pretos voor een kennismakingsrondje om ons heen beginnen te snuffelen als we buiten in onze stoeltjes zitten lijken we de goedkeuring te hebben gekregen en wandelen ze weer rustig verder. Het avondeten vinden ze blijkbaar behoorlijk lekker ruiken en ditmaal wil het drietal onze tafel niet zo een-twee-drie verlaten, dus 'vluchten' wíj twee halverwege ons romantische diner toch maar snel onze camper in (mét ons eten uiteraard). Als ik lekker relaxed in bed tot de conclusie kom dat we, ondanks het behoorlijk ongelijke terrein, bijzonder goed waterpas staan, begint onze camper heen en weer te schudden! Een van de varkens kan de aantrekking niet weerstaan en is zich aan het schuren tegen onze pas nieuw gespoten James?!? We krijgen hem weggejaagd, alhoewel hij niet van harte afdruipt. Als ik uren later als Doornroosje lig te dromen word ik, net op het moment dat de prinses van Mértola mij verleidelijk in mijn ogen aankijkt, behoorlijk heftig heen-en-weer-schuddend wakker. De varkens blijken toch nog niet uitgeschuurd en eentje schijnt flinke jeuk te hebben!?! Het lukt Jacqueline om de varkens weg te jagen, zij was alert want hoorde de drie niet-zo-kleine biggetjes al rondom onze James knorren. Om onszelf een rustige nacht te gunnen besluiten we toch maar om de rest van de nacht aan de andere kant van de afrastering door te brengen. De volgende ochtend geeft de aardige eigenaresse, enigszins verbaasd dat we buiten de poort de nacht hebben doorgebracht, als antwoord dat ze dit nog nooít hebben gedaan. Misschien was de aantrekkingskracht van de nieuwe blinkende strakke lak te groot of was het een uitdrukking van hun dankbaarheid voor onze vegetarische levenswijze?!? We besluiten dus toch maar om na de eerste nacht al verder Noordwaarts te rijden, richting het stuwmeer Albufeira do Alqueva. Het zien van water in het droge Zuiden van Portugal geeft toch een ander gevoel dan als je een rivier of meer in Nederland tegenkomt. In de droogste regio van Portugal, met slechts zo'n 500-600 millimeter regen per jaar, ligt het grootste kunstmatige meer van Europa met een oppervlakte van zo'n 250 vierkante kilometer en maar liefst 1.100 kilometer aan oevers. Waar tot in 2002 de Guadiana door de dalen stroomde ligt nu over een lengte van zo'n dikke tachtig kilometer het stuwmeer van Alqueva. Behalve als grootste waterreserve van Portugal wordt bij de ruim negentig meter hoge dam ook elektriciteit opgewekt. Dit jaar is het peil van het meer slechts zo'n 3 meter onder het maximale niveau en dat was de laatste jaren blijkbaar anders. Wij zijn in ieder geval helemaal verliefd op dit betoverende lang uitgerekte meer met zijn vele vertakkingen en vele kronkelende uitlopers tussen de 'voormalige heuveltoppen'.
6 Reacties
Het is heerlijk om in eigen land op vakantie te zijn! Om nog meer natuurschoon te zien hebben we koers gezet richting het Parque Natural do Vale do Guadiana (het natuurpark van de Guadiana- vallei) in het Oostelijke deel van de Alentejo. We willen dit rondreisje met onze camper graag maken om weer een beetje meer van het prachtige en uitgestrekte binnenland van Portugal te ontdekken, nu het daar nog niet écht te heet is. De Alentejo, een van de vijf regio's van Portugal met slechts zo'n dikke zevenhonderd duizend inwoners, is bijna even groot als het vasteland van Nederland en begint ten Noorden van de Algarve. Beide regio's strekken zich uit van de ruige Westkust tot aan de Spaanse grens waar de rivier de Guadiana Zuidwaarts stroomt. Als we via een hoge brug de Algarve verlaten en het natuurpark binnenrijden krijgen we meteen al een eerste betoverend uitzicht van de Alentejo. We kijken uit over een prachtig geel-groen rivierdal met een riviertje en bloeiende oleanders. Vanaf hier wordt het behoorlijk heuvelachtige landschap met vele bomen af en toe doorsneden door kleurrijke uitgesleten, deels droge, ravijntjes. Dit natuurpark lijkt minder typisch Alentejo, dus minder glooiende grasvelden en meer bochten, klimmetjes en afdalingen. Gelukkig en opmerkelijk genoeg zijn in deze arme en uitgestrekte streek de doorgaande wegen heel erg goed en dat rijdt dus wel zo prettig.
Alhoewel, de ruïnes van de zo'n zestig jaar geleden verlaten gebouwen van de mijn laten daarentegen zien hoe snel verval kan optreden en geven een speciale spookachtige sfeer. De afgravingen onthullen een prachtig palet aan kleuren en het rode ijzerhoudende water kleurt het plaatje op mysterieuze wijze in. Met de zeer hoge temperaturen van deze regio zal werken in deze oude mijn ongetwijfeld afzien zijn geweest (iets dat hier waarschijnlijk geldt voor al het zwaar fysieke werk). Bij dit opmerkelijke dorpje ligt nu gelukkig een stuwmeer met een Praia Fluvial, een aangelegd zandstrandje, waarin wij dankbaar ter afkoeling een duik nemen. De dichtstbijzijnde overnachtingsplek is een camping in Serpa, bijna zo'n 40 kilometer Noordwaarts. Dat doet pijn, want eigenlijk wilden we nog even in deze omgeving blijven om meer te zien. Als we echter eenmaal in Serpa de Romeinse stadsmuur en het aquaduct zien worden we wederom aangenaam verrast. Bij de wandeling binnen en op de stadsmuren wanen we ons echt weer even in de middeleeuwen en bewonderen we de hele nette en goed onderhouden oude straatjes en huizen. Een afgebroken stuk torentje balanceert boven de ingang en hebben ze maar gewoon sierlijk opgenomen in de bebouwing! Toch maar goed dat we hier zijn uitgekomen, want ook hier schieten we drie fotorolletjes vol. Terwijl het leven in de Westelijke Alentejo zich met name afspeelt langs de mooie ruige kustlijn van het natuurpark Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina liggen in het Oostelijke deel hoofdzakelijk kleine dorpjes van slechts enkele huizen en prachtige, hele oude plaatsjes met stadsmuren, kastelen en kerken met een rijke historie verborgen. Ver weg van alles en terug in de tijd klinkt misschien niet direct als een feest in de oren voor degene die wil flaneren in winkelstraten, een culinair snel opgewarmde hamburger wil eten of in polonaise van bar naar bar wil, maar wij worden erg vrolijk van de schoonheid en de rijke geschiedenis van de betoverende Alentejo. » De andere kant...
