Met onrustige kriebels in de buik zien we hoe het weer in Nederland zich begint voor te bereiden op onze terugkeer. Hier is het uiteraard(!) nog steeds hoogzomer. Af en toe is het ’s avonds een beetje merkbaar dat dit weer niet oneindig is en ook hier gaat de zon merkbaar eerder onder (dat is overigens rond deze datum ongeveer op hetzelfde tijdstip als in Nederland). September is voor de Portugezen en de ervaren / slimme vakantieganger de meest geliefde zomermaand, gewoon top zomerse temperaturen met weinig wind en een (relatief) warme zee. Het landschap staat, na een maand of drie vier zonder regen, nu wel in groot contrast met het voorjaar. De roodbruine droge aarde kleurt prachtig met het groen van de bomen. Het blijft ons echter verbazen dat we zelfs nu nog steeds mooie wilde plantjes in bloei zien staan. Dit jaar is september een héle warme topmaand, wij kunnen ons zó’n goede septembermaand niet herinneren en we zijn ook nog niet met zoveel gemak de zee ingelopen (of we zijn inmiddels ietsje stoerder en meer gewend). Het zeewater is nu een graadje of 21 / 22 en dat is voor hier in het Westen van de Algarve bíjzónder aangenaam. De Portugezen begrijpen het weer dit jaar nog steeds niet!?! Ondanks dat het gewoon de hele zomer zonnig, warm en droog is geweest is dit jaar klaarblijkelijk voor hun toch anders. Het lijkt ook alsof het weer nog steeds een maand of zo achter loopt. Ze zijn hier eigenlijk zo gewend aan zulke stabiele zomers dat ze dit jaar echt gek vinden en zich zorgen maken over het klimaat en of de klimaatsveranderingen dan toch echt zo snel gaan. De drukte van de vakantiepiek ligt inmiddels achter ons, dus nu begint de rust langzaam aan weer terug te keren. Soms was het voor ons wel even schrikken (en dan zitten wij zelfs in het rustige deel van de Algarve). Hoe het hoogseizoen op andere plekken in de Algarve uitziet zijn we maar niet gaan opzoeken. Nu zijn wij dan ook al vele jaren niet in het hoogseizoen op vakantie geweest, maar je zult maar tot de verkozenen horen die enkel in het hoogseizoen op vakantie mogen gaan. Inmiddels zien we wel de categorie dikke campers in een keer overal weer verschijnen, die zijn van de zomer dus thuis geweest en zijn nu (weer) op pad. Na wat schoonmaakwerk en het vervangen van het dieselfilter brengt onze James ons weer zonder problemen overal naar toe, gelukkig maar want het is toch wel prettig als je met je mobiele huisje weer overal naar toe kunt. Met soms een paar kriebeltjes in de buik overnachten we nog op enkele van onze favoriete plekjes en bedenken we ons wat we nog dienen te bezoeken. Wíj weten in ieder geval dat het afscheid dat zich aankondigt zeker niet gaat inhouden dat we dit nooit meer zullen zien (alhoewel je natuurlijk nooit weet wat zeker is). Desondanks voelt het toch wel een beetje als een afsluiting van een bijzondere en mooie periode. Met onrustige kriebels bedenken we wat we allemaal mee naar ‘huis’ zullen nemen en hoe we het een en ander gaan plannen. » In een keer…
8 Reacties
Als we afgelopen maandag even na elven in Sagres van de hoofdweg af willen rijden naar Marilimitado begint Jacqueline in een keer te rijden alsof ze net haar eerste rijles heeft (en dat doet ze normaal nooít!). We hebben problemen met het gasgeven!?! Behalve het indrukken van het gaspedaal gebeurt niet veel, de auto gaat in ieder geval niet vooruit of geeft in een keer te veel gas. Na opnieuw starten gaat het weer even goed, maar dan toch weer hetzelfde verhaal. Eenmaal in het haventje van Sagres wil het echt niet meer lukken, dat is pech. In onze camperverzekering zit ook pech en ongevallen hulp, dus laten we die maar eens bellen. We dienen het algemene SOS internationaal nummer te bellen (zo erg is het nu ook weer niet), maar dat schijnt zo te gaan. We worden vriendelijk en behulpzaam te woord gestaan en zullen worden teruggebeld. Jacqueline gaat toch maar even naar Marilimitado, want je weet nooit hoe lang zoiets gaat duren. Zij hebben voor de 4e dag op rij behalve dolfijnen ook walvissen gespot, maar dat tripje laten we toch even voorbij schieten. Na een half uur worden we door de Portugese pechhulp gebeld dat we over een half uur of drie