Gisteren hebben we in Lagos de laatste voorbereidingen gedaan om op reis te gaan. Ja, dat dien je zelfs te doen als je al alle spullen bij je hebt! Dus even geen rustdag, maar proviand aanvullen en de camper legen en vullen. Onze James verdiende ook een goede wasbeurt en heeft deze eindelijk gekregen. En zelf konden we ook weer een uitgebreide wasbeurt gebruiken. Nog even een volle wasmachine met handdoeken laten draaien (die gelukkig weer in een uurtje droog was). Tegen de avond zijn we dan zover en rijden we via Silves naar Sao Bartolomeu de Messines. Helaas zijn camperplekken tussen de bebouwing en direct aan straten altijd iets onrustiger (en zeker als het ’s ochtends vroeg ook weer eens onkruid wordt gesnoeid), dus we worden vroeg gewekt. Nog even vers brood kopen en snel verder het binnenland in. Jacqueline heeft kaartjes gekocht voor The Prince of Darkness en destijds, in Nederland, dachten we nog enthousiast dan gaan we toch ook even naar Lissabon (we hebben dan toch een camper). Maar nu denken we wat gaan we met onze James in zo’n grote drukke stad zoeken (en ook nog in het hoogseizoen), dus nu voelt het toch allemaal iets spannender. Rijden, parkeren (een parkeergarage past echt niet!) en waar overnachten, dat is alles behalve rust?!? Maar zoals het tot nu toe nog steeds zo gaat zal het allemaal wel goed komen. Zoals we ook over de eerste krassen op de zijkant van onze James alweer heen zijn. Een paar weken geleden reed, op een smal onverhard weggetje met een helling aan een zijde, een angstige chauffeur op onhandige wijze zich zelf klem tégen ónze zijkant (lekker handig, tijdig stoppen of achteruitrijden was ook een optie geweest!). Gelukkig stonden wij stil en gaf de bestuurder zelf aan schuldig te zijn (hopelijk vindt de verzekering dat ook!?!). Maar voordat we naar de Portugese hoofdstad gaan, rijden we eerst maar eens rustig via het binnenland Noordwaarts. Als we uit het bergachtige Zuiden rijden krijgen we glooiende landschappen met droge uitgestrekte grasvelden te zien. We hebben een eerste tussenstop gepland bij het stuwmeer Barragem do Roxo dat zo’n 100 kilometer boven de Zuidkust ligt. Vlakbij het meer wordt de omgeving het groener, met meer landbouw en diepgele velden. Als we bij een van deze prachtige velden stoppen worden we behalve door oneindig veel stralende zonnebloemen verrast door honderden en (als je nog eens goed kijkt) honderden vlindertjes. Bij het stuwmeer aangekomen worden we nog eens verrast, dit meer en zijn vlakke omgeving blijkt dan toch anders te zijn dan de andere stuwmeren die we tot nu toe hebben bezocht. En de heel ruime camperplek ligt direct aan het meer en helemaal in de natuur, we horen enkel fluitende vogeltjes. Het klimaat, binnenlands warm en licht drukkend, is hier duidelijk anders en in combinatie met het meer, het licht glooiende landschap en de enkele wolken krijg ik zelfs even het idee dat we op een warme zomerse dag in Nederland zijn (zeker als in de late middag ook nog donkere wolken komen aanzetten). Het is hier een al rust, nog even stilte voor de drukte. » Een warm vaarwel…
3 Reacties
Onze mijlpaal van de eerste vier maanden leven en wonen in een camper (en zonder huis) hebben we bereikt. En waanzinnig mooi en zéker de moeite waard is het (geweest)! Alhoewel ‘moeite’, het blijkt en blijft juist het meest verbazingwekkend hoe gemakkelijk het is om terug te schakelen van een volledig en compleet woonhuis naar een volledige en complete camperbus. Alhoewel ik de stap van de mensheid van rondtrekkend volk naar een vaste woonplek, zeker waar de dagelijkse voorzieningen ‘als vanzelf’ worden aangevuld en geleegd, ook goed kan begrijpen. Het verschil in bewegingsruimte