We rijden verder Noordwaarts over bochtige wegen door het grillige, bergachtige en beboste landschap van het binnenland van de Algarve. Tien meter voor een splitsing beslissen we dat we richting de Oostelijk gelegen camperplek gaan en niet Noordwaarts blijven rijden. Deze vrijheid hebben we gelukkig nog steeds bij het camperen in Portugal, ook ondanks de nieuwe camperregels. Heerlijk puur en vrij geldt hier zeker ook nog steeds voor de prachtige natuur die de grote afstanden tussen de enkele dorpjes waar we doorheen rijden verrijkt. Terwijl het aantal tegenliggers steeds minder wordt worden ook de kronkelende sterk stijgende en dalende wegen langzaam aan rechter en vlakker. Waar eerst de kleur groen overheerste, neemt langzaam het geel de overhand. Als we Concelho de Alcoutim, de meest Noordoostelijke gemeente van de Algarve tegen de Spaanse grens aan, zijn binnengereden is het landschap glooiend en zien we met name mooie uitgestrekte en dorre grasvelden met daarin verspreid bomen. De vrijheidservaring van het camperen in Portugal is sinds dit voorjaar helaas ingeperkt aangezien de regering de wet heeft aangepast waardoor wildkamperen niet meer is toegestaan. Gezien de grote hoeveelheid campers is dit enigszins begrijpelijk, maar met de claims dat 'campers' verantwoordelijk zijn voor de rotzooi ben ik het toch niet helemaal eens. Dit is namelijk ook niet iets wat ik in het algemeen waarneem. Helaas heeft iedere vorm van toerisme een impact en gaat niet iedereen even respectvol om met de natuur. Het directe contact door 'in de natuur te staan' gaat door de nieuwe wet echter verloren, maar jammer genoeg laat wildkamperen letterlijk zijn sporen achter in de natuur (zelfs ook door degenen die die hun afval netjes opruimen). Om te overnachten dienen we dus steeds een 'toegewezen' camperplek op te zoeken. De camperplek die we vandaag hebben uitgekozen is een van de weinige in de Algarve waar je nog gratis kunt overnachten en heeft behalve een leeg- en vulstation ook nog eens een heerlijk weids landelijk uitzicht. Het naastgelegen stuwmeertje ziet op dit moment helaas niet erg hoopgevend uit, want de echte zomer moet nog beginnen en het lijkt erop dat het water al jaren niet meer op enig peil is geweest. Dus een duik in deze paddenpoel zien we toch maar even niet zitten. Een voordeel is dat volgens ons, aangezien we op een officiële camperplek staan, kampeergedrag is toegestaan en ploffen we dus neer in onze stoeltjes. Ondanks dat het reeds vijf uur is geweest eerst nog maar even in de schaduw, want de zonkracht is gewoon weer negen vandaag. We zijn blij dat op deze hoger gelegen vlakte een stevig warm windje staat zodat het ondanks de hitte, zo tegen de 35 graden, toch nog goed te doen is. We trakteren onszelf op een heerlijk vijgen-amandelen-noten 'worstje' dat we kochten op de markt in Loulé. Geënthousiasmeerd door vanmiddag, tijdens onze lunch op de picknickplek bij Fonte Férrea, en de mooi aangelegde barbecues kan Jacqueline de drang om zelf ook te gaan grillen niet weerstaan. Als toetje worden we verwend met een prachtige zonsondergang. In deze tijd halveert de temperatuur 's nachts gelukkig nog, dus na een onbezorgde nacht worden we fris wakker. De volgende dag besluiten we gewoon nóg een dag op deze mooie plek te blijven, dat blijft toch het gemak en de vrijheid van een camper, ook nog steeds bij het camperen in Portugal. » De betoverende Alentejo...