kwartier iemand kunnen verwachten. En inderdaad, we zijn in Portugal, na een dikke twee uur gaat onze telefoon dat de assistência over een minuutje of tien bij ons is. Deze goede man blijkt echter alleen Portugees te spreken, dus dat gaat nog wat worden verwachten we. In plaats van zo’n geel autootje gevuld met allerlei schroevendraaiers, sleutels en heel veel andere handigheidjes verschijnt een sleepauto. Dat is pech en niet waar we op hadden gehoopt, want deze aardige Portugees is geen monteur en enkel bevoegd om onze James op zijn auto te zetten. Uiteraard kunnen we nu weer normaal gasgeven, dat scheelt gelukkig wel om onze James op de sleepauto te zetten. Ondanks dat we helaas echt veel te weinig hebben geoefend om ons Portugees te verbeteren lukt het ons toch weer om met enkele kleine zinnen de rit naar de garage leuk te laten verlopen. Dus toch verstond hij ons en wij hem en dat is wellicht nog het moeilijkste aan het Portugees, maar misschien hebben we ondertussen toch meer praktijkervaring opgedaan dan we denken. De Portugezen, die zelf heel goed ontwikkeld zijn op gebied van talen en veelal meteen op Engels overgaan, stellen het altijd op prijs als je Portugees probeert te praten. De garagehouder, die ons herkend van de keren toen we een nieuw kapje van het knipperlicht en een nieuw koplampje nodig hadden, geeft aan dat het druk is en dat het zeker een uur gaat duren. Gelukkig hebben we alle spullen altijd bij de hand, hét grote voordeel van een camper! Ondanks dat we ons toch nog eens hebben laten zien in de garage komt pas om sluitingstijd (dus net na zessen) een monteur onze kant op gelopen. Na het doormeten en uitlezen zijn een aantal opties mogelijk en de goedkoopste en eerste stap is de dieselfilter vervangen en de boel even schoonmaken. Het filter is helaas niet op voorraad, maar wordt direct besteld en komt morgenvroeg tussen half tien en elf binnen. Ondertussen hebben we de SOS hulp al diverse malen aan de lijn gehad of alles opgelost is en of nog iets geregeld dient te worden. Bijzonder attent en behulpzaam, maar ze zullen toch weten dat het in de Zuidelijke landen iets langer duurt (of juist wellicht daarom). Als we de volgende morgen om half elf weer naar binnenlopen geeft de monteur aan dat het filter zo zal arriveren. Uiteraard als alles goed gaat met bestellen en we hebben pech want dat is nu niet het geval. Dus opnieuw bestellen en nu zal het filter rond een uur of drie vier aankomen! Als we even na vijven weer bij de garage aankomen (we zijn toch eventjes weg geweest en hebben de sleutel achtergelaten) staat de auto nog op dezelfde plek langs de weg voor de garage. Ai, dat is geen goed teken dacht ik. De altijd nuchtere maar vriendelijke garagehouder geeft echter aan dat het filter is vervangen en dat bij het testritje alles in orden leek! Inmiddels zo’n twee dagen en een kleine 50 kilometer verder en alles verloopt soepel en als normaal, dat is mooi! » Met onrustige kriebels…
We hebben feest en niet zomaar een feest. Vandaag zes maanden (en precies 26 weken) geleden hebben we huisje, boompje en beestjes achter ons gelaten en zijn we vertrokken in onze James! En op een paar dagen na zijn we al deze tijd al in Portugal. Huisloos maar altijd thuis. Je eigen plekje altijd bij de hand, of beter gezegd altijd op loopafstand! En wat voelt het hier lekker en op z’n plek. Die heerlijke ruige kust met al z’n prachtige formaties en rotsen, de ogenschijnlijk oneindige wilde natuur met al zijn variaties en geuren en de kraakheldere zee met al zijn kleuren blauw en bewegingen. Zes maanden (op een paar weekjes na) leven en wonen we in camper, wie had dat gedacht?!? Wijzelf in ieder geval niet! We maken zelfs goed gebruik van de ruimte waarvan gezegd wordt dat die daarvoor nooit wordt gebruikt. Alhoewel ‘douchen’ (zelfs in onze eigen prinsessenbadkamer met warm water) een enthousiaste benaming is, maar het is toch lekker en je voelt je weer heerlijk fris. Ons oude huis missen we nog steeds niet, maar een eigen ‘oneindige’ warme douche?!? We hebben feest, want we wilden graag de natuur ervaren en dat is gelukt! Van groen en een enorme variatie aan wilde bloemetjes naar droog, dor en