binnenshuis verschilt natuurlijk wel íetsje, maar dit wordt zonder enige moeite gecompenseerd doordat je je steeds in een andere ‘tuin’ bevindt. Heerlijk met onze James in de vrije en wilde natuur met een enorme afwisseling aan uitzichten en panorama’s. De ene dag bovenop een klif, dan in een dennenbos of in een dorpje, een andere dag aan een meer, dan tussen velden vol bloemetjes of aan het strand. Toch ervaren we deze eerste vier maanden anders dan vakantie, je bent toch ook steeds weer bezig met van alles. Om te leven zonder echte planning is écht relaxed. Niet weten waar je morgen slaapt, waar je overmorgen bent en vandaag invullen wat je vandaag (of zelfs vanmorgen of vanmiddag) wilt doen is een overheerlijk gevoel. We geven slechts de richting aan en de rest gebeurd gewoon vanzelf. In deze eerste vier maanden hebben we met onze James een dikke 5.200 kilometer gereden, waarvan 1.882 kilometer tot aan de Portugese grens en de rest dus door het prachtige Portugese landschap. Door het berg- en heuvelachtige binnenland, helemaal over de Serra da Estrela, langs de ruige Westkust en landinwaarts van en langs de Zuidkust, vanaf het Oosten (de grens met Spanje) tot aan Europa’s meest Zuidwestelijke punt. Wie door Portugal reist krijgt heel veel schoonheid en veel vrije en pure natuur te zien (en we hebben ook nog heel veel te ontdekken). Gelukkig wordt door vele nationale natuurparken bescherming geboden, zodat het toerisme, de bebouwing en landschapsingrijpende projecten niet overal de overhand kunnen krijgen. De rotskusten met prachtige strandjes, met name van het Westelijke deel van de Zuidkust en het Zuidelijke deel van de Westkust, blijven verbazingwekkend, hier kunnen we van blijven genieten. Het aantal variaties dat zee, wind en regen krijgt gevormd uit de kliffen is oneindig, de talloze creaties en sculpturen, zuilen, bogen en gaten zijn iedere keer weer anders en prachtig. De eerste vier punten hebben we ook ingevuld (of dit ook de belangrijkste vier is zijn een andere vraag). Portugal verder ontdekken en ervaren of ‘onze’ Zuidwestelijke punt ons nog altijd zo goed bevalt (en ons antwoord is ja). Het weer en klimaat voor langere tijd meemaken. Klaarblijkelijk hebben we een heel raar jaar uitgezocht, want de Portugezen snappen niet wat hier met het weer aan de hand is. En zelfs dít jaar bevalt ons en vinden wij prettiger dan het Nederlandse (alhoewel de winderige zomer in de Zuidwestpunt nu net pas gaat beginnen). Jacqueline kan een bijdrage geven aan een mooi project en dat dit zelfs ook nog met dolfijnenonderzoek is maakt dit nóg leuker (en ook nog eens samen met mooie en hele lieve Portugezen). En om dan behalve dolfijnen ook nog eens twintig meter lange walvissen te zien vond ze héél indrukwekkend (vanuit een klein bootje!). En… En we genieten! De eerste vier maanden lijken behoorlijk lang (langer dan normaal) en tegelijkertijd gaat de tijd door de vele indrukken en afwisseling soms ook wel weer snel. Dit is echte kwaliteitstijd! Eigenlijk is dit leven zoals je hoort te leven, vol verbazing genieten van al het moois dat je tegenkomt (alhoewel het een beetje romantischer wordt omschreven dan dat dit altijd lukt, zelfs op deze manier). Dus we gaan gewoon nog rustig aan verder (en we hebben nog steeds geen heimwee)… » Nog even rust…