We parkeren onze James, met zijn Portugese nummerbord en strak in de lak, tussen de kurkeiken en olijfbomen. Als we een beetje moe van de warmte en de rit neerploffen in onze stoeltjes worden we verwend met fluitende vogeltjes en zoemende bijtjes. Misschien hebben we nu zelfs nóg meer oog voor de schepping, want vandaag bezochten we maar liefst drie kerkjes!?! Op onze niet-uitgestippelde route lagen een aantal bezienswaardigheden die we niet aan ons voorbij konden laten gaan. Het kerkje van Almancil, Igreja Matriz de São Lourenço, heeft een verguld altaar en is volledig betegeld met azulejo's. De beroemde Portugese blauw beschilderde tegeltjes vertellen het verhaal van het leven van de heilige Lourenço. De uitbeeldingen en details zijn te veel om in een keer op te kunnen nemen en maken dit kerkje tot een bijzondere ervaring. Iets verder landinwaarts, in Loulé, is de bekendste markt van de Algarve. De mooie overdekte markthal in Oosterse bouwstijl is vandaag uiterst rustig, maar hoezo deze markt zo geroemd wordt gaat aan mij voorbij. Vlakbij ligt een kapelletje, Ermida de Nossa Senhora da Conceição, ook bekend om zijn azulejo's en altaar van houtsnijwerk met bladgoud. Net op het moment dat we van de gesloten deur weg willen lopen komt iemand lachend naar ons toegelopen en zegt dat ze de deur zal openmaken! De tegeltjes zijn wederom prachtig en gedetailleerd met blauw beschilderd en sieren hier het verhaal van Maria. Door alle prachtige decoraties zou je de plafondschildering bijna over het hoofd zien. De uitgebreide uitleg van de uiterst aardige vrouw maakt dit bezoek nog specialer. Ze is blij dat ze het verhaal in het Portugees kan vertellen en ze doet voor ons extra haar best om rustig en duidelijk te spreken! Met de verbeeltenissen op de tegeltjes en af en toe wat extra handgebaren lukt het ons om zo goed als alles te begrijpen. Enigszins verbaasd zien we dat de besnijdenis van Jezus ook is afgebeeld (dit vernemen wij voor het eerst, althans wij kunnen ons dit niet herinneren)!?! Onze Jezus lijkt hier in Portugal ook een beetje meer Arabiers dan in Nederland. Vrolijk en enthousiast lopen we naar buiten, mede doordat we behoorlijk blij zijn dat ons Portugese gehoor en 'het begrijpen van' toch langzaam aan de goede kant op gaat. De aantrekkingskracht van een koepelkerk boven op de heuvel is natuurlijk groot, maar het is het bijzondere altaarstuk van houtsnijwerk in het oude kapelletje dat de pelgrims trekt naar het heiligdom Santuário de Nossa Senhora da Piedade (Mãe Soberana). Het houten plafond van het kapelletje is prachtig beschilderd en de met hout beklede grote nieuwere koepelkerk is daarentegen schoon door zijn eenvoud. De vredige sfeer en rust zijn een contrast met het stadsleven. De vorige twee nachten stonden we op camperplekken aan de kust, midden in het toeristische deel van de Algarve (alhoewel het ons daar nog ongebruikelijk rustig leek). Inmiddels staan we dus iets verder noordoostelijker in het binnenland van de Algarve op een camperplek tussen het groen waar we de beschaving weer iets verder achter ons laten en waar we worden verwend met de schoonheid van de natuur. In de verte klinkt ieder kwartier het klokkenspel van het kerkje van Alportel en worden we herinnerd aan de magie en de vele indrukken van deze dag. » Camperen in Portugal...
We zijn blij en gelukkig dat we de gebeurtenissen van ruim een jaar in levende lijven met onze ouders konden bespreken en dat voelt toch écht prettig en anders. Toen we emigreerden zeiden we nog dat Portugal slechts drie uurtjes vliegen is! Echter vanaf het moment dat het (bijna) onmogelijk is gemaakt om te reizen lijkt zo'n zelfde jaar toch in een keer langer te duren. En Nederland is ook in een keer veel verder weg?!? Opmerkelijk hoe zo'n reisbeperking en blokkades zo'n ander gevoel en beleving kunnen geven van afstand en tijd! Dus de vreugde om elkaar nu even 'in het echt' te kunnen zien voelde extra fijn! Eenmaal bij elkaar bleek het na vijf minuten eigenlijk weer aan te voelen alsof we vorig weekend nog de laatste keer op bezoek waren geweest (gelukkig maar en gelukkig is dit wederzijds)?!? Wellicht komt dit mede ook doordat het zo gemakkelijk is om met beeld te kunnen bellen, maar dit evenaart toch niet het directe contact! Speciaal voor ons hadden ze echt alles uit de kast gehaald om ons te entertainen en te pleasen (misschien stiekem wel om ons over te halen te blijven). We werden in de watten gelegd met onder andere Limburgse vlaai, chocolade en wc-papier. Ze hadden natte sneeuw, een beetje sneeuw en nóg meer sneeuw voor ons geregeld. Zelfs hagelbuien, nachtvorst en een regenbui van een hele dag! En zelfs ook een zonnetje met typische Nederlandse luchten! Voor ons is het weer ruim van ondergeschikt belang, wij zijn gekomen om bij onze familie te zijn. En gelukkig was de ontvangst warm! Ter voorkoming van enige twijfel of discussie of we de afstandsregels wel hebben nageleefd, hebben we na pittig debat besloten om geen foto's met andere personen te plaatsen. Gelukkig herinneren we ons nog alle momenten en zullen we deze koesteren. Ondanks dat van de al weinige vluchten naar Faro alsnog een behoorlijk aantal is geschrapt, vliegen wij volgens planning (gelukkig maar). Ook voor de terugvlucht zetten we ons masker weer op en betreden we de filmset. En warempel (en gelukkig) hebben we wederom een negatieve testuitslag. Voor de goedkoopste RT PCR-test die we konden vinden betaalden we 'slechts' 85 euro per persoon!?! De prettige bijkomstigheid was wel dat deze test beduidend minder heftig en irriterend was! Bij het boarden blijkt het heel belangrijk te zijn dat je kunt aantonen dat je een negatief RT PCR-testbewijs hebt om het vliegtuig en Portugal in te mogen en gelukkig hebben wij die. Of op het testbewijs dezelfde naam staat als op je boardingpass en paspoort wordt bij ons daarentegen niet gecontroleerd?!? Bij het inchecken dienden we ook de voor de Portugese gezondheidsdienst benodigde passenger locator card te uploaden, zodat bekend is waar en naast wie je in het vliegtuig hebt gezeten. Ondanks het grotendeels lege vliegtuig controleren ze streng of iedereen op zijn toegewezen stoel zit. Dus vandaag gezellig naast elkaar, zonder extra te betalen, zit er niet in. Of toch? Ik mag twee rijen naar voren gaan zitten, dus wij kunnen bij elkaar zitten. Misschien mijn natuurlijke charmes of toch gewoon een lieve stewardess?!? En als we in Faro uit het vliegtuig stappen en verwachten deze film te verlaten worden we via een ongebruikelijke route naar controlebalies geleid?!? Hier wordt zorgvuldig het testcertificaat met het paspoort gecontroleerd! En als extra verrassing wordt ons medegedeeld dat reizigers uit Nederland veertien dagen in quarantaine dienen te gaan?!? Door het oplopende besmettingscijfer in Nederland is dit per vandaag ingegaan!?! Lachend en nog een beetje in ongeloof lopen we naar buiten. In ieder geval zijn we opgelucht dat ons deze hereniging niemand meer afneemt en zijn we terug, via een onbegrijpbare fantasyfilm én een bekende omgeving en vertrouwde gezichten. Blij en gelukkig verdwijnen we weer in ons eigen sprookje. » We worden verwend...