stoffig. Op dit moment is de ene plek nog stoffiger dan de andere en dus ook onze James, zowel van binnen als van buiten! Gelukkig zijn we met stoffen en vegen zo klaar, maar de frequentie ligt op dit moment wel iets aan de hoge kant. Van windstil en een beetje wind tot en met ijskoude Noorderwind en warme Saharawind (de laatste slechts een paar daagjes). En gelukkig blijkt de koude harde ‘zomerse’ wind goed te doen (dat was misschien wel mijn grootste vraag) en blijkt deze het in de zomer aangenaam te houden. Van koud en fris tot lekker zonnetje, warm en heet. We (of eigenlijk de liefhebber van ons twee) konden de chocopasta niet smeren omdat deze te hard was door de kou ín de camper. En we hebben de chocolade in de koelkast moeten leggen omdat deze gesmolten was van de warmte ín de camper (tijdens het hittegolfje met +40 graden aan de kust). We dienen op te biechten dat we, behalve familie en vrienden, niet veel aan Nederland missen. En zelfs dit blijkt geen onoverkomelijke gevoelens met zich mee te brengen (sorry). In deze moderne tijd is contact via alle slimme en sociale technologieën niet meer zo begrenst als vroeger. Nu heb ik nooit van Nederland gedacht, waar iedere vierkante meter omkaderd is en een bestemming dient te hebben, dat dit een vijf sterren locatie is. Alleen gewone goede vlakke wegen, zonder uithollingen overdwars of in de lengterichting en zonder gaten, scheuren en deuken mis ik soms wel eens. Alhoewel de onverharde strandweggetjes hier zeker zo dienen te blijven, zo vinden tenminste niet alle toeristen alles. We zijn tijdens dit uitstapje minder op strandjes geweest (en zelfs nog niet alle bezocht) dan toen we hier op vakantie waren, dus het is toch echt wel anders dan vakantie. Wat zullen we vanmiddag eens gaan doen? Naar een strandje, uiteten of toch de James een verdiende wasbeurt geven? We zijn een half jaar op weg, dus we hebben feest vandaag! » Dat is pech…
De Nederlandse huizenmarkt bubbelt rustig verder, waarschijnlijk in een serieuze poging om de geschiedenis nog eens te laten herhalen. Ook op de Portugese huizenmarkt is de vraag naar huizen heel erg groot, dus dit heeft ook hier uiteraard sterk stijgende prijzen tot gevolg. Zeker de laatste jaren is Portugal een zeer populaire vakantiebestemming en behoorlijk ‘hot’ en dat zie je terug op de woningmarkt, vooral in de toeristische gebieden. Als je verder van de kust en het toerisme het binnenland ingaat worden de prijzen beduidend gunstiger (en zelfs ruim goedkoper dan in Nederland). In het rustige Portugese binnenland kun je op prachtige plekken wonen, maar dat zou je ook als eenzaam of afgelegen kunnen ervaren. Het klimaat is ook anders, in vergelijking met het Zuiden / de Algarve, met zeer hete zomers en koudere en natte winters. Behalve dat in de kuststrook van het zonnige zuiden de vraag al vele jaren groter is dan het aanbod (met op dit moment een echte piek), hebben ook de regio’s Lissabon en Porto een groot tekort aan huur- en koopwoningen, dus als je veel wilt uitgegeven dan zijn dat de plekken! Nu in het hoogseizoen krijg je zelfs nog een kippenhok verhuurd en daardoor is huren voor langere termijn misschien nog wel moeilijker dan kopen. Helaas staan de woningprijzen niet in verhouding tot de Portugese salarissen (áls ze al werk hebben) en kunnen de meeste jongeren zelfs niet eens huren, dus kopen is al helemaal moeilijk of onmogelijk. Het (ver)kopen van een huis in Portugal verschilt behoorlijk met Nederland. De verkoper zelf, en dus niet de makelaar, bepaald de prijs en dit heeft grote prijsverschillen met soms gekke prijzen tot gevolg. Hetzelfde huis kan bij diverse makelaars te koop staan, bij vijf verschillende is heel normaal. En waar in Nederland het complete adres op de website staat dien je hier eerst naar een makelaar te gaan om alleen te weten te komen waar het huis precies ligt. Behalve dat hier ook veel huizen aan een naamloze straat staan, wil de makelaar natuurlijk ook dat je het huis via hem koopt en niet bij zijn concurrent. De makelaarskosten in Portugal bedragen zo’n 5%, daarentegen bieden ze meer huizen aan maar verkopen waarschijnlijk maar een vijfde. En waar je in Nederland als verkoper