Na een nachtje op de stoffige parkeer/camperplaats van Praia do Cabeco is het nu toch echt tijd om onze gasflessen te gaan vullen. Aangezien we dicht bij een Spaans vulstation zijn schieten we de grens maar even over. Het was toch al onze bedoeling om de Zuidoostelijke Portugees-Spaanse grens even aan te tikken (uit principe). Het is me niet duidelijk of het hier in Andalusië wel officieel is, maar in ieder geval worden onze gasflessen zodra we deze uit de camper pakken bijgevuld (met LPG). Voor de twee maal circa 10 liter hoeven we slechts € 14,70 te betalen (dus dat is mooi meegenomen)! We waren trouwens nog net op tijd, want het uurtje tijdsverschil met de rest van Europa waren we echt even vergeten. Zoals waarschijnlijk bijna alles hier is ook de diesel in Spanje goedkoper en aangezien het lampje van de tank net begint te branden gooien we deze dan ook maar meteen ‘even’ goed vol (voor €90!)! En dan nu weer snel over die mooie brug terug naar het land waar de Spanjaarden op vakantie gaan. We eindigen de dag toch weer op de parkeerplaats van Praia do Cabeco, want de camperplek in Castro Marim (met faciliteiten, waarvoor hartelijk dank) vinden wij toch te rumoerig. We kiezen nu wel voor het gezelligere deel tussen de dennenbomen. En tussen de Spanjaarden, want het is goed te merken dat de Spanjaarden een extra vrije dag hebben. De verschillen tussen de Portugezen en de Spanjaarden zijn wel heel duidelijk merkbaar. De verschillende (karakter)eigenschappen tussen de verschillende Europeanen zijn sowieso opmerkelijk (dit wordt ongetwijfeld nog vervolgd)! Zo dus ook als je even tussen de Spanjaarden in zit. Zij beginnen ‘s morgen met kwetteren en stoppen pas als ze naar bed gaan (dat is toch wel het meest opmerkelijke verschil). De laatste vijf kilometers van de Portugese Zuidkust bestaan uit lange zandstranden en lage duinen met dennenbomen en lage begroeiing, het typische beeld dat ik ken van de mediterrane kust (en de bijbehorende typische geur). Zeker het hele mooie lichte zand is erg mooi, maar op de een of andere manier ben ik in tien minuten uitgekeken (dit zal ongetwijfeld aan mij liggen). Dan toch maar weer iets Westelijker, nog even terug naar de kust van de Ria Formosa. We nemen de autosnelweg die iets meer landinwaarts ligt. Deze route door de ongerepte heuvels vinden wij mooier dan via de N125 die door het vlakkere deel langs de kust loopt. In Fuzeta staan ze te wachten om plaats te nemen op de terrassen!?! Wij daarentegen eten heerlijk in een rustig vegetarisch restaurantje. Om het strand Praia do Barril te bereiken dien je wel eerst een flinke wandeling door de Ria Formosa te maken. Dat is zeker geen straf, maar terug nemen we toch maar het treintje!?! Voordat we een overnachtingsplek gaan zoeken eten we eerst nog even in onze James, want met dit mooie uitzicht smaakt dat extra lekker. Ondanks dat wij een half uurtje onderweg zijn overnachten we uiteindelijk in Santa Luzia, dat slechts op een paar minuutjes ligt van waar we geparkeerd stonden??! Voor de laatste nacht van ons Oostelijke uitstapje gaan we nog een stukje Westelijker (weer via de mooie route van de autosnelweg!). We overnachten op de camperplek in Estói, een klein en rumoerig plaatsje net ten Noordoosten van Faro. » De eerste vier…
We zijn nog hier! Dat had niemand verwacht zeker!?! Onze vraag voor de maandagnacht was of we bij de opstijgende vliegtuigen (direct aan het einde van de landingsbaan) gaan overnachten of aan de rand van Faro bij de dalende vliegers. We kiezen toch maar voor het laatste. Op de zeer grote parking, die op dat moment nog behoorlijk gevuld is, vinden we een mooi plekje voor de nacht met uitzicht op de oude stadsmuur en over de Ria Formosa. Ik zeg nog tegen Jacqueline als jij nu met de afzethekken die naast de weg staan even ‘ons weggetje’ afsluit dan hebben we het vannacht rustig (maar dat durft ze dan weer niet). Als iemand me kan uitleggen waarom in Portugal de openbare vuilnisbakken om half elf ’s avonds worden geleegd, graag (en dit was zeker niet de eerste keer zo laat op ‘dag’ ) Ondanks dat