Ondanks dat onze wereld lijkt te zijn omgetoverd in een enge en onbegrijpbare fantasyfilm gaan we op pad. Echter wel in een episode waarin reizen naar een ander land bijna onmogelijk wordt gemaakt, iets dat volledig onwerkelijk aanvoelt binnen een EU waar grenzen verdwenen leken en burgers recht op vrij verkeer hebben. Maar de realiteit blijkt dus helaas anders en het lijkt alsof we meewandelen in de nog niet uitgebrachte Suske en Wiske en de opgesloten Wappies. Vol verbazing gaan we van plaatje naar plaatje en van dag naar dag waarin demonen zich proberen schuilen te houden, de grenzen der rijken worden versterkt en slechteriken hun plannetjes hebben gesmeed. Desondanks zijn wij klaar voor dit 'avontuur' en gewapend met een fles desinfectiegel en met een dikke trui en winterjas in de aanslag trekken we de deur van ons huisje achter ons dicht. Gelukkig gaan vanaf Faro weer de eerste vluchten naar Nederland en is Portugal op dit moment 'veilig', en dat is al een opluchting op zich. Angst hebben we niet, maar we zijn vol verlangen om na meer dan een jaar onze familie weer te ontmoeten. Voordat we de vertrekhal van het vliegveld ingaan verwarmen we ons met de 'laatste' zonnestralen en ademen we nog even enkele malen de frisse en heerlijke Portugese lucht in. Want voor de komende uren schijnt het beter voor je eigen en/of andermans gezondheid te zijn om door een mondkapje te ademen. Dat we microvezels en de eigen vochtige 'uitlaatgassen' inademen dienen we hier klaarblijkelijk voor over te hebben. Op het vliegveld domineert leegte en de enkele reiziger loopt gemoedelijk in de stille en voor deze aantallen passagiers buitenproportionele vertrekhallen. Zonder te hoeven aansluiten aan enige rij bij de douane en boarding gate wachten we in de lege gate totdat we het vliegtuig in kunnen. We vliegen overigens net een paar dagen voordat passagiers vanuit Portugal naar Nederland geen test meer hoeven te doen, tja. Tegenwoordig veranderen de regels bijna met de dag, maar deze was dan toevallig prettig geweest. Maar wij hebben het begeerde bewijs, hét bewijs dat we dienen te overleggen om de grens over te mogen en het vliegtuig in te kunnen, het negatieve testresultaat! Een extraatje dat, behalve extra onzekerheid, regel/planwerk en kosten, het reizen en de wereld veiliger schijnt te maken. Een juiste diagnose kan alleen worden gegeven door medici én een 'positieve' testuitslag, maar alleen een negatief testbewijs bepaalt of je een ander land in mag?!? Maar met alle gekheid op een stokje, ik dien te bekennen dat ik gegild heb bij die test. Ik had slechts verwacht dat iemand met een wattenstaafje even in mijn neus zou gaan peuteren, dus zeker niet dat dit watje zover naar binnen werd geduwd dat dit bijna in mijn gehemelte eruit kwam!?! Hoezo een watje? Maar we dachten dat we hier voorlopig niet aan konden ontkomen en vonden het desondanks nodig om toch te gaan. We laten de Portugese geuren even aan onze neus voorbij gaan en stijgen keurig op tijd met slechts dertien passagiers naar hogere regionen. De gedachten dat dit vluchtje per persoon wel een héle grote milieu-impact heeft probeer ik maar los te laten, maar meehelpen duwen is ook niet echt een optie. Ik krijg het idee alsof we zijn beland in een sprookje, van Assepoester en de grote boze wolf. Laten we hopen dat in onze hedendaagse versie ook het immorele en kwade wordt verslagen. Het goede en zuivere zegeviert toch altijd(?), zoals ook in een onbegrijpbare fantasyfilm. » Blij en gelukkig...