enkele A4’tjes dient in te vullen en te ondertekenen over mogelijke gebreken en opmerkingen is dat hier minder duidelijk (en krijg je mondelinge informatie). De ene makelaar verkoopt een huis zonder woonvergunning waar je volgens hem zonder problemen in kunt wonen en een andere waarschuwt dat hier minstens evenveel regels zijn als in Nederland. De koper van ons huis in Nederland is slechts zo’n 20 minuutjes binnen geweest voordat zij de grote beslissing nam. Hier krijg je een uitgebreide rondleiding met waarschijnlijk ook nog een toertje met extra bezichtigen en open en eerlijke verhalen van de makelaar! Een onbetaalbare tip van ons, als je op vakantie eens een gratis en onvergetelijk middagvullend uitstapje wilt, bezoek dan eens een makelaar. We hebben hier in Portugal (Algarve) inmiddels behoorlijk enthousiaste vraagprijzen gezien, te goedkoop daarentegen nog niet?!? We hebben vraagprijzen met 30% en nóg meer zien zakken en vervolgens dan ook nog onder de prijs verkocht zien worden. Daarentegen geven anderen direct aan dat hun prijs niet onderhandelbaar is. We zijn bij een makelaar binnen gelopen en die vertelde meteen dat je dit huis voor zo’n 20% lager wel zou kunnen krijgen. We hebben ook zelfs vraagprijzen na een of twee jaar niet te zijn verkocht zien stijgen?!? Of wat ook niet ongebruikelijk lijkt te zijn, als het huis niet nu voor deze prijs verkocht wordt, misschien over een (paar) jaar wel en dus gewoon blijven vasthouden aan de te hoge vraagprijs. We hebben ‘te renoveren huizen’ gezien zonder dak en deuren en waar een beetje stucwerk echt niet voldoende was, dan koop je eigenlijk een mooi stuk land met bouwmogelijkheid. Hoe dan ook, het grootste deel van de Portugese huizen is sowieso niet van de kwaliteit die we in Nederland kennen. Kortom, de Portugese huizenmarkt is zeer boeiend en vermakelijk, zolang je in een camper woont. » We hebben feest…
Eergisteren waren orka’s gesignaleerd op weg richting Sagres. Helaas hadden wij ‘t bootje gemist, maar Marilimitado (waar Jacqueline meewerkt aan hun dolfijnenonderzoek) was de zee op met een dolfijnentripje. Het enthousiasme van het zien van orka’s sloeg snel om toen ze zagen dat een jonge orka vastzat aan een boei! Aangezien de jonge orka ook nog helemaal onder water vastzat wisten ze dat dit een kritieke situatie was. Orka’s kunnen ‘slechts’ zo’n twintig minuten zonder te ademen en dienen dan dus even boven water te komen. Het zijn namelijk zoogdieren en ze zijn de grootste van de dolfijnengroep. De Engelse naam is helaas Killer Whale, maar orka’s zijn helemaal geen walvissen (die zijn namelijk vegetariërs en orka’s eten flinke vissen tot en met zeeleeuwen, dus het zijn wel serieuze jagers). Gelukkig was iemand aan boord met duikervaring die de zee in dook tussen de familie van orka’s (helaas was geen duikequipment aan boord). Gelukkig lukte het om het touw los te maken, maar dit bleek helaas niet de enige plek waar het dier vastzat aan de boei. Bij de staart op zo’n 5 meter onder water zat de orka ook nog vast. Met behulp van het drietal dolfijnentripsbootjes dat ter plekke was is het hun gelukt om het enorme zoogdier af en toe boven water uit te krijgen zodat deze kon ademen, maar dat was een behoorlijk klus. Uiteindelijk is het ze ook gelukt om de hele orka te bevrijden van de visserstouw en deze maakte als dankbaarheid en opluchting een sprongetje! Wat een ongelofelijk mooi actie en heldendaad om een orka in de grote wijde zee te redden tussen een familie orka’s (en zeker als je dan ook nog de zee induikt). En hoe ‘getimed’ en veel geluk was nodig om de orka net op het juiste moment te vinden. Deze actie heeft in Portugal zelfs het journaal gehaald! Voor de maritieme politie krijgt deze actie, of eigenlijk juist het uitblijven van actie, mede hierdoor nog een staartje. Nadat ze waren opgeroepen was hun reactie, in plaats van uit te rukken en het dier te gaan redden, dat ze het waarschijnlijk niet meer zouden redden voor het donker. Dat wordt ze nu niet in dank afgenomen. Maar gelukkig is de orka gered! Uiteraard liever niet (en nooit), maar hoe zal het zijn als je als marine biologen en toeristen meemaakt om een orka te redden! Ze waren in ieder geval allen behoorlijk ontdaan en emotioneel na deze actie, maar ongelofelijk bedankt! » De Portugese huizenmarkt…