dit een van de onrustigste overnachtingsplekken zou moeten zijn worden we de volgende morgen pas om tien uur wakker?!? Als ik door het raampje kijk zie ik dat één helft van de parking alweer bijna volledig gevuld is. Het gedeelte waar wij staan is bijna leeg en is afgesloten, inderdaad met die afzethekken! Gelukkig zijn we niet het bed uit getrommeld, maar nu is het toch tijd om eens te gaan kijken wat hier gebeurt. Behalve enkele motorrijders, die ook de afzethekken aan het plaatsen zijn, is weinig geks op te merken. Het blijkt dat dit morgen het opstel- / startpunt is van een motortour (waaraan vorig jaar zo’n dikke 1.600 motoren aan mee deden). Nadat de biervaten worden aangevoerd besluiten we toch voor de nacht een rustiger plekje op te zoeken, maar dat was toch al onze bedoeling. Na de nacht op een camperplaats in Moncarapacho te hebben doorgebracht vertrekken we weer fris gedoucht en goed gevuld, zo kunnen we weer even vooruit. Als we de borden volgen naar Ria Formosa blijken we uit te komen bij het ‘natuurpark’. Oftewel een soort natuurpark in het grote natuurpark Ria Formosa waar dus in zijn eigen en volkomen natuurlijke habitat met een wandelroute en door diverse borden uitleg wordt gegeven van de enorme flora en fauna van dit unieke gebied. Het nationaal park Ria Formosa met zijn lengte van 60 kilometer begint ten Westen van Faro en loopt bijna door tot aan de Spaanse grens en bestrijkt dus een aanzienlijk deel van de Oostelijk Algarve. Dit natuurgebied, dat door parallel aan de kust lopende smalle en lage duinen tegen de zee wordt beschermd, bestaat uit stroomgeulen, uiterwaarden, zandbanken en eilandjes die nog steeds onder invloed staat van de eb- en vloedwerking. Eigenlijk dus zoals onze Waddenzee, maar dan toch ook weer helemaal anders! Helaas ligt hier wel het vliegveld in dit gebied. Het is mooi om te zien vanuit de lucht, maar het is tegelijkertijd pijnlijk om hier zo laag over en door heen te vliegen (dus onze welgemeende excuses hiervoor, maar wat kun je anders). Gelukkig is dit kwetsbare gebied uitgeroepen tot nationaal natuurgebied waardoor het beschermd is. Dit is een mekka voor bepaalde planten- en diersoorten en tevens een belangrijk punt voor de trekvogels. Als we het park inlopen zien we wel verdacht veel motorrijders rondlopen. We vragen ons af of we de dag hebben uitgekozen dat ál die motorrijders het park bezoeken. Het antwoord volgt al snel, want groepje na groepje vriendelijke bikers zien we wandelen! Behalve een mooie wandeling zijn we ook nog wijzer geworden. Zo weten we nu bijvoorbeeld dat het geen rozemarijnhoning is die we zo lekker vinden, maar dat rosmaninho ‘Franse lavendel’ betekent (Portugese honing behoort écht tot de smaakvolste die we geproefd hebben)! En hier blijken ook kameleons te zitten (maar deze hebben we helaas nog niet gespot). De kuststrook van het Oostelijk deel van de Algarve, eigenlijk vanaf het Westen van Faro tot aan de Spaanse grens, is behoorlijk vlak (zeker ten opzichte van het grillige Westelijke deel). Iets meer landinwaarts wordt het meer heuvel-/bergachtiger. Na een ritje door Tavira parkeren we onze James bij Cacela Velha, met prachtig uitzicht op de Ria Formosa! Waarom de andere campers op de onverharde ‘P excepto caravans e autocaravanas’ staan is ons niet duidelijk, wij kiezen toch maar voor de iets schuine parkeervakken van kasseien waar niet zo’n bordje staat. Wij rijden en slapen toch echt wel in een autocaravana en als het duidelijk wordt aangegeven lijkt ons dat wel zo netjes. Ook hier komen weer motorrijders de parkeerplaats op geknetterd, maar gelukkig blijft het nu bij een groepje van een man of twintig die hier komt eten. De soep die Jacqueline begint op te warmen wordt toch een lauwe gazpacho (Spaanse/Portugese koude soep), want het gas is nu helemaal op! En dan zie ik nu dat we eergisteren letterlijk en gister vlak langs één van de twee 'vulpunten' in de Algarve zijn gereden. » Tussen de Spanjaarden…