Vroeger, toen alles veel beter was, had je soms een storing op tv. Dan kreeg je het testbeeld met van die gekleurde blokjes en de tekst 'even geduld a.u.b.'. In ons huurhuisje hebben we geen tv en tv-aansluiting en dat bevalt ons prima. Tijdens de winteravonden kijken wij op onze laptop een of ander nostalgisch 'videootje' of iets actueels van een paar dagen of weken geleden via uitzending gemist. Als de internetverbinding het even niet aankan blijft het beeld gewoon vast hangen, dan wachten we ongeduldig en hopen we vol spanning dat we verder kunnen kijken. Voor velen die immigreren is het 'terug naar waar de tijd een beetje meer stil staat' of waar de tijd in ieder geval lijkt te hebben stil gestaan één van de redenen en hiertoe behoren wij zeker. Zoals te zien in programma's op tv waarin mensen vertrekken is ook één van de dingen die moeilijk blijkt te zijn dat wij Nederlanders, en zeker voor degene die Zuidelijk gaan, ook iets meer geduld dienen te hebben. Wij waren (en zijn) ons daar terdege van bewust en denken dat we dit aankunnen! Tegelijkertijd blijven we ons toch ook afvragen en verbazen waarom het (bijna) allemaal ietsje langer duurt. Toen we onze James naar de spuiter brachten hadden we goede hoop dat hij snel klaar zou zijn en het misschien maar ietsje langer zou duren dan de aangegeven twee tot drie weken. De spuiter wilden hem namelijk echt donderdag één oktober hebben en niet pas de maandag erna. Toen we anderhalve week later vol verwachting gingen kijken zagen we dat onze James echter nog exact op dezelfde plek stond waar we hem hadden geparkeerd?!? Zijn collega was niet meer komen opdagen (echt waar!), maar morgen was een andere camper klaar en dan kon onze naar binnen. Weer vijf dagen later bleek onze James nog steeds geen millimeter verplaatst, maar dat vonden de kippen en de hondjes die eronder lagen waarschijnlijk helemaal niet erg. Gelukkig hadden we twee weken een autootje van een lieve Portugese vriendin mogen lenen, maar die waren nu dus inmiddels om. Na een maand en enige reclamatie dat twee tot drie weken toch inmiddels ruim voorbij zijn en we geen auto hebben regelt hij een autootje voor ons dat we kunnen lenen. Regelmatig gaan we weer eens kijken en iedere keer is inderdaad wel weer iets gedaan, maar dat komt toch niet in de buurt van onze verwachtingen. Het goede nieuws is wel steeds dat over een weekje onze James klaar is! De onderlinge uitwisseling van gedachten loopt helaas ook niet erg vlot tussen een Portugees sprekende Bulgaar en onze twee mondjes vol Portugese woorden. Ik dien te bekennen dat dit toch bijna echt zo overkomt als in de tv-programma's (waar ook wij en waarschijnlijk vele kijkers inderdaad hun vraagtekens bij zetten). Voor ons en onze James geldt dus voorlopig toch nog steeds even geduld alstublieft. Het invoerproces van onze James is ook nog niet helemaal afgerond. Inmiddels heeft het IMT (de Portugese RDW) de legeskosten van € 165 in ontvangst genomen en een formulier met een stempel opgestuurd met 'entrada' (een woord met zo'n 22 verschillende betekenissen, van ingang tot toelating). In plaats van een toegezonden kenteken, waar we op hoopten, kregen we twee weken later een brief dat voor campers ook een gaskeuring door een erkende installateur dient te worden verstrekt (dit blijkt in Portugal sinds 2019 te verplicht zijn). Via enkele telefoontjes komen we uit bij een bedrijf dat door heel Portugal zit en ook de gasinstallatie in campers mag keuren. Op de dag van de afspraak zouden ze ons een half uurtje van tevoren bellen. Dus direct na het telefoontje van de Portugees sprekende monteur springen we in de auto om ook naar de garage te rijden. Toen even later een Engels sprekende medewerkster ons belde en zich verontschuldigde dat de inspectie vandaag door omstandigheden niet door kon gaan, concludeerden we dat het misverstand toch echt was gekomen doordat wij het Portugees niet helemaal goed hadden begrepen. Toen ik vroeg of hij al ter plaatse was zei hij inderdaad 'nee', waarop ik hem vrolijk uitlegde dat ik dan de locatie nog wel even zou sms'en. Bij de tweede afspraak heeft Jacqueline twee uur in de auto zitten wachten, maar dit keer geen bericht en ook wederom geen gasinspectie. Laten we zeggen 'gelukkig maar', want we hadden toch niet bij de James gekund aangezien de eigenaar van de spuiterij ook niet was verschenen (ondanks dat we toch echt zelf hadden gezien dat hij het groot op zijn kalender had geschreven). Het Portugese werkwoord voor wachten en hopen is hetzelfde (esperar) en dat zal ongetwijfeld niet toevallig zo ontstaan zijn. Op zich kun je je in Portugal heel goed redden met Engels, maar als je het echte Portugal in gaat is Portugees toch onoverkomelijk. Behalve dat vinden wij dit ook vanzelfsprekend en respectvol naar het land en de inwoners en doen we ook echt ons best om de Portugese taal te ontcijferen. Maar toch, door de voor ons ongebruikelijke klanken, het binnensmondse, de neusklanken en een snelle uitspraak waarbij alles aan elkaar wordt geplakt heb ik toch meestal geen enkel idee wat ze terug zeggen (iets dat Jacqueline gelukkig iets beter afgaat). Ik ben eerlijk gezegd altijd al blij als ze me antwoord geven, maar dan begint het dus eigenlijk pas! Dus ondanks onze lessen en serieuze pogingen hebben ook wij af en toe een storing en trage verbinding en kijken ook wij regelmatig met een blik van even geduld a.u.b.. » Een onbegrijpbare fantasyfilm...