Inmiddels hebben we alweer een aantal nachten doorgebracht op Boca do Rio en voor het fort van Sagres, dus we zijn weer in de Zuidwestpunt van Portugal. De sprookjes van Sintra hebben we zo’n twee en halve weken geleden achter ons gelaten. Aangezien we voor onze ‘terugreis naar het Zuiden’ via Lissabon dienden te rijden leek het ons een gemiste kans om hier niet nóg een korte stop te maken. Deze keer hebben we uitzicht op de prachtige rode metalen hangbrug waardoor we ons zelfs even in Los Angeles waanden (de brug heeft dezelfde architect). Om ook een indruk te krijgen van de andere kant en het centrum van deze stad maken we, zoals echte toeristen dat doen, een rondrit met een ‘hop on hop off bus’. Lissabon is groot maar toch ook ruim en overzichtelijk en zelfs niet overvol in het hoogseizoen. Echt een hele nette, mooie en gezellige stad met een relaxte vibe. Toen we langs de stranden ten Westen van Lissabon reden lagen we in een deuk van het lachen door de enorme drukte op deze stranden. Toen we de parkeerplaats van een van de stranden ten Zuiden opreden vonden we ditzelfde beeld minder leuk, eerst filerijden en gelukkig net een plekje vinden om te parkeren om vervolgens uit te komen bij een strand vol parasolletjes en vele mensen! En op zich ook wel terecht want de kustlijn van Caparica is prachtig. Hier liggen de kliffen ietsje verder landinwaarts waardoor ook begroeiing doorloopt tot direct aan het strand en dat ziet dan meteen weer heel tropisch uit. Maar om nu nóg een dag en nacht op een overvolle en zanderige parkeerplaats te blijven staan?!? Na een nachtje bij de vuurtoren en het voormalige bedevaartsoord/klooster van Espichel, waar het dan weer opvallend rustig is, worden we wakker in de mist en de aanvoer vanuit zee is zo sterk dat we zelfs het bovenste deel van de vuurtoren niet meer kunnen zien. Dus rijden we verder richting Setúbal en als we via de Serra da Arrábida met zijn 500 meter hoogte omlaag slingeren blijken we weer in een ander paradijs terecht te komen (het houdt gewoon niet op in dit land). Het contrast met de prachtige diepe groene begroeiing en de azuurblauwe zee is adembenemend mooi. We rijden door totdat de kustweg is afgesloten voor verkeer!?! Dat doen ze hier klaarblijkelijk (waarschijnlijk om het verkeer onder controle te houden, alhoewel me dit niet helemaal duidelijk is). Helaas zijn we dus genoodzaakt om bij zo’n paradijselijk strandje een pauze in te lassen, want pas vanaf een uur of half acht gaat de weg richting Setúbal weer open. Het uitzicht op de steile rotsige en begroeide Serra da Arrábida is minstens even mooi als het oogverblindend mooie strand zelf (Praia de Galapinhos). Helaas is hier een camperverbod, dus ook dit pareltje dienen we weer achter ons te laten. De parkeerplaats van de plaatselijke voetbalclub in Mourisca lijkt ons een goed alternatief. Gelukkig zijn alle drie de gebieden waar we hebben overnacht natuurparken en wordt de natuurlijke schoonheid beschermd tegen de behoorlijke verstedelijking van dit gebied. Als we op de camperplek van Santo André aankomen blijkt ook dit een gewone mixparking (en eentje met een groot aantal campers). Het kustgebied dat ten Zuiden van Setúbal begint bestaat uit zandduinen en hier bij Santo André ligt ook een prachtige lagune (gelukkig is ook dit weer een natuurpark). We hoopten hier langer te kunnen verblijven, zeker nu we hier ook nog een gratis koud water douche hebben gevonden (ja, als camperaar ga je op de een of andere gekke manier écht op de kleintjes letten en dan wordt je heel vrolijk van zoiets)! Na een heerlijke nacht begint rond een uur of half tien ‘s ochtends de politie op de deuren van enkele campers te kloppen. Uiteindelijk gaan ze bijna alle campers af met de boodschap niet híer maar op de nabij gelegen camping te overnachten!?! Wij (en nog een enkeling) worden overgeslagen, want anders hadden we ze wel willen laten zien dat deze plek in de ACSI-gids en de camperapp staan?! Tegen de avond (en na nog een gratis koude douche!) vinden wij het dan toch tijd om weer verder