Aangezien de vakantiegangers na hun eerste week in Bensafrim inmiddels richting Silves zijn vertrokken gaan we ook even die kant op, ook even op vakantie. Ons gratis en idyllische overnachtingsplekje (met alle comfort binnen loopbereik!) blijkt door de laaghangende takken en de héle steile onverharde weg toch onbereikbaar en dus dienen we een ander plekje te zoeken om te overnachten. Pap (en met name mam) vinden dit ritje omhoog naar hun huisje met de gewone auto al meer dan spannend genoeg en eigenlijk toch net te veel sensatie en attractie (maar ja, als je bed daar staat wat wil je dan anders). Maar gelukkig genieten ze volop van Portugal! De begroeiing en het landschap zijn hier aan de voet en uitlopers van de Serra de Monchique weer net anders, met mooie uitzichten over glooiende heuvels en in de verte en hoogte de Monchique zelf (als je op de juiste plek staat uiteraard). En alsof we écht op vakantie zijn bezoeken we met ons vieren zelfs het Castelo van Silves, met zijn roodbruine muren en mooie uitzichten over het plaatsje en het omliggende landschap. Zo, nu hebben we dé beide culturele/historische trekpleisters van de Algarve bezocht. We betalen nu toch al voor de tweede keer entree hier in Portugal (Fortaleza in Sagres hadden we namelijk enkele jaren geleden al bezocht). En als echte toeristen kiezen we een gezellig terrasje, waar we uiteraard te veel betalen voor een kopje koffie. Wie had dat een half jaar geleden verwacht, samen (met ons vieren) in Portugal, leuk en grappig!
We rijden over de mooiste en breedste asfaltwegen tussen enkele golfresorts door en parkeren onze James voor een sparesort, nog net met uitzicht op enkele boten in de haven. Na wederom een typische wilde zaterdagavond van twee veertigplussers lopen we met onze slaperige hoofden eventjes het haventje in. Vilamoura blijkt het St. Tropez van Portugal te zijn (en de vergelijking van de haven gevuld met vele ‘bootjes’ is echt niet vergezocht)!?! Sjiek, decadent en toeristisch!?! Klein, groter, kleinst. Toch blijk je hier bij zo’n sjiek tentje direct aan de haven een kip piri piri te kunnen eten voor € 8,50, dat is waarschijnlijk goedkoper dan in het binnenland of bij Monchique. Ja, de rijken weten het wel! Wij kopen daarentegen een ijsje voor € 4,90 (per persoon!). Het ijsje is lekker, maar het prijsje is toch echt wel dikker dan het ijsje (dus wij daarentegen snappen het weer niet). Het is wel bijzonder vriendelijk dat campers hier gratis/gedoogd mogen staan om te overnachten. Aangezien ook wij vandaag richting Faro gaan, net als de andere vakantiegangers, voelt het toch een beetje alsof ook wij naar het vliegveld en dus naar Nederland terug gaan en alsof we even op vakantie zijn geweest. » Natuurpark Ria Formosa…
» Even op vakantie…
We zijn weer terug in Sagres! Aangezien Jacqueline een paar dagen vrij was hebben we een klein rondje Oostwaarts gemaakt. We zijn zelfs voorbij Lagos gereden, de plaats die wij normaliter tijdens onze vakanties als ‘Oostelijke grens’ hanteren (het moet allemaal niet gekker worden). Na een dag en een nachtje op het prachtige strand Praia dos Tres Irmãos was het heel erg leuk om in Praia da Rocha (Portimão) de eerste Limburgse vakantiegangers te bezoeken, althans de eerste die wij kennen. Ook deze kust met zijn gele kliffen en geërodeerde rotsen die als zuilen in zee staan en het ene na andere mooie verscholen strand is een en al bezienswaardigheid. Voor