Onze James heeft her en der roestplekken dus het wordt ondertussen toch écht wel tijd om actie te ondernemen. De eerste toelating op de weg was in 1997, maar inmiddels weten we dat Westfalia ook nog eventjes tijd nodig had om de bus tot camper om te bouwen, de bus is dus zelfs al van 1995. Toen we onze James kochten had hij ook al iets roest. Het leven aan de Atlantische kust is echter niet erg bevorderlijk of misschien beter gezegd té bevorderlijk. Parkeren op een klif met zeezicht is natuurlijk genieten, maar voor roest is dit ook genieten. Gelukkig weet de eigenaar van een lokale eenmansgrage die we ondertussen een beetje kennen een bedrijfje dat goed werk aflevert. Aangezien hijzelf ook nog twee autootjes heeft om door hun te laten spuiten spreken we bij zijn garage af. Wij Noordelingen weten dat je maar één moment hebt voor een goede eerste indruk. Netjes op tijd en dus ruim voor twee uur parkeren we onze James bij zijn garage en maken we een vluchtig praatje over hoe soepel de toelatingskeuring van onze James was gegaan. Zo tegen drieën komt de garagehouder licht geïrriteerd naar ons toe en vraagt hij zich hardop af waarom zijn landgenoten niet gewoon op tijd kunnen zijn. Maar hij heeft ze net gebeld en ze zeiden dat ze er in twintig tot dertig minuutjes zullen zijn, dus nog heel eventjes wachten. Zo'n drie kwartier later komen twee mannen in een autootje aangereden die naar mijn inzicht niet de meest ideale parkeerplek in het smalle doodlopende straatje kiezen. Het goede nieuws is dat het de autospuiters zijn! Tijdens het kwartiertje dat ze een andere auto bekijken en bespreken dienen ze tweemaal hun auto te verzetten omdat anderen claxonnerend proberen duidelijk te maken dat ze niet door kunnen. Met alle tijd en gemak wordt teruggelopen terug naar hun auto om die te verzetten. Bij de tweede keer mompelt hij zelfs verbaasd: 'Alweer? Nog een auto?!?'. Toen we de dag ervoor heel eventjes in de rij stonden te wachten om een adreswijziging door te geven spraken we met een Engelsman. We moeten buiten wachten, want binnen mag uiteraard maar een persoon per balie. Wijzend naar een van de twee balies in de winkel waaraan iemand staat te praten zegt de waarschijnlijk gepensioneerde golfer (afgaande op het logo van een golf-resort op zijn t-shirt): 'Misschien hebben ze het nu wel gewoon over het weer of wat ze in het weekend hebben gedaan!. Dat weet je hier gewoon niet en het maakt ze echt niets uit.'. Lachend zeg ik dat wij Noordelingen hier nog wel wat van kunnen leren. Wíj zouden gaan jagen en stressen als anderen eventjes staan te wachten. Portugezen blijven gewoon rustig en hebben (en geven!) alle tijd. Hij zegt dat hij na zo'n 10 jaar weet dat het in Portugal zo gaat en ondanks dat hij zich hier ook wel bij neer heeft gelegd kan zijn Engelse mentaliteit het nog steeds niet accepteren. Een Portugese twintiger die ook zit te wachten en ons Noordelingen aanhoort zegt lachend en gebarend: 'Dit is beter voor het hart!'. En spreek dat maar eens tegen! Behalve een sociaal praatje kan het ook zijn dat de medewerker gewoon goede uitleg aan het geven is. Want, dat blijft ons opvallen, als Portugezen iets uitleggen vertellen ze je ook graag en zonder enige moeite enkele malen hetzelfde (ondanks dat je aangeeft dat het duidelijk is) of geven ze extra informatie waarover je je kunt afvragen of dit wel echt zo relevant en nodig is. Portugezen zijn toch zulke lieve en behulpzame mensen. In de tijd dat we, inmiddels ietsje meer dan eventjes, op de autospuiters aan het wachten waren besloot Jacqueline om maar eventjes naar het lokale supermarktje te lopen waar ze lekker brood hebben. Ondanks dat we weten dat ze soms ook wel eens ietsje later open gaan verwachten we dat ze nu inmiddels wel open zijn (tussen een en drie uur zijn ze gesloten voor de middagpauze). Dus daar stond Jacqueline voor een gesloten deur te wachten totdat, zo'n twintig minuutjes later(!?!), de vriendelijke medewerkster met natte haren aankwam. Maar dat maakt niets uit, want we waren toch al aan het wachten. Jacqueline kent de aardige medewerksters inmiddels en maakt als ze bij haar aan de kassa is nog even een kort praatje over hoe het gaat (wel maar kort want er staan nog meer mensen in de rij bij de kassa). Een beetje lachend zegt ze zachtjes: 'Sorry, ik was ietsje te laat. Ik ben in de pauze eventjes naar het strand geweest!'. Iets dat op zich niets geks is als je zo dicht bij de zee woont en werkt, vergelijk het maar met het Nederlandse blokje om in de pauze. Gelukkig was Jacqueline, ondanks het wachten, ruim op tijd terug om bij het gesprek met de autospuiters te zijn. Zij nemen, uiteraard, alle tijd en geven advies over wat het beste is om te doen. Al goed kijkend blijkt de roest helaas toch pijnlijker en nijpender te zijn dan we dachten. Gelukkig staat de garage eigenaar ons bij me de noodzakelijke vertaling en uitleg. Dit bedrijf knapt Duitse campers op, dus ze zijn bekend met onze Noord-Europese maatstaven. Zelfs het extra op en neer laten rijden blijkt, door het lage Portugese uurloon, financieel interessant te zijn. Binnenkort gaat onze James een heel uitgebreide scrub-, wellness- en verjongingsbehandeling krijgen. Als de spuiters zeggen dat het wel zo'n twee tot drie weken zou kunnen gaan duren zegt de garagehouder voorzichtig knikkend: 'Reken maar op een weekje langer.'. Op dit moment blijken ze niet zoveel werk te hebben. We kunnen namelijk al in oktober worden ingepland, dus daarop hoeven we in ieder geval niet erg lang te wachten. » Even geduld a.u.b...