te gaan, want je weet nooit of ze het alleen bij deze bijzonder vriendelijke actie laten. Net onder Sines ligt de volgende camperplek, behalve net onder Sines ligt deze plek ook onder de elektriciteitscentrale en om het nóg romantischer te maken met uitzicht op het industriegebied en de zeehaven van Sines. We twijfelen nog om door te rijden, alleen voor dit nachtje dan en weer verder. De volgende ochtend rijden we na zo’n 100 meter het Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina binnen. Het grote natuurpark (van ruim 60.000 hectare) dat vanaf hier helemaal doorloopt tot aan Sagres en dan langs de Zuidkust doorloopt tot aan Burgau (Boca do Rio). Vanaf hier beginnen de eerste rotsen weer tevoorschijn te komen en wordt de kust weer grilliger! Op het schitterende Praia da Malhão, met prachtig uitzicht vanaf de klif, zegt de politie te paard enkel vriendelijk goedendag terug, dus op deze plek gedogen ze campers gelukkig/hopelijk wel! Hè, hè, even niet verder. Ondanks dat het aantal prachtige en bezichtigingswaardige stranden in Portugal eindeloos (b)lijkt te zijn rijden we via Odemira het eindeloos uitgestrekte (en uitgestorven) binnenland in en na een flinke rit slingeren we de Monchique omhoog. Dit panorama is altijd geweldig, met uitzicht op de Zuidkust en de steden Lagos, Portimão, Albufeira en zelfs tot aan Sagres en de Westkust toe. We genieten niet alleen, want de uitgebroken koetjes hebben vanavond ook plezier (de volgende ochtendvroeg wandelt de boer weer met ze terug naar hun wei). Als de zon onder gaat wordt de horizon versierd door vele lampjes. Als laatste stop van ons uitstapje naar Lissabon stoppen we bij Barragem da Bravura net boven Bensafrim en Lagos en zijn we weer zo goed als thuis. » Een orka gered…
Zo enthousiast als we Lissabon binnenreden, zo opgedraaid vliegen we deze mooie stad ook weer uit. De nacht was heel erg onrustig, zo direct langs een drukke weg. Wie had dat niet verwacht, wij hadden in ieder geval gehoopt op een sprookjesnacht en dat het verkeer ’s nachts minder zou zijn. Dus om weer even op adem te komen rijden we naar een camperplek aan de Westkust. Hier liggen de surfers rij aan rij in het water, terwijl de échte(?) surfers wachten op wind en échte surfgolven. Na een nachtje bij Praia da Cresmina gaan we via de Cabo do Roca, bij zo’n vuurtoren schijnt toch weer iedereen een kijkje te willen nemen, naar de kust van Sintra. De zee lijkt hier minder ruig dan de Westkust in het Zuiden en zeker op het prachtige strand Praia da Adraga hadden we wel in de golven durven en willen duiken, maar ja we hebben net onze haren gewassen!?!
Een spannend sprookje voor (of eigenlijk tijdens) het slapen hadden we onszelf geregeld. Om ons een hele wandeling met pittige klim of gedoe met bussen te besparen kregen we het sluwe idee om ’s avonds op een van de weinige parkeerplaatsen voor Quinta de Regaleira te gaan overnachten. En inderdaad, als we daar zo rond een uur of negen aankomen is het rustig en parkeren we onze James op een goede plek. Het lijkt ons wel een goed plan om een trucje toe te passen. Dan laten we alle raamverduisteringen op eentje na open, zo zie je ons niet liggen en lijkt de camper gewoon geparkeerd net als de andere auto’s die naast ons staan (dat is althans onze bedoeling). Als we in de vroege nacht diep in slaap zijn worden we wakker door geklop!?! Ja, inderdaad dat is op ónze James. Het aanhoudende geklop en een draaiende dieselmotor op de achtergrond wordt vergezeld door de tekst (h)ello, (h)ello (de letter ‘h’ wordt in de Portugese taal niet echt uitgesproken)! We liggen muisstil en als Jacqueline dan toch wil gaan bewegen fluiter ik ‘ssssst, nog even’. Onze ‘wij zijn niet thuis’ imitatie lijkt nu in ons voordeel te werken, want het geklop stopt onder een gemompel van iets wat je zou kunnen opvatten als ‘volgens mij is hier niemand’. De auto rijdt weg en als Jacqueline stiekem door het raampje gluurt ziet ze nog net een politiejeep wegrijden. Pfff! De rest van de nacht slapen we behoorlijk onrustig want bij iedere auto die we horen, vragen we ons af of weer op de deur wordt geklopt gaat worden! » En weer verder…
» In een sprookje…