de nacht strijken we neer op de camperplek van Ferragudo die aan de andere kant van de rivier ligt, uit de drukte van de grote stad Portimão. Uiteindelijk verblijven we op deze mooie plek met zijn zeer weidse en afwisselende 360 graden panorama drie nachten! Even een rondje… De rivier de Rio Arade die in de zee uitmond met haar bootjes, schepen en de watertaxi, het kasteeltje op een rots dat beschermend hierover uitkijkt, het schilderachtige vissersdorpje Ferragudo dat tegen een helling is gebouwd met bovenaan het kerkje en op de voorgrond de kleine verankerde vissersbootjes op een zijtakje van de rivier, het nieuwe gedeelte van Ferragudo, een oude fabriek met gemetselde schoorstenen en daarop ooievaarsnesten met ooievaars, een (op zaterdagavond) rood verlichte kubus, het gebergte van de Monchique die de wolken uiteendrijft in een Zuidelijke en Oostelijk richting, de skyline van Portimão met de boulevard en het haventje en direct om ons heen lage, met gras begroeide duinen en de vele vogeltjes. Nu zijn we dus weer in Sagres waar Jacqueline weer een middag aanschuift bij Marilimitado. Na de eerste vier middagen van vorige week, met onder andere biologieles over dolfijnen, walvissen en andere zeezoogdieren, gaan ze weer verder met de uitleg over het dolfijnen foto-ID project. Klaarblijkelijk (en opmerkelijk genoeg) is weinig bekend over de routes en het reisgedrag van dolfijnen, vandaar dat de Portugese marine biologe Sara dit project heeft opgezet. Door dit te combineren met zeesafari’s (voor dolfijnen en andere zeedieren, vogels en kusttoertjes) wordt veel informatie verzameld en draagt het toerisme hierdoor bij aan het onderzoek (en maakt dit onderzoek mogelijk). Portugezen staan bekend als aardig en vriendelijk, de marine biologen die hier werken kunnen dit blijkbaar zelfs overtreffen. Het is mooi dat Jacqueline een vrijwillige bijdrage aan het foto-ID project kan leveren en op deze manier iets terug kan doen voor alle schoonheid die we hier mogen ervaren. En misschien mag ze zelfs wel eens af en toe een rondje mee op de zee… » Het is verbazingwekkend…
Aangezien nu in Nederland de eerste warmterecords zijn verbroken, zal een verhaaltje over ons favoriete strandje wel minder irritant zijn of zelfs dragelijk. Dat dit strandje altijd verrassend is heb ik al eens verteld. Een ‘zeemeertje’ op het strand hebben we ook al eens gezien, maar we hebben hier nog niet eerst door dit zeemeertje heen dienen te lopen om op het strandje te komen! En bij de terugweg, toen het inmiddels weer vloed was geweest, dienden we onze korte broekspijpjes zelfs ook nog op te rollen. Sinds september vorig jaar, toen we hier even ‘gewoon’ op vakantie waren, is hier ongeveer een 2,5 meter hoogte aan zand (en dus strand) door de zee opgeslokt. En bij een zandstrandje met de rosten en kliffen geeft dit een totaal ander beeld en een bijzondere beleving. Je herkent het en tegelijkertijd snap je het toch ook weer niet. Eigenlijk lijkt het nu weer op het strandje waar we in 2013 verliefd op zijn geworden (zie ook de foto helemaal bovenaan deze webpagina of bekijk het filmpje van het vorige blog). De kleuren verlopen van rood, oranje naar geel en worden afgewisseld door wit, grijs en zwart. Met groen op plaatsen waar je eigenlijk geen algen verwacht en je afvraagt of die nu al die tijd onder het zand hebben overleefd. Dit geprojecteerd op een achtergrond van het turquoise vooraan en het diepe blauw verder op zee. Waar je eerste over het losse zand liep staan nu rosten en liggen keien. De kliffen en de grotten zijn nog groter en de ark, waar je eerst licht gebukt onderdoor diende te lopen, steekt nu ver boven je uit. De wilde en krachtige golven die