Misschien iets te rustig voort gaat het met het invoeren van onze James. Waarom en waarmee is me eigenlijk niet altijd even duidelijk. Het blijkt toch met name gewoon… rustig… wachten… op antwoorden. Het IMT, Instituto da Mobilidade e dos Transportes (de Portugese RDW), was een hele tijd gesloten, dus dat zal ook niet echt mee meehelpen. Aangezien onze James inmiddels 23 jaar is hebben we niet alle papieren voor het invoeren die ze in Portugal wensen. De meeste voertuigen hebben een COC (Certificate of Conformity) of homologatie, maar onze uit 1997 dus nét niet. Dat ons type nog niet Portugees-gehomologeerd is was het eerste antwoord dat we kregen (alhoewel dat natuurlijk niet echt het antwoord was waarop we zaten te wachten). Dat houdt in dat het traject voor ons anders wordt en daardoor helaas niet makkelijker. Aangezien we reeds meerdere malen hadden gelezen dat een auto invoeren in Portugal toch al een behoorlijke uitdaging is, hadden we wel al besloten het grootste deel uit handen te geven. En dat blijkt een goede keus, want als je dit allemaal zelf dient te doen lijkt me dit een hele serieuze puzzel. Voor het opstarten van de invoerprocedure dient een DAV, Declaração Aduaneiro de Veículo, te worden ingediend en daar dient een Modelo 9 met voertuiggegevens te worden bijgevoegd. De volgende stap, voor ons, was dus meer technische specificaties van ons voertuig krijgen. Daarvoor dienden we eerst honderd euro naar Mercedes in Portugal over te maken. Vol spanning keken we uit naar de post! In plaats van de ontbrekende voertuigspecificaties kregen we het door ons ingevulde formulier Modelo 9 terug met 'slechts' een prachtig zegel. Dit formulier Modelo 9 mét zegel bleken we nodig te hebben om naar de keuring te kunnen. We hadden inmiddels ook begrepen dat de inspectie Tipo B (nova matrícula) voor het invoeren behoorlijk uitgebreider zou zijn dan de jaarlijkse autokeuring (IPO, Inspeção Periódica Obrigatória, de Nederlandse APK). Een van de vereiste bij deze inspectie is het checken van het motornummer. Als we aan de balie de afspraak inplannen benadrukken ze nog dat wíj de locatie van het motornummer dienen aan te wijzen!?! Dus onze Nederlandse genen stonden meteen op actief (die bezitten we dus nog steeds). Ik heb nog nooit zolang onder een motorkap gekeken en gezocht, maar vergeefs. Zelfs met de aanwijzing van Mercedes en na een uur met een monteur konden we geen nummer vinden, dan toch maar zo naar de keuring. Tijdens de keuring, waar we overigens zo'n dikke achtenzeventig euro voor betalen, doorlopen we (ogenschijnlijk) dezelfde stappen als de andere auto's voor de periodieke keuring. Bij ons worden als extraatje de maten van ons voertuig genoteerd en wordt een mooi tekeningetje van de indeling van onze camper gemaakt. We dienen buiten te wachten, in de veronderstelling dat nog een tweede deel zal volgen. Na een tijdje komt de inspecteur met de papieren en de boodschap dat alles goed is en onze James is goedgekeurd! We hadden als 'extraatje' een brief van Mercedes met het motornummer (tijdens productie) afgegeven en dit vond hij klaarblijkelijk voldoende (denken we)! Inmiddels zijn we zo'n 8 weken verder en kan eindelijk de digitale DAV worden ingediend. Én mogen we zo'n honderdzestig euro overmaken naar Mercedes voor de technische gegevens van ons voertuig (als je in bezit bent van een COC/homologatie hoeft dit niet). Nu hebben we in ieder geval toch 'al' een aantal stappen van de invoer afgerond en dus gaan we, gewoon zoals dat hier hoort, rustig aan voort. » Heel eventjes wachten...We hebben dus besloten om Nederland een beetje achter ons te laten en gaan proberen om een beetje Portugees te worden. Voordat we naar Portugal kwamen hadden we ons reeds bij onze Nederlandse gemeente uitgeschreven. Het inschrijven als resident in Portugal bestaat slechts uit een aantal stappen. Na onze quarantaine van twee weken konden we naar de Junta de Freguesia, het bestuur/kantoortje van de ‘deelgemeente’. We krijgen, uiteraard uiterst vriendelijk en behulpzaam, uitgelegd hoe dat in deze gemeente gaat. Hier kan dat alleen met een Atestado, een getuigenverklaring van twee echte Portugezen met stemrecht(!) die bevestigen dat je daadwerkelijk op het adres dat je opgeeft woont. We moesten even hard nadenken, want die échte Portugezen dienen ook nog te zijn ingeschreven in dezelfde Freguesia, oftewel de parochie zoals de vertaalmachines zo mooi vertalen. We hebben inmiddels enkele echte Portugezen in onze kring en gelukkig kennen we ook iemand uit een van deze dorpjes! Zonder problemen wilde hij dit voor ons doen en hij stelt zijn ex-vrouw voor als tweede persoon. Natuurlijk, want het zijn van die echte vriendelijke Portugezen! Bij de Junta zeiden ze nog dat we ook iemand uit de supermarkt of de padaria konden vragen, maar onze twee getuigen namen het toch uiterst serieus. Met een bica en bolo maken we het goed met ze! Na heen en weer mailen met de getuigen en de Junta konden we twee weekjes later onze Atestados, met officieel watermerk en handtekening, ophalen (en dat voor slechts twee maal €4,00). Toevalligerwijs exact op onze datum van uitschrijving uit Nederland (die we extra zo laat mogelijk hadden gezet). We zijn een beetje Portugees! Met deze Atestado kun je vervolgens naar de Câmara Municipal, het stadhuis, voor de Certificado de Registo, het Burgerregistratiecertificaat. Aangezien de noodtoestand in Portugal van kracht was kon dat alleen digitaal via de serviços online van de gemeente. Weer uiterst behulpzaam en vriendelijk krijgen we per mail uitleg hoe we dit kunnen doen. Om hier een account voor aan te maken heb je een Número Identificação Fiscal (NIF), een Portugees fiscaal nummer, en de Atestado (of een ander bewijs dat je hier een huis hebt) nodig. Aangezien je een