Gisteren hebben we in Lagos de laatste voorbereidingen gedaan om op reis te gaan. Ja, dat dien je zelfs te doen als je al alle spullen bij je hebt! Dus even geen rustdag, maar proviand aanvullen en de camper legen en vullen. Onze James verdiende ook een goede wasbeurt en heeft deze eindelijk gekregen. En zelf konden we ook weer een uitgebreide wasbeurt gebruiken. Nog even een volle wasmachine met handdoeken laten draaien (die gelukkig weer in een uurtje droog was). Tegen de avond zijn we dan zover en rijden we via Silves naar Sao Bartolomeu de Messines. Helaas zijn camperplekken tussen de bebouwing en direct aan straten altijd iets onrustiger (en zeker als het ’s ochtends vroeg ook weer eens onkruid wordt gesnoeid), dus we worden vroeg gewekt. Nog even vers brood kopen en snel verder het binnenland in. Jacqueline heeft kaartjes gekocht voor The Prince of Darkness en destijds, in Nederland, dachten we nog enthousiast dan gaan we toch ook even naar Lissabon (we hebben dan toch een camper). Maar nu denken we wat gaan we met onze James in zo’n grote drukke stad zoeken (en ook nog in het hoogseizoen), dus nu voelt het toch allemaal iets spannender. Rijden, parkeren (een parkeergarage past echt niet!) en waar overnachten, dat is alles behalve rust?!? Maar zoals het tot nu toe nog steeds zo gaat zal het allemaal wel goed komen. Zoals we ook over de eerste krassen op de zijkant van onze James alweer heen zijn. Een paar weken geleden reed, op een smal onverhard weggetje met een helling aan een zijde, een angstige chauffeur op onhandige wijze zich zelf klem tégen ónze zijkant (lekker handig, tijdig stoppen of achteruitrijden was ook een optie geweest!). Gelukkig stonden wij stil en gaf de bestuurder zelf aan schuldig te zijn (hopelijk vindt de verzekering dat ook!?!). Maar voordat we naar de Portugese hoofdstad gaan, rijden we eerst maar eens rustig via het binnenland Noordwaarts. Als we uit het bergachtige Zuiden rijden krijgen we glooiende landschappen met droge uitgestrekte grasvelden te zien. We hebben een eerste tussenstop gepland bij het stuwmeer Barragem do Roxo dat zo’n 100 kilometer boven de Zuidkust ligt. Vlakbij het meer wordt de omgeving het groener, met meer landbouw en diepgele velden. Als we bij een van deze prachtige velden stoppen worden we behalve door oneindig veel stralende zonnebloemen verrast door honderden en (als je nog eens goed kijkt) honderden vlindertjes. Bij het stuwmeer aangekomen worden we nog eens verrast, dit meer en zijn vlakke omgeving blijkt dan toch anders te zijn dan de andere stuwmeren die we tot nu toe hebben bezocht. En de heel ruime camperplek ligt direct aan het meer en helemaal in de natuur, we horen enkel fluitende vogeltjes. Het klimaat, binnenlands warm en licht drukkend, is hier duidelijk anders en in combinatie met het meer, het licht glooiende landschap en de enkele wolken krijg ik zelfs even het idee dat we op een warme zomerse dag in Nederland zijn (zeker als in de late middag ook nog donkere wolken komen aanzetten). Het is hier een al rust, nog even stilte voor de drukte. » Een warm vaarwel…
Onze mijlpaal van de eerste vier maanden leven en wonen in een camper (en zonder huis) hebben we bereikt. En waanzinnig mooi en zéker de moeite waard is het (geweest)! Alhoewel ‘moeite’, het blijkt en blijft juist het meest verbazingwekkend hoe gemakkelijk het is om terug te schakelen van een volledig en compleet woonhuis naar een volledige en complete camperbus. Alhoewel ik de stap van de mensheid van rondtrekkend volk naar een vaste woonplek, zeker waar de dagelijkse voorzieningen ‘als vanzelf’ worden aangevuld en geleegd, ook goed kan begrijpen. Het verschil in bewegingsruimte binnenshuis verschilt natuurlijk wel íetsje, maar dit wordt zonder enige moeite gecompenseerd doordat je je steeds in een andere ‘tuin’ bevindt. Heerlijk met onze James in de vrije en wilde natuur met een enorme afwisseling aan uitzichten en panorama’s. De ene dag bovenop een klif, dan in een dennenbos of in een dorpje, een andere dag aan een meer, dan tussen velden vol bloemetjes of aan het strand. Toch ervaren we deze eerste vier maanden anders dan vakantie, je bent toch ook steeds weer bezig met van alles. Om te leven zonder echte planning is écht relaxed. Niet weten waar je morgen slaapt, waar je overmorgen bent en vandaag invullen wat je vandaag (of zelfs vanmorgen of vanmiddag) wilt doen is een overheerlijk gevoel. We geven slechts de richting aan en de rest gebeurd gewoon vanzelf. In deze eerste vier maanden hebben we met onze James een dikke 5.200 kilometer gereden, waarvan 1.882 kilometer tot aan de Portugese grens en de rest dus door het prachtige Portugese landschap. Door het berg- en heuvelachtige binnenland, helemaal over de Serra da Estrela, langs de ruige Westkust en landinwaarts van en langs de Zuidkust, vanaf het Oosten (de grens met Spanje) tot aan Europa’s meest Zuidwestelijke punt. Wie door Portugal reist krijgt heel veel schoonheid en veel vrije en pure natuur te zien (en we hebben ook nog heel veel te ontdekken). Gelukkig wordt door vele nationale natuurparken bescherming geboden, zodat het toerisme, de bebouwing en landschapsingrijpende projecten niet overal de overhand kunnen krijgen. De rotskusten met prachtige strandjes, met name van het Westelijke deel van de Zuidkust en het Zuidelijke deel van de Westkust, blijven verbazingwekkend, hier kunnen we van blijven genieten. Het aantal variaties dat zee, wind en regen krijgt gevormd uit de kliffen is oneindig, de talloze creaties en sculpturen, zuilen, bogen en gaten zijn iedere keer weer anders en prachtig. De eerste vier punten hebben we ook ingevuld (of dit ook de belangrijkste vier is zijn een andere vraag). Portugal verder ontdekken en ervaren of ‘onze’ Zuidwestelijke punt ons nog altijd zo goed bevalt (en ons antwoord is ja). Het weer en klimaat voor langere tijd meemaken. Klaarblijkelijk hebben we een heel raar jaar uitgezocht, want de Portugezen snappen niet wat hier met het weer aan de hand is. En zelfs dít jaar bevalt ons en vinden wij prettiger dan het Nederlandse (alhoewel de winderige zomer in de Zuidwestpunt nu net pas gaat beginnen). Jacqueline kan een bijdrage geven aan een mooi project en dat dit zelfs ook nog met dolfijnenonderzoek is maakt dit nóg leuker (en ook nog eens samen met mooie en hele lieve Portugezen). En om dan behalve dolfijnen ook nog eens twintig meter lange walvissen te zien vond ze héél indrukwekkend (vanuit een klein bootje!). En… En we genieten! De eerste vier maanden lijken behoorlijk lang (langer dan normaal) en tegelijkertijd gaat de tijd door de vele indrukken en afwisseling soms ook wel weer snel. Dit is echte kwaliteitstijd! Eigenlijk is dit leven zoals je hoort te leven, vol verbazing genieten van al het moois dat je tegenkomt (alhoewel het een beetje romantischer wordt omschreven dan dat dit altijd lukt, zelfs op deze manier). Dus we gaan gewoon nog rustig aan verder (en we hebben nog steeds geen heimwee)… » Nog even rust…
|
Onderwerpen
Alles
Verhalen
Nieuwste verhalen...
Eerste verhaal... Overzicht alle verhalen... De andere kant... De betoverende Alentejo... Camperen in Portugal... We worden verwend... Blij en gelukkig... Een onbegrijpbare fantasyfilm... Even geduld a.u.b... Heel eventjes wachten... Gewoon rustig voort... Een beetje Portugees... Verplicht in quarantaine... Een vreemd gevoel... Omlaag en omhoog... Omhoog en omlaag... Een kriebelend verlangen... Een bewogen jaar... En en en… Wat kost dat… Omringd door luxe… In een keer… Met onrustige kriebels… Dat is pech… We hebben feest… De Portugese huizenmarkt… Een orka gered… En weer verder… In een sprookje… Een warm vaarwel… Nog even rust… De eerste vier… Tussen de Spanjaarden… Natuurpark Ria Formosa... Even op vakantie… Tussen de diertjes… Het is verbazingwekkend… Even een rondje… Een vermakelijk schouwspel… De vredige schoonheid… Op ons wensenlijstje… Even geen tijd… Te midden van… Rustig en onrustig… Om te lachen… Een zoute douche… Anders dan anders… De eerste week… Naar het Zuiden… Relaxed en chill… Een heerlijke nacht… Een flink eind… We zijn terug… Over de grens... De mooie vierde… En dan ineens... Onderweg in Frankrijk... In vijf minuutjes... Daar gaan ze... Twee serieuze stappen... Sinds 2021 is overnachten met de camper in Portugal alleen nog toegestaan op de daarvoor aangegeven plaatsen.
all rights reserved
|