moeiteloos het strand op komen rollen en tegen de rosten aan beuken maken dit schouwspel helemaal compleet. Een ongelofelijke schoonheid en een zeer vermakelijk schouwspel waar je uren naar kunt kijken (althans wij). En dan zal ik beloven dat ik jullie voortaan niet meer zal belasten met dit soort beschrijvingen. Van een hele andere orde is het schouwspel dat twee modelletjes met hun fotografen komen opvoeren. Iedere pose uit de boekjes wordt vol enthousiasme nagebootst en vol overgave dartelen ze over en het strand en in het water. Die hebben hun fotorolletjes helemaal vol! Je dient wel heel veel ambitie te hebben om dit op een strandje te durven doen. Maar voor ons in ieder geval uiterst vermakelijk en hilarisch. Vandaag is alweer onze vijfde dag in onze James en we hebben het leuke Bensafrim (voor eventjes) ten Oosten van ons gelaten. De laatste dagen hebben we dus rond gedwarreld in de Zuidwestpunt en nu zijn we weer echt helemaal in het uiterste Westen, in Sagres, geland (waar de wind en golven flink te keer gaan en dus weer een ander vermakelijk spektakel opvoeren). Jacqueline heeft hier vanmiddag haar eerste afspraak (en ik ben dus lekker een paar uurtjes vrij!), misschien en hopelijk dat hiermee één van de doelen wordt ingevuld. » Even een rondje…
Net voor het punt dat ik helemaal in slaap ga vallen hoor ik gezoem en springt mijn systeem weer in de alert stand. In Nederland denk je in maart en april niet aan nachtelijke terreur, maar hier dus wel!?! En het is niet zo dat ze enkel even komen ter verkenning en voorbereiding voor in de zomer. Nee, ze hebben klaarblijkelijk nu al honger. Helaas is het bewijs al zichtbaar geweest en komen de aanvallen niet alleen ’s nachts!?! Het voorhoofd van Jacqueline blijkt voor deze vriend een aantrekkelijke landingsplek. Nu is het dus echt tijd om het licht aan te doen (ja, lekker dat heerlijk felle licht midden in de nacht)! Gelukkig heeft de mug een plek uitgekozen precies in the spotlight! En gelukkig heeft iemand een elektrische ‘vliegenmepper’ uitgevonden. En wat een geluk (maar geen toeval) dat wij die bij ons hebben. Gelukkig is deze verstoring snel opgelost! Kom nooit naar Portugal zonder mepper (weten wij inmiddels)! We hebben al op plekken geslapen (toen gelukkig in een klamboe) waar we op één avond ruim meer dan 60 stuks hebben geroosterd (sorry, sneu hè). En als je de afgestrafte muggen letterlijk al eens bent gaan tellen en controleren of ze toch niet gewoon opnieuw wegvliegen zorg je echt wel dat je altijd een elektrische mepper bij je hebt als je naar Portugal gaat! Als iemand me kan uitleggen waarom je na zo’n nachtelijke terreur wel eerst weer naar het toilet dient te gaan voordat je weer kunt gaan slapen(?!?), dan graag een bericht. Zo, weer lekker onder de lakens en dromen over mooie strandjes. Dat is pas iets voor ’s nachts, vredige schoonheid. Na het dipje van deze week schijnt het over enkele dagen weer echt voorjaar te gaan worden en dienen we dus weer de juiste keuzes te gaan maken en te bepalen welk pareltje we als eerste gaan bezoeken. Het aantal bezoekjes in deze eerste acht weken ligt namelijk nog iets onder het wenselijke peil. Ons onderstaande filmpje bevat foto’s van enkele toppertjes van de Portugese Zuidkust (het Westelijke deel) en Parque Natural Costa Vicentina die ‘we’ tijdens onze eerdere bezoeken hebben gemaakt. Mocht iemand zich afvragen waarom wij juist graag híer naar toe wilden, dan zou deze vraag na het zien van dit filmpje wel eens beantwoord kunnen zijn. Helaas blijkt de nachtelijke terreur toch nog niet voorbij! Midden in de nacht herhaald het bovenstaande gebeuren zich dus nog een keertje!?! Hoe doen die mensen dat hier en verkiezen daarom vele Nederlanders Albufeira boven een huisje in de rustige(?!?) natuur? Weer snel terug naar de vredige schoonheid. » Een vermakelijk schouwspel…