NIF eigenlijk bij alles wat je in Portugal dient te regelen nodig hebt hadden we voor mij zo eentje al eens aangevraagd. Nadat we mijn account hadden aangemaakt en dit werd goedgekeurd konden we inloggen om voor mij het Certificado de Registo aan te vragen. Behalve een lijst met vragen om in te vullen dien je een kopie van het paspoort (voor- en achterzijde), de Atestado, de NIF en het betaalbewijs te uploaden. Het bedrag van €15,00 maak je gewoon per bank over naar de gemeente. Na nog enkele mailtjes en doorsturen van documenten (ergens was het klaarblijkelijk toch niet helemaal goed gegaan) ontvang ik mijn Certificado de Registo de Cidadão da União Europeia. Dus ik ben dan weer een beetje meer Portugees! Met dit bewijs kun je vervolgens het adres van de NIF omzetten naar het Portugese adres. Dit doe je bij de Finanças, maar het ‘gemeentelijke belastingkantoor’ is dicht tijdens de noodtoestand. Maar ook dit kan gelukkig digitaal, namelijk via het Portal das Finanças. We hebben toch enkele telefoontjes en mailtjes nodig gehad om erachter te komen dat je ook als estrangeiro een account kunt aanmaken, uiteraard met je NIF. De codes om in te loggen sturen ze echter op naar je oude Nederlandse adres dat op de NIF staat!?! Na een weekje komt daar inderdaad netjes de brief met inlogcode aan! Via het e-balcão, de digitale balie, van het Portal das Finanças worden de gestelde vragen snel beantwoord en na het uploaden van je Atestado en je paspoort wordt het adres gewijzigd. Je gewijzigde NIF wordt vervolgens opgestuurd naar je Portugese adres! Klein detail, op ons Portugese adres komt helaas geen post aan. Ja dat kan hier nog, alhoewel dit toch ook redelijk uitzonderlijk is. Maar zelfs als we ze dit enkele malen aangeven krijgen we uiterst vriendelijk steeds het antwoord ‘ja, we sturen het u op per post op’. Voor Jacqueline dienen we eerst een nieuwe NIF aan te vragen. Dat kan ook via mijn e-balcão van het Portal das Finanças. Je krijgt echter per post een brief die je vervolgens dient te onderteken en terug dient te sturen én je dient een gecertificeerde kopie van je paspoort op te sturen. Tja, mijn gewijzigde NIF is ook nog niet aangekomen… De in Portugal uitgeroepen noodtoestand is inmiddels al weken slechts nog maar ramptoestand en alles mag, onder bepaalde restricties, weer open zijn. De Finanças blijft aangeven dat ze nog niet open zijn en blijven doorverwijzen naar het Portal das Finanças, uiteraard vriendelijk en behulpzaam. Nogmaals leggen we de situatie per e-mail uit en de aanhouder wint, een dag later hebben we een afspraak! Euh, we? Alleen Jacqueline mag mee naar binnen! Gelukkig wil de uiterst vriendelijke en behulpzame medewerkster mij wel een afdruk van mijn gewijzigde NIF geven, aan de voordeur wel te verstaan. In de paar minuutjes dat ik voor de deur van de Finanças sta te wachten gebaren twee voorbijrijdende auto’s naar mij of ‘ze’ eindelijk open zijn!?! Jacqueline komt in ieder geval lachend naar buiten met haar NIF. Ze hoefde niet eens te betalen, waarschijnlijk het bijkomend voordeel van een ‘gesloten kantoor’! We zijn beide blij dat het eindelijk gelukt is, we zijn zelfs blij met een nummer om belasting te mogen betalen. Klein detail is wel dat het eerst op het oude Nederlandse adres dient te worden gezet, dat kon niet meteen op haar Portugese adres (zoals dat op haar Atestado staat). Maar hiermee kunnen we wel voor haar bij de Câmara Municipal een account aanmaken en haar Certificado de Registo aanvragen. Als ze deze heeft dienen we weer contact op te nemen met de Finanças om het adres van haar NIF te wijzigen naar haar Portugese adres?!? Maar daar kunnen we haar even voor mailen heeft ze ons beloofd! Na zo’n tien weken na onze quarantaine, en uiteraard mede door de noodtoestand, heeft ook Jacqueline haar Certificado de Registo de Cidadão da União Europeia. Nu zijn we beiden ingeschreven en voelen we ons een beetje meer Portugees. Gelukkig hebben we dit slechts tussendoor hoeven te doen en konden we ondertussen ook genieten van de Portugese zon en de prachtige stranden (sinds we daar weer naar toe mogen). Nu hoeven we ons alleen nog even aan te melden bij de Portugese gezondheidszorg. En aangezien we mijn NIF op Portugees adres hebben kunnen we nu ook gaan beginnen met het invoeren van onze James!?! Eens kijken of het lukt om onze James ook een beetje Portugees te maken! » Gewoon rustig voort...
|
Onderwerpen
Alles
Verhalen
Nieuwste verhalen...
Eerste verhaal... Overzicht alle verhalen... De andere kant... De betoverende Alentejo... Camperen in Portugal... We worden verwend... Blij en gelukkig... Een onbegrijpbare fantasyfilm... Even geduld a.u.b... Heel eventjes wachten... Gewoon rustig voort... Een beetje Portugees... Verplicht in quarantaine... Een vreemd gevoel... Omlaag en omhoog... Omhoog en omlaag... Een kriebelend verlangen... Een bewogen jaar... En en en… Wat kost dat… Omringd door luxe… In een keer… Met onrustige kriebels… Dat is pech… We hebben feest… De Portugese huizenmarkt… Een orka gered… En weer verder… In een sprookje… Een warm vaarwel… Nog even rust… De eerste vier… Tussen de Spanjaarden… Natuurpark Ria Formosa... Even op vakantie… Tussen de diertjes… Het is verbazingwekkend… Even een rondje… Een vermakelijk schouwspel… De vredige schoonheid… Op ons wensenlijstje… Even geen tijd… Te midden van… Rustig en onrustig… Om te lachen… Een zoute douche… Anders dan anders… De eerste week… Naar het Zuiden… Relaxed en chill… Een heerlijke nacht… Een flink eind… We zijn terug… Over de grens... De mooie vierde… En dan ineens... Onderweg in Frankrijk... In vijf minuutjes... Daar gaan ze... Twee serieuze stappen... Sinds 2021 is overnachten met de camper in Portugal alleen nog toegestaan op de daarvoor aangegeven plaatsen.
all rights reserved
|