Soms dien je gewoon even prioriteiten te stellen en heb je even geen tijd voor andere dingen. De laatste dagen behoren daar zeker toe! Met een stralend blauwe hemel, een temperatuurtje zo rond de 20 graden en bijna windstil dien je de juiste keuzes te maken! Dus even geen tijd om te bloggen!?! Sorry! Alhoewel wellicht menige blogvolger (of spamfilter) even opgelucht ademhaalt. Vandaag hebben we even geen tijd voor elkaar. Even ieder voor zich! Behalve dat je elkaar letterlijk wel eens in de weg staat, loopt verder alles gesmeerd en op rolletjes. Als je in zo’n kleine ruimte samenleeft begin je langzaam aan te bewegen als een Siamese tweeling. Dus vandaag even eentje naar links en de ander naar rechts. Waarschijnlijk om zo dadelijk toch weer gebroederlijk naast elkaar op de strandhanddoek neer te ploffen. Ja, je leest het goed! Strandhanddoek! En in de bikini (sorry!)! En goed insmeren, want het pikt behoorlijk! We zijn sinds we hier in Portugal zijn pas de tweede keer op ons favoriete strandje. En wat is dit weer anders dan ons eerste vluchtige bezoekje van inmiddels precies vier weken geleden. Aan zee (en zeker op dit strandje) zijn de bewegingen en veranderingen van de tijd zo goed waar te nemen. Iedere keer krijg je weer een verrassing! Als je je even tijd neemt, krijg je het dubbele terug. Wat een schoonheid! Het leven in een camper vraagt behoorlijk veel van je tijd. Alles wat je eventjes neerlegt, ligt twee minuten later toch alweer in de weg. Het ene kastje is nog niet dicht, dan gaat het andere alweer open. Op de een of andere manier lijk je hier meer kastjes te openen en te sluiten dan thuis?!? En dan natuurlijk ‘eventjes’ het water en toilet legen en ‘eventjes’ schoon water bijvullen. En dan is natuurlijk het brood, het drinkwater of de groente weer op, dus ‘eventjes’ snel een winkel in. Voor iedereen die denkt dat wij hier vakantie aan het vieren zijn, dit is echt keihard werken! Aanstaande vrijdag hebben we, met dank aan Elizabeth, voor twee weken een heel leuk huisje geregeld! Eens kijken hoe dat ons weer bevalt en eens kijken of het ons lukt om eventjes niet in onze James te leven. » Op ons wensenlijstje…
|
Onderwerpen
Alles
Verhalen
Nieuwste verhalen...
Eerste verhaal... Overzicht alle verhalen... De andere kant... De betoverende Alentejo... Camperen in Portugal... We worden verwend... Blij en gelukkig... Een onbegrijpbare fantasyfilm... Even geduld a.u.b... Heel eventjes wachten... Gewoon rustig voort... Een beetje Portugees... Verplicht in quarantaine... Een vreemd gevoel... Omlaag en omhoog... Omhoog en omlaag... Een kriebelend verlangen... Een bewogen jaar... En en en… Wat kost dat… Omringd door luxe… In een keer… Met onrustige kriebels… Dat is pech… We hebben feest… De Portugese huizenmarkt… Een orka gered… En weer verder… In een sprookje… Een warm vaarwel… Nog even rust… De eerste vier… Tussen de Spanjaarden… Natuurpark Ria Formosa... Even op vakantie… Tussen de diertjes… Het is verbazingwekkend… Even een rondje… Een vermakelijk schouwspel… De vredige schoonheid… Op ons wensenlijstje… Even geen tijd… Te midden van… Rustig en onrustig… Om te lachen… Een zoute douche… Anders dan anders… De eerste week… Naar het Zuiden… Relaxed en chill… Een heerlijke nacht… Een flink eind… We zijn terug… Over de grens... De mooie vierde… En dan ineens... Onderweg in Frankrijk... In vijf minuutjes... Daar gaan ze... Twee serieuze stappen... Sinds 2021 is overnachten met de camper in Portugal alleen nog toegestaan op de daarvoor aangegeven plaatsen